สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1143

คราวนี้เขาไม่กล้าสนใจอีกแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเขาประเมินอานุภาพเข็มเงินของหลินหยางต่ำเกินไป

ฉึก! ฉึก! ฉึก…

มีเข็มเงินหลายเล่มแทงใส่แผ่นหลังของเขา ทันใดนั้นมีคลื่นกระแสที่เหมือนกับไฟฟ้าไหลผ่านเข้าไปในร่างกายของเขา

เพียงแค่พริบตาเดียว ร่างกายของเสว่หนานยู่สั่นสะท้าน ไม่สามารถพุ่งต่อไปข้างหน้าอีก

"อ๊าก!"

เขาส่งเสียงร้อง ร่างกายล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบ

สกปรกมอมแมมไปหมดทั้งตัว!

"เสว่หนานยู่! คราวนี้คุณจะหนีไปไหน!"

เสียงตะโกนดังขึ้น

หยุนซิงก้าวออกมาข้างหน้า กระชากไหลของเสว่หนานยู่หวังดึงแขนของเขาให้ขาด เพื่อลดทอนกำลังต่อสู้

แต่เสว่หนานยู่หันกลับมาพร้อมกับเหวี่ยงหมัดใส่อย่างกะทันหัน

โครม!

หมัดข้างนั้นแยกออกจากกันเป็นเงาหมัดจำนวนมาก จู่โจมใส่หยุนซิงราวกับคลื่นมหาสมุทร

ลมหายใจของหยุนซิงสั่นสะท้าน รีบกระโดดถอยหลัง

เสว่หนานยู่อาศัยโอกาสนี้ลุกขึ้นหวังหนีต่อ

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งลุงขึ้นได้ พบว่าโดยรอบของตนเองถูกปิดล้อมเอาไว้หมดแล้ว

ติดปีกก็หนีไม่รอด

"เสว่หนานยู่ ยอมแพ้เถอะ วันนี้คุณหนีไปไหนไม่พ้นแล้ว" เฉาซงหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"ฮึ่ม ดูเหมือนผมประเมินหมอเทวดาหลินต่ำเกินไป! ถึงแม้อายุน้อยแต่กลับมีฝีมือที่ไม่ธรรมดา! ครั้งนี้ผมต้องยอมรับ!" เสว่หนานยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แต่ผมคิดว่าระหว่างพวกเราไม่ได้มีความแค้นที่ลึกซึ้งอะไรกัน หมอเทวดาหลิน! ไม่จำเป็นถึงต้องฆ่าแกงกันหรอกมั้ง?"

"ผมเป็นคนไม่ชอบปล่อยพยัคฆ์กลับสู่ขุนเขา! ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เป็นภัยคุกคามต่อผม ถ้าไม่กำจัดทิ้งผมไม่สบายใจ! วันนี้ไม่ฆ่าคุณ อนาคตคุณกลับมาแก้แค้น แบบนี้ไม่เท่ากับผมตกเป็นเหยื่อเหรอ?" หลินหยางเดินเข้ามาพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"เหอะเหอะ หมอเทวดาหลิน ผมรู้ว่าคุณกังวลเรื่องนี้ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ผมขอโทษคุณ สาบานว่าจะไม่สืบสาวเรื่องของลูกศิษย์ผมอีก และจะไม่ล้างแค้นเพื่อลูกศิษย์! คุณปล่อยผมไปจากที่นี่ สำหรับพวกเราทั้งสองฝ่ายล้วนแต่ได้รับผลประโยชน์!" เสว่หนานยู่พูด

"มีประโยชน์ต่อผม?" หลินหยางหรี่ตาลง "ฆ่าคุณถึงจะมีประโยชน์ต่อผม!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หมอเทวดาหลิน คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย! คุณคิดว่าพ่อผมตายก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้วเหรอ? คุณคิดผิดแล้ว! ถ้าหากวันนี้ผมตายด้วยมือของคุณ คุณจะมีปัญหาตามมาไม่หยุดหย่อน เพราะกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของผมจะไล่ล่าคุณจนถึงที่สุด มือเป็นแบบนั้นคุณจะยิ่งกลายเป็นเหยื่ออย่างสมบูรณ์!" เสว่หนานยู่หัวเราะเสียงดัง

"กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของคุณ? เท่าที่ผมรู้มา คุณเป็นผู้ฝึกฝนพเนจรไม่ใช่เหรอ? ปกติไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใคร ใครจะมาแก้แค้นเพื่อคุณ?" เฉาซงหยางขมวดคิ้วถาม

"ทุกท่านเคยได้ยินลัทธิโลหิตมารหรือเปล่า?" เสว่หนานยู่หรี่ตาลงถาม

"ลัทธิโลหิตมาร?"

เฉาซงหยางและหยุนซิงอุทานออกมาพร้อมกัน

ส่วนคนที่เหลือมึนงง

"อะไรคือลัทธิโลหิตมาร?"

"ไม่เคยได้ยิน"

ทุกคนเริ่มพากันกระซิบกระซาบด้วยความสงสัย

หลินหยางก็เช่นกัน

"มันเป็นสำนักแบบไหน?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

หยุนซิงยกมือขึ้นคำนับแล้วพูด "เรียนท่านเทพเจ้า! สำนักโลหิตมาเป็นสำนักใหญ่อันดับหนึ่งของวิถีมาร! แต่ซ่อนตัวจากโลกภายนอกมานานหลายร้อยปี อย่างน้อยก็ในโลกของคนธรรมดา ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสำนักแห่งนี้ ผมเองก็ไม่รู้อะไรมาก แต่มีสิ่งหนึ่งที่เข้าใจคือสำนักที่ว่าแข็งแกร่งมากจนเกินกว่าที่คนธรรมดาจะสามารถเข้าใจ ยิ่งคนของลัทธิโลหิตมารล้วนแต่โหดเหี้ยมอำมหิต ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรู"

"พรรคโบราณของเราก็พอรู้เรื่องของลัทธิโลหิตมารอยู่บ้าง ตามสายข่าวของเรารายงานมา ลัทธิโลหิตมารต้องการออกสู่โลกภายนอกมาโดยตลอด แต่ถูกกดขี่ด้วยกองกำลังหลายฝ่าย เพราะเหตุนี้จึงถ่อมตนมาโดยตลอด! ไม่อย่างนั้น ในวงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนคงต้องเกิดการนองเลือดครั้งใหญ่แน่นอน" เฉาซงหยางส่ายหัวแล้วพูด

"ลัทธิโลหิตมารเมื่อเทียบกับพรรคโบราณเป็นยังไง?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"พรรคโบราณของเราเมื่ออยู่ต่อหน้าลัทธิโลหิตมาร ไม่ต่างอะไรกับตั๊กแตนที่ต้องการบินขึ้นดวงจันทร์ ลัทธิโลหิตมารไม่เคยเห็นพวกเราอยู่ในสายตา ไม่อย่างนั้นพวกเราคงโดนสยบใต้แทบเท้าพวกเขานานแล้ว" เฉาซงหยายงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"งั้นเหรอ?"

สีหน้าของหลินหยางยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม แต่แอบรู้สึกตกใจไม่น้อย

ลัทธิโลหิตมารร้ายกาจมากขนาดนี้เลย?

"ถึงว่าทำไมปีศาจหกแขนจึงโหดเหี้ยมมากขนาดนี้ ที่แท้เขาเป็นคนของลัทธิโลหิตมาร!" หยุนซิงหันไปพูดเสียงเบา "ท่านเทพเจ้า คุณเห็นว่า…"