สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1130

ถึงบอกว่าเป็นข่าวแต่อันที่จริงเป็นเพียงข้อความจากบัญชีเวยป๋อ

เจ้าของบัญชีเวยป๋อไม่ใช่ใครอื่น เป็นคนของตระกูลเสิ่น

พวกเขาโพสต์ภาพสัญญาที่มีชื่อของทุกฝ่ายลงนามและคลิปวีดีโอไว้โดยตรง

แต่คลิปวีดีโอเคยผ่านการตัดต่อจากคนของตระกูลเสิ่น

หลินหยางเปิดดูอย่างละเอียด

เขาพบว่าทั้งหมดนี้เป็นแขนของตระกูลเสิ่น!

ตั้งแต่วินาทีที่เสิ่นยู่หมิงเชิญซูหยูไปกินข้าว คนของตระกูลเสิ่นได้เริ่มแผนกันของพวกเขาแล้ว สิ่งที่เหลือก็รอเพียงซูหยูตกหลุมพราง

ซูหยูคิดว่าจุดประสงค์ของเสิ่นยู่หมิงคือตนเอง อันที่จริงเสิ่นยู่หมิงไม่ได้ต้องการเพียงซูหยู แต่รวมไปถึงทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลังของเธอ

หลังจากที่ตระกูลเสิ่นโพสต์ข้อความผ่านเวยป๋อ ทุกคนแทบจะรู้ได้ในทันทีว่าตระกูลเสิ่นเป็นคนบีบคั้นซูหยูจนตาย

ส่วนตระกูลเสิ่นเตรียมเอกสารทุกอย่างเปิดเผยต่อสาธารณชน

หลังจากที่ทุกคนเห็นสัญญาและคลิปวีดีโอที่ผ่านการแก้ไข กระแสวิพากษ์วิจารณ์เปลี่ยนไปทันที

เดิมทีมีผู้คนนับไม่ถ้วนด่าทอตระกูลเสิ่นเป็นคนใจบาป แต่ต่อมาเริ่มหันมาพูดแทนพวกเขา และเริ่มเข้าใจความลำบากของตระกูลเสิ่น ผ่านไปเพียงไม่นาน ตระกูลเสิ่นจากที่เป็นฆาตกรกลายเป็นผู้เสียหายแทน

และเริ่มมีคนหันมาด่าทอซูหยู

หลินหยางปิดโทรศัพท์ ถอนหายใจยาว สีหน้าไม่โกรธไม่ดีใจ

"ประธานหลิน ตอนนี้สามารถมั่นใจได้แล้วว่าเป็นฝีมือของคนตระกูลเสิ่น ผมคิดว่าพวกเขาต้องแก้ไขจำนวนเงินที่อยู่ในสัญญาแน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีทางโพสต์ข้อความแบบนี้ออกมา!" คังเจียห่าวก้าวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"จุดประสงค์คือเงินเหรอ?"

"ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เพื่อเงินของคุณซูหยูอย่างเดียว แต่เป้าหมายหลักคือ…เงินของหยางหัว!" คังเจียห่าวหยิบเอกสารฉบับหนึ่งและโทรศัพท์เครื่องนึงออกมา หลังจากนั้นเปิดเวยป๋อไปที่หน้าบัญชีของตระกูลเสิ่น เขาชี้ภาพที่อยู่บนนั้นแล้วพูด "ประธานหลิน คุณดูตรงนี้ ตรงนี้มีข้อกำหนดว่าถ้าหากคุณซูหยูไม่สามารถชำระหนี้ เมื่อเป็นแบบนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดจะตกเป็นของหยางหัว สุดท้ายหยางหัวของเราก็จะเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด!"

หลินหยางกำหมัดแน่น ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

"ดังนั้นเสี่ยวหยูเพื่อไม่ให้เป็นภาระของผม! ก็เลยเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย

คังเจียห่าวไม่กล้าพูดอะไร

"เตรียมรถ ผมจะไปโรงแรมว่านเหาเดี๋ยวนี้ ผมต้องการคุยกับคนของตระกูลเสิ่น" หลินหยางพูดเสียงเบา

"ประธานหลิน ในสถานการณ์แบบนี้คุณจะวู่วามไม่ได้เด็ดขาด! ไม่อย่างนั้น…เรื่องมันจะยิ่งบานปลาย!" คังเจียห่าวรีบพูด

"เตรียมรถเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางตะคอก

คังเจียห่าวอ้าปาก ต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

"ประธานหลิน ให้ผมตามคุณไปด้วย!"

"ไม่ต้อง คุณรอผมอยู่ที่นี่ก็พอ"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เดินออกจากประตู

ไม่นาน มีรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าประตูใหญ่

หลินหยางก้าวขึ้นรถ รถยนต์แล่นออกไปทันที

คังเจียห่าวส่ายหัว สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความอดทนทาง

เดิมทีหลินหยางตั้งใจไปโรงแรมว่านเหาโดยตรง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าดูเหมือนตระกูลเสิ่นยังมีธุรกิจอีกแห่งในเมืองแห่งนี้ จึงเปลี่ยนใจไปที่ตำหนักจื่อจิงแทน

ใกล้ค่ำ ตำหนักจื่อจิงเริ่มมีผู้คนเข้าออกมากขึ้น

รถเบนท์ลี่ย์ขับมาจอดที่หน้าประตูใหญ่ พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบวิ่งมาเปิดประตูให้หลินหยาง

"เถ้าแก่ของพวกคุณอยู่ไหน?"

หลินหยางถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"เถ้าแก่?" พนักงานรักษาความปลอดภัยรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นเค้นรอยยิ้ม "ต้องขออภัย เถ้าแก่ของพวกเราเพิ่งออกไปข้างนอก! ตอนนี้หุ้นส่วนคนอื่นเป็นคนดูแลที่นี่!"

"หุ้นส่วนคนอื่น?"

"ใช่ ล้วนแต่เป็นเพื่อนของเถ้าแก่พวกเรา"

"งั้นเหรอ…แบบนี้ก็ดี ไปเรียกผู้รับผิดชอบของตำหนักจื่อจิงมาพบผมให้หมด!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เดินเข้าไปที่ชั้นหนึ่งแล้วหาที่นั่งนั่งลง รินชาให้ตนเองแล้วดื่มไปด้วยรอไปด้วย