สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1131

"หมอนี่เป็นอะไร? สมองมีปัญหาเหรอ?"

"ถึงขั้นกล้าขู่พวกเรา?"

"น่าขำสิ้นดี"

ทุกคนพากันหัวเราะ มองหลินหยางด้วยสายตาที่ดูถูกและติดตลก ราวกับเขาเป็นตัวตลกคนหนึ่ง

ไม่มีใครพูดอะไร

ราวกับตั้งใจทำแบบนี้เพื่อให้หลินหยางรู้สึกกระอักกระอ่วน

หลินหยางเขย่าไวน์แดงที่อยู่ในแก้ว หลังจากนั้นประมาณสิบวินาที ดื่มไวน์ที่อยู่ในแก้วจนหมด หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน

"อยู่ไหน?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"แถวท่าเรือ"

"รีบมาที่ตำหนักจื่อจิงเดี๋ยวนี้"

"ครับ"

หลังจากนั้นโทรศัพท์ถูกตัดสาย

คนด้านข้างได้ยินหลินหยางพูดแบบนี้ แต่ละคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยตรง

"แหม? พี่เขยเสี่ยวหยูกำลังเรียกคน?"

"พี่เขยเสี่ยวหยู? คุณคงไม่ได้โกรธจนเรียกคนมากระทืบพวกเราหรอกมั้ง?"

"โอ๊ย พวกเรากลัวจังเลย!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

ทุกคนพากันหัวเราะเสียงดัง คำพูดเยาะเย้ยดังขึ้นไม่หยุด

ผู้ชายผูกเนคไทสีแดงวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด "คนแซ่หลิน! คุณหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า! พวกเราเรียกคุณว่าพี่เขยเสี่ยวหยู นั่นเป็นเพราะเห็นแก่หน้าประธานเสิ่น! คุณคิดว่าตัวเองเป็นบุคคลสำคัญจริงเหรอ?"

ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายผูกเนคไทสีแดง สายตานิ่งสงบ สีหน้าไร้อารมณ์

"คุณคิดว่าพวกเราไม่รู้จักคุณจริงเหรอ? เหอะ! คุณมันก็เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์คนหนึ่งก็เท่านั้น คิดว่าตัวเองสำคัญมากเลย? ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดี ไว้หน้าแล้วก็รับไว้ดีกว่า! รีบไสหัวไป! ไม่อย่างนั้นวันนี้ผมจะทำให้คุณคลานออกจากที่นี่" ผู้ชายผูกเนคไทสีแดงพูดต่อ

คราวนี้ไม่คิดจะไว้หน้าแล้ว คำพูดก็ไม่มีความเกรงใจหลงเหลือ

หลินหยางยังคงเงียบไม่พูดอะไร ยกขวดไวน์ขึ้นมารินให้ตนเอง

"ยังจะดื่ม? ดื่มบ้าบออะไรของคุณ! ใครอนุญาตให้คุณดื่ม?"

ผู้หญิงแต่งหน้าจัดที่อยู่ด้านข้างพุ่งเข้ามา ปัดแก้วไวน์ในมือของหลินหยางตกลงพื้นโดยตรง

เปรียง!

แก้วกระแทกพื้นแตกออกเป็นเสี่ยง

เสียงที่ชัดเจนดังก้องไปทั่วทั้งห้อง

"พี่รอง ฉันทนไม่ไหวแล้ว ขอสั่งสอนหมอนี่หน่อยเถอะ!" ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

"ที่ผมไม่แตะต้องเขามาโดยตลอด เป็นเพราะได้ยินว่าคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประธานหลิน! เล่ากันว่าประธานหลินชอบภรรยาของเขา! ตอนนี้คุณชายเสิ่นมีปัญหากับประธานหลิน เดิมทีผมก็ไม่อยากทำให้เรื่องมันบานปลายมากขึ้น แต่หมอนี่กลับกล้ามาทำตามอำเภอใจชอบในที่ของผม! คิดว่าผมเป็นพวกไม้อ่อนหรือยังไง!" ผู้ชายผูกเนคไทสีแดงโบกมือ ยิ้มแล้วพูด "น้องเล็ก คุณจัดการตามวิธีการของคุณได้เลย!"

"ได้สิ!"

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างยิ้มแย้ม หลังจากนั้นหยิบส้อมที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ตะคอก "จับตัวของเขาเอาไว้ ฉันจะเจาะรูบนมือของเขาสักสองสามรู"

"ได้!"

คนที่อยู่ด้านข้างรีบเข้าไปกดไหล่ทั้งสองข้างของหลินหยาง หลังจากนั้นกดเขาลงบนเก้าอี้ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก

มีคนกระชากแขนของเขาออกมาพาดลงบนโต๊ะ

ส่วนผู้หญิงคนนั้นใช้ส้อมแทงไปที่ฝ่ามือของหลินหยางอย่างไม่ลังเลทันที

ฉึก!

ส้อมแทงทะลุกล้ามเนื้อ

เลือดพุ่งกระฉูด

ผู้หญิงคนนั้นดึงส้อมออกอย่างกะทันหัน

มีรูที่มีคราบเลือดติดอยู่ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของหลินหยาง

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบระเบิดเสียงหัวเราะ

บนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

เธอเดินไปทางหลินหยาง รอยยิ้มกลับหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

เพราะบนใบหน้าของหลินหยางไม่ได้แสดงถึงอารมณ์ของความเจ็บปวดเลยแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกันมันดูนิ่งสงบมาก

ราวกับมือของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

ส้อมอันนั้นไม่ได้แทงทะลุผิวหนังของเขา

ทั้งหมดนี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

และเขาก็ดูเหมือนไม่ได้เจ็บปวด…

"หืม?"

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว มีความโกรธเกิดขึ้นในใจ กัดฟันแน่น ยกส้อมแทงไปที่ฝ่ามือของหลินหยางอีกครั้ง

ฉึก!

ส้อมแทงเข้าสู่ร่างกาย มีรูปรากฏขึ้นอีกหลายรู

ดูแล้วทำให้หัวใจเต้นรัว

แต่…

หลินหยางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิด!

คราวนี้ไม่มีคนหัวเราะแล้ว

ทุกคนเริ่มรู้สึกประหลาดใจ

"นี่คุณไม่รู้จักเก็บหรือยังไง?" ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความไม่สบอารมณ์