สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 112

หลังจากพูดจบ คุณนายจางจ้องซูเหยียนแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "นางหนู คุกเข่าโคกหัวขอโทษตระกูลไคเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นถึงตระกูลไคจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันนี่แหละจะเป็นคนหักขาของเธอเอง! เข้าใจหรือเปล่า?"

ซูเหยียนตกใจจนหน้าซีดขาว

"แม่!"

จางชิงหยู่ที่อยู่ด้านข้างตะโกน หลังจากนั้นวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงพูดอ้อนวอนขอร้อง "แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง? เธอเป็นหลานสาวของแม่นะ!"

"หลานสาวของฉันมีคนที่ทำตัวเชื่อฟังเหมือนเฉิงผิง จะไปมีหลานสาวที่เอาแต่หาเรื่องแบบนั้นได้ยังไง? ชิงหยู่ เธอทำให้ฉันผิดหวังมาโดยตลอด ตอนนี้คลอดลูกสาวออกมาคนหนึ่งยิ่งทำให้ฉันผิดหวัง ตกลงเธอจะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะเชื่อฟังและเข้าใจอะไรบ้าง?" คุณนายจางโกรธจนหน้าแดง เธอกระแทกไม้เท้าของตัวเองลงพื้นไม่หยุด

"แม่…" จางชิงหยู่ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ

"คุกเข่าเดี๋ยวนี้" คุณนายจางตะคอกเสียงดัง

"รีบคุกเข่าสิ ไม่ได้ยินเหรอ?" เฉิงผิงตะโกนอย่างมีชัย

"ซุเหยียน นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่คุณยายให้เธอ ถ้าเธอยังไม่ยอมคุกเข่า งั้นก็อย่าโทษพวกเราเลย!" จางเม้าเหนียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"รีบคุกเข่าเถอะ!"

"คุกเข่าสิ!"

"คุกเข่าเถอะ!"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบพูดเกลี้ยกล่อม

มีทั้งคนของตระกูลจางและแขกที่มาอวยพรงานเลี้ยง

ทุกคนพยายามกดดันซูเหยียน

ซูเหยียนไม่เคยรู้สึกกดดันขนาดนี้มาก่อน

สีหน้าของเธอซีดขาว ร่างกายสั่นเทา

ซูกวงมองเธอด้วยความสิ้นหวัง

จางชิงหยู่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

ในตอนนี้ ซูเหยียนไม่มีที่พึ่งแม้แต่นิดเดียว

และไม่มีความหวังแม้แต่นิดเดียว

ราวกับเธอตกอยู่ในความมืดที่ไร้ขอบเขต พยายามตะเกียกตะกายแต่มันไม่มีประโยชน์

คุกเข่า

บางทีศักดิ์ศรีของฉันมันอาจจะไม่มีความหมายอะไรเลย

ซูเหยียนหลับตาทั้งคู่ลง ครุ่นคิดด้วยความปวดใจ หลังจากนั้นเตรียมลุกขึ้นเพื่อคุกเข่า

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เย็นชาดังมาจากด้านข้าง

"ผมก็อยากรู้เหมือนกันใครกล้าใช้ให้เธอคุกเข่า!"

"หลินหยาง?"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนหันไปมองตามทิศทางของเสียงพร้อมกัน

"ไม่ต้องสนใจเขา!" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"พี่หร่าน หลินหยางคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจางแล้ว พวกคุณสามารถจัดการเขาได้ตามใจชอบ" คุณนายจางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นโบกมือ "โยนคนคนนี้ออกไปข้างนอก! จัดการเขาที่นี่มีแต่จะทำให้บ้านตระกูลจางสกปรก!"

"ได้เลยคุณย่า" จางเม้าเหนียนและคนอื่นเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งเดินเข้าไปใกล้หลินหยาง…

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

มีเสียงตบหน้าอย่างแรงดังขึ้นสองครั้ง

จางเม้าเหนียนโดนตบจนถอยหลังไปหลายก้าว เขากุมหน้าของตัวเองมองเจ้าของฝ่ามืออย่างไม่เชื่อสายตา

"ลุงเหิง? คุณ?" จางเม้าเหนียนเบิกตากว้างถาม

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็ตกใจเช่นกัน

ทำไมนายท่านเหิงถึงลงมืออย่างกะทันหัน? ยิ่งไปกว่านั้น…ลงมือกับคนของตระกูลจาง? เขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คนของตระกูลจางยืนอยู่ฝั่งเขานะ…

"เสี่ยวเหิง คุณกำลังทำอะไร?" หร่านจ้ายเซียนถามด้วยความโกรธ

กลับได้ยินนายท่านเหิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "บ้านเมืองมีกฎหมาย ตระกูลมีกฎของตระกูล หรือพวกคุณคิดจะท้าทายอำนาจของกฎหมาย?"

"หา?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

หร่านจ้ายเซียน เยว่หยานและคนอื่นก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน

นายท่านเหิง…เขาเป็นอะไรไป?

"น้องสาม นายเป็นอะไร?" ไคเจียงขมวดคิ้วถาม

ไคเหิงมองไปทางหลินหยางแวบหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "เรื่องนี้ผมจำเป็นต้องตรวจสอบให้ละเอียดก่อน ตอนนี้หลักฐานของแต่ละฝ่ายยังไม่เพียงพอ! ไม่สามารถสรุปคดีได้ พี่สอง พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ เรื่องนี้ ผมจะลองตรวจสอบดูอีกที…"

"อะไรนะ?"

ร่างกายของไคเจียงสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า

หร่านจ้ายเซียนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่มีใครกล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

ไคเหิง…กำลังจะยอมแพ้เหรอ?

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

หรือว่าเมื่อกี้หลินหยางพูดอะไรกับไคเหิงที่ด้านใน?

หรือบางทีหลินหยางคนนี้…ไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่ภายนอกเห็น?

ไคเจียงไม่ใช่คนโง่ เขาหันไปมองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วหันกลับมามองไคเหิง หลังจากนั้นเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

แต่หร่านจ้ายเซียนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"เสี่ยวเหิง ผมไม่รู้ว่าหมอนี่พูดอะไรกับคุณ แต่คุณหลบไปด้านข้างเลย ถ้าหากคุณไม่อยากยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ก็ยืนดูอยู่ด้านข้างก็พอ" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ลุงหร่าน!" ไคเหิงยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หร่านจ้ายเซียนไม่ให้โอกาสเขา

แต่ว่าหลินหยางทนไม่ไหวอีกแล้ว