สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1117

ครั้งที่แล้วหลินหยางได้ต่อสู้กับปิงชางจุนที่ภูเขาด้านหลังตระกูลจางเช่นกัน ภูเขาแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว

ผู้เฒ่าจางไม่มีเวลาพักฟื้น

การต่อสู้ในครั้งนี้ เขากำลังพิจารณาว่าจะทำสนามนี้ให้เป็นสนามศิลปะการต่อสู้หรือไม่

แน่นอน ความคิดนี้เป็นแค่ความคิดชั่วคราวเท่านั้น

ฮัวซวนเดินทางมายังหลังเขา เมื่อมองดูฉากที่กระจัดกระจาย ความคิดก็แวบวาบในดวงตาของดวงดาวของเธอ

เมื่อหลินหยางมาถึง เธอก็ยืนนิ่ง

ไม่ทำท่าทางใดๆ แค่ยืนเฉยๆ เหมือนสาวงามรอคนเก่งใต้ต้นหลิว...

"หมอเทวดาหลิน ลงมือได้เลย" ฮัวซวนพูดเบาๆ

"โอเค!"

หลินหยางพยักหน้า เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วชกต่อย

ไม่มีร่องรอยของความสงสาร

ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ เขาทำดีที่สุดแล้ว

หมัดที่รุนแรงเช่นนี้รุนแรงกว่าการต่อสู้กับซิงชั่นเมื่อกี้นี้อีก

คนตระกูลจางอุทานออกมา

ผู้หญิงที่สวยเช่นนี้จะโดนหนักไปรึเปล่า!

แต่!

ฮัวซวนยืนนิ่ง ใบหน้าไร้ความกลัวเธอไม่ได้สนใจหมัดเหล่านี้...

บูม!

เมื่อหมัดกำลังจะโดนฮัวซวน ในที่สุดเธอก็เคลื่อนไหว

เธอไม่ได้หลบ เพียงยกมือเล็ก ๆ ที่ไร้กระดูกของเธอขึ้นและเล็งไปที่หมัดอันรุนแรงที่กำลังมา เธอต้องการปิดกั้นมันด้วยมือของเธอเอง

"อะไรกัน?"

เสียงอุทานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นี่กำลังหาเรื่องตายหรอ?

มือของซิงชั่นชนกับกำปั้นของหลินหยางและผลก็คือนิ้วมือทั้ง 5 ข้างหัก แต่มือของฮัวซวนนี้ดูละเอียดอ่อนกว่าของซิงชั่นอย่างมาก ถ้าโดนหมัดนี้เข้าไปคงถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เหมือนน้ำแข็งที่แตกกระจายแน่ๆ

คนเหล่านี้กลัวจนหลับตา ไม่กล้ามา

อย่างไรก็ตาม เมื่อหมัดนี้โดนมือน้อยไร้กระดูกของฮัวซวน...

บูม!

เสียงแปลกๆดังขึ้น

จากนั้นร่างของหลินหยางก็กระเด็นไปข้างหลังเหมือนลูกศรที่แหลมคม

บูม!

เขากระแทกเข้ากับกำแพงภูเขาที่แตกสลายอยู่ข้างหลังเขา

ภูเขาที่แตกสลายก็ระเบิดทันที และหินที่ตกลงมาจำนวนมากกลิ้งลงมาทับหลินหยาง ฝังเขาเอาไว้

"อ๊า? นี่..."

"หมอเทวดาหลิน!"

"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

คนตระกูลจางรีบร้อน พุ่งเข้าไป

"เร็วรีบหยิบหินออก ช่วยหมอเทวดาหลิน!" จางจงหัวหน้าซีดและรีบตะโกน

ในเวลานี้ ก้อนหินถูกผลักออก และหลินหยางก็ยืนขึ้นจากกองหิน

คนตระกูลจางหยุด

เมื่อมองอย่างใกล้ชิด เหมือนหลินหยางจะไม่บาดเจ็บอะไรเลย แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น

"หลินหยาง...หมอเทวดาหลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" จางจงหัวถามด้วยความใส่ใจ เกือบจะเรียกผิด

"ผู้เฒ่า ผมไม่เป็นไร!" หลินหยางตอบ สองดวงตาของเขาจ้องฮัวซวน; "เมื่อกี้แรงทีุ่คณใช้ทั้งหมด...คือพละกำลังพิเศษใช่ไหม? แต่ไม่เหมือนกับพละกำลังพิเศษธรรมดา! พละกำลังพิเศษนี้พิเศษ คุณ...ใช้วิธีการอะไรกันแน่?"

"ไม่ใช่วิธีการสูงส่งอะไร คนอื่นก็ทำได้ ไทเก็ก หมอเทวดาหลินน่าจะเคยได้ยินใช่ไหม?" ฮัวซวนพูดอย่างสงบ

"ไทเก็กหรอ?"

หลินหยางแปลกใจ

ไทเก็กเก่งขนาดนี้เลยหรอ?

เขาไม่เคยได้ไทเก็กมาก่อนเลย แต่ฮัวซวนนี้หาได้ยากมาก

หลินหยางหายใจเขาลึกๆ จิตใจเขาตั้งมั่น เขางอแขนเล้กน้อย แบมือออกและเริ่มโจมตีฮัวซวนอีกครั้ง

พละกำลังพิเศษ?

เอาชนะความแข็งแกร่งด้วยความนุ่มนวลหรอ?

หลินหยางก็เข้าใจ!

เขาได้ยกระดับศิลปะการต่อสู้หลายสำนัก และได้รับแก่นแท้ของนิกายศิลปะการต่อสู้เหล่านี้แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้มากมาย แต่เขาก็เข้าใจแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ เขาเชี่ยวชาญมัน

แข็งแกร่งและฉลาด เขารู้ทุกอย่างด้วยใจ

แต่คราวนี้ เมื่อหลินหยางตบออกไป ฮัวซวนยังคงยืนอยู่ที่เดิมและไม่หลบ แต่คราวนี้เธอยกแขนขึ้น มือของเธอค่อยๆ ยกขึ้น ห้านิ้วม้วนเป็นกำปั้นและชกไปางหลินหยาง

ปัง!

ในขณะนั้นหลินหยางรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงลมกระโชกแรงที่พัดมาจากหมัดเล็กนั้นๆ!

หลินหยางตกตะลึง

ฮัวซวนไม่ได้ใช้ไทเก็กอีกต่อไป! แต่ตรงกันข้าม การโจมตีอย่างนุ่มนวล!

นี่มันอะไรกัน?