สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 114

"ผมก็ไม่คิดจะปล่อยให้เรื่องมันผ่านไปแบบนี้ ผมจะรอพวกคุณ แต่ครั้งต่อไปมันไม่ง่ายแบบนี้" หลินหยางตอบกลับ

ไคเจียงกัดฟันแน่นพาตัวของไคโม่ออกจากที่นี่

หร่านจ้ายเซียนยังไม่ไปไหน เหมือนเขามีอะไรอยากจะพูด

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินไปหยิบเก้าอี้ตัวใหม่ที่อยู่ด้านข้างอย่างกะทันหัน ชี้นิ้วไปทางคุณชายเยว่แล้วพูด "คุณ มานี่"

"หา! !"

คุณชายเยว่รู้สึกกลัวจนถึงขีดสุด เขาตะโกนพร้อมกับก้าวถอยหลังด้วยร่างกายที่สั่นเทา "คุณคิดจะทำอะไร?"

"มานี่" หลินหยางพูดย้ำอีกครั้ง

"ไม่ หลินหยาง ผม…ผมไม่ได้ทำอะไรซูเหยียนเลย คุณ…คุณอย่าทำอะไรส่งเดชนะ อย่า…" คุณชายเยว่ตะโกนด้วยความหวาดกลัว

"ไม่มา? ได้ งั้นผมไปหาคุณเอง"

หลินหยางพยักหน้า เดินตรงเข้าไปหาเขาพร้อมกับเก้าอี้ในมือ

คุณชายเยว่กลัวจนคิดจะหันหลังหนี

แต่ในตอนนั้นเอง เซี่ยโยวหลานมองไปทางคนของตระกูลเยว่แวบหนึ่ง

ร่างกายของคนตระกูลเยว่สั่นสะท้าน สุดท้ายตัดสินใจยื่นมือออกไปจับตัวของคุณชายเยว่เอาไว้

"พวกคุณทำอะไร? คุณลุง พวกคุณ…"

"อยู่ต่อเถอะ เพื่อตระกูลเยว่ วางใจได้ เขารู้จักแยกแยะ แค่เจ็บตัวนิดหน่อย…" มีเสียงพูดที่แหบแห้งดังขึ้น

คุณชายเยว่เบิกตากว้าง มองเยว่หยานอย่างไม่เชื่อสายตา

ในขณะที่เขากำลังตกใจ เก้าอี้ของหลินหยางได้ฟาดตรงเข้ามาแล้ว

"อ้า! ฉันไม่ยอม!"

คุณชายเยว่โกรธแล้ว เขาตะโกนพร้อมกับคิดจะโต้ตอบ

แต่คนของตระกูลเยว่กลับพุ่งเข้ามาจับตัวเขากดลงกับพื้น ปล่อยให้หลินหยางใช้เก้าอี้ฟาดใส่ตัวของเขา

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับสูดอากาศที่เย็นวูบเข้าปอด กลัวจนถึงขั้นไม่กล้าหายใจแรง

บีมคั้นตระกูลเยว่ถึงขนาดนี้!

นี่ก็คือตระกูลเซี่ยแห่งเยี้ยนจินเหรอ?

นี่ก็คืออิทธิพลของตระกูลใหญ่เหรอ?

หลังจากที่ฟาดเก้าอี้เสียไปสองตัว คุณชายเยว่ถูกหามออกไป หลินหยางคิดบัญชีต่อทีละคนราวกับไม่รู้จักเหนื่อยล้า

มีเซี่ยโยวหลานคอยสนับสนุน ไม่มีใครกล้าทำหน้าไม่พอใจ

สถานที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

งานฉลองวันเกิดกลายเป็นงานสะสางบัญชีแค้น

เกรงว่าแม้แต่จางจงหัวก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงและบานปลายมาถึงขนาดนี้…

"คุณย่าทำยังไงดี? พวกเราควรจะทำยังไง?"

ในตอนนั้นเอง เสียงที่สั่นเทาดึงสติของคนตระกูลจางกลับมาจากความตกใจ

ร่างกายของคุณนายซูสั่นสะท้าน จ้องมองเฉิงผิงที่กำลังพูดด้วยสายตาเหม่อลอย

ถูกต้อง…คนของตระกูลจางควรจะทำยังไง?

ตอนนี้ซูเหยียนมีคนของตระกูลเซี่ยสนับสนุน ….อีกเดี๋ยวถ้าเธอมาคิดบัญชีกับตระกูลจางควรจะทำยังไง?

ชั่วขณะ คนของตระกูลจางรู้สึกกระสับกระส่าย ร่างกายสั่นเทา แม้แต่คุณนายซูก็เริ่มยืนได้ไม่มั่นคงแล้ว…

ซูเหยียนไม่ใช่คนประเภทจิตใจโหดเหี้ยม ยิ่งไปกว่านั้นมีจางชิงหยู่อยู่ที่นี่ ถึงแม้เธอจะได้รับความเจ็บปวด แต่ก็ใช่ว่าเธอจะต้องแก้แค้นแน่นอน

แต่ว่า…หลินหยางคนนี้ไม่เหมือนกัน

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนใจดีมากขนาดนั้น

ร่างกายของเฉิงผิงสั่นเทา

จางเม้าเหยียน จางเป่าชวีสองพี่น้องหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

มองดูพวกคุณชายที่โดนหลินหยางทำร้ายจนไม่เหลือสภาพชิ้นดี คนทั้งสองกลัวจนถึงขั้นเยี่ยวใกล้จะราดอยู่แล้ว

พวกเขาไม่เข้าใจ ก็ไหนบอกว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซูคนนี้ไร้ประโยชน์ทำอะไรไม่เป็นเลยไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมถึงดุร้ายขนาดนี้?

แน่นอน คนที่ตกใจมากที่สุดหนีไม่พ้นจางชิงหยู่

ที่ผ่านมาเธอคิดว่าหลินหยางเป็นคนประเภทโดนจูงจมูกมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะพบว่าหมอนี่ก็มีความป่าเถื่อนเหมือนกัน

หลังจากที่คิดบัญชีกับทีละคนเรียบร้อย เวลาผ่านไปแล้วประมาณหนึ่งชั่วโมง

มีแขกไม่น้อยในขณะที่กำลังตกใจก็รู้สึกว่าหลินหยางเป็นคนที่แข็งแรงมาก

"พอประมาณแล้วมั้ง?" หร่านจ้ายเซียนข่มความโกรธที่อยู่ในใจกัดฟันแน่นแล้วถาม

"อืม พอประมาณแล้ว!"

หลินหยางโยนเก้าอี้ลงพื้น

ตอนนี้เขาฟาดเก้าอี้พังไปแล้วประมาณยี่สิบกว่าตัว

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษเก้าอี้และคราบเลือด…

"เรื่องในวันนี้ถือว่าทำให้ผมได้เปิดหูเปิดตาครั้งใหญ่ ดี! ดีมาก!" หร่านจ้ายเซียนพยักหน้า ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ พูดจบเขาคิดจะหันหลังแล้วเดินจากไป

"รอก่อน"

หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"คิดจะทำอะไร?" ฝีเท้าของหร่านจ้ายเซียนหยุดชะงักลง

"ใครอนุญาตให้คุณไป?" หลินหยางพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนถึงกับหน้าถอดสี

"หรือคุณคิดจะทำร้ายผมอีกคนด้วย?" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน