สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1142

นี่คือโอกาสสุดท้ายของเสิ่นฮ้าวเชิงแล้ว

อันที่จริงเขาไม่ได้อยากลงมือกับหลินหยาง อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งสมบัติของตระกูลก็มอบให้หลินหยางแล้ว ไม่จำเป็นต้องนำภัยหายนะมาให้คนในตระกูลแบกรับอีก

แต่…เสว่หนานยู่ก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

เขาขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจ!

ถ้าหากทำสิ่งที่ขัดกับความต้องการของเขา คนของตระกูลเสิ่นก็ยากที่จะหนีรอดเช่นกัน และอาจจะตายอย่างน่าอนาถกว่าด้วยซ้ำ

ในเมื่อล่วงเกินไม่ได้ทั้งสองฝ่าย งั้นให้ความร่วมมือเสว่หนานยู่ฆ่าหมอเทวดาหลินเสียยังดีกว่า

ถ้าทำแบบนี้ไม่เพียงแต่สามารถล้างแค้น ยังสามารถกำจัดเนื้อร้ายไปอีกด้วย!

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นฮ้าวเชิงไม่ลังเลอีก มือกำมีดสั้นแน่น กลั้นลมหายใจ จ้องหลินหยางไม่กระพริบตา ขอเพียงเขาเปิดช่องว่างเมื่อไหร่ จะต้องฆ่าเขาด้วยการโจมตีครั้งเดียว

ต้องแทงตรงหัวใจ!

ต้องแทงตรงหัวใจ!

เสิ่นฮ้าวเชิงแอบพึมพำในใจ

รออยู่ตรงนั้นเหมือนกับอสรพิษที่กำลังรอเหยื่อเผลอ

เห็นเพียงหลังจากหลินหยางเดินเข้ามาใกล้ เขานั่งยองลงไปโดยตรง ยื่นมือออกไปกดลงบนร่างกายของคนตระกูลเสิ่น เหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง

เดิมทีเสิ่นฮ้าวเชิงเตรียมตัวลงมือ แต่หลินหยางที่นั่งยองลงไปไม่เปิดโอกาสให้เขาเลยสักนิด มีดสั้นไม่สามารถแทงตรงตำแหน่งหัวใจของเขา

"ช่องลมปราณของเขาถูกปิดกั้น จำเป็นต้องเปิดช่องลมปราณให้เลือดลมไหลผ่าน ผมจะช่วยเขาเอง"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นหยิบมีดเล่มหนึ่งที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ยื่นนิ้วมืออีกข้างออกไป ใช้นิ้วมือเป็นดาบฟันใส่มีดเล่มนั้นอย่างแรง

ทันใดนั้น ใบมีดที่คมเฉียบถูกนิ้วมือของหลินหยางตัด

"อะไร?"

เสิ่นฮ้าวเชิงตกใจจนหน้าถอดสี ดวงตาเบิกกว้างจนแทบหลุดออกจากเบ้า

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน หลินหยางไม่ได้ใช้ลมปราณ ใช้เพียงร่างกายที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า…

"มีอะไรเหรอ?" หลินหยางหันไปมองเขา

เสิ่นฮ่าวเชิงสะดุ้ง จากนั้นเค้นรอยยิ้มแล้วพูด "หมอเทวดาหลินถึงขั้นใช้นิ้วแทนดาบ ผ่าทองตัดเหล็ก…น่านับถือ"

"แค่นี้นับประสาอะไร?"

หลินหยางส่ายหัว ใช้ใบมีดที่ถูกตัดจนขาดกรีดลงบนร่างกายของคนตระกูลเสิ่นหลายจุด

ทันใดนั้น มีลมจำนวนมากพุ่งออกมาจากบาดแผล คนของตระกูลที่กำลังจะหมดสติก็หยุดชะงัก หอบหายใจอย่างหนัก

เห็นภาพนี้ เสิ่นฮ้าวเชิงลังเลแล้ว มือที่กำมีดแน่นเริ่มคลายออกเล็กน้อย

ถ้าหากหลินหยางสามารถใช้นิ้วตัดมีด นั่นหมายความว่าร่างกายของหลินหยางไม่ได้แข็งแกร่งธรรมดา

เขาลอบโจมตีทั้งแบบนี้ เกรงว่าคงไม่สามารถฆ่าหลินหยางโดยตรง

ทำยังไงดี?

หัวใจของเสิ่นฮ้าวเชิงเริ่มเต้นรัว และความมั่นใจหายไปหมด

แต่ถ้าหากไม่ลงมือ เสว่หนานยู่ก็จะไม่ลงมือ!

ตาเฒ่านั่นเป็นคนเจ้าเล่ห์ ถึงแม้ปากบอกไม่กลัวหลินหยาง แต่เห็นมียอดฝีมือมากมายอยู่ที่นี่ เขาไม่มีทางปรากฏตัวแน่นอน

ถ้าทำตนเองไม่ยอมลงมือ เสว่หนานยู่ก็จะไม่ออกหน้า ถึงเวลาบัญชีแค้นทั้งหมดจะตกเป็นของตระกูลเสิ่น

ควรทำยังไงดี?

บนหน้าผากของเสิ่นฮ้าวเชิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาในตอนนี้เหมือนกับมดที่อยู่บนกระทะร้อน

ในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"ยังไม่ลงมืออีกเหรอ?"

เสิ่นฮ้าวเชิงสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองหลินหยาง

ส่วยหลินหยางก็กำลังจ้องเขาด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

"หมอเทวดาหลิน คุณ…คุณกำลังพูดอะไร? ลงมืออะไร?" เสิ่นฮ้าวเชิงเค้นรอยยิ้มแล้วพูด

"ผมเห็นมีดสั้นที่อยู่ตรงเอวของคุณนานแล้ว! ลอบโจมตีอย่างกะทันหันในระยะนี้ มีโอกาสทำสำเร็จสูงมาก แต่คุณลังเล แบบนี้ไม่เสียโอกาสที่เหมาะสมเหรอ?" หลินหยางถาม

ที่แท้พฤติกรรมทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาของหมอเทวดาหลิน…

สีหน้าของเสิ่นฮ้าวเชิงเปลี่ยนไปไม่หยุด สุดท้ายกัดฟันแน่นคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยาง

"หมอเทวดาหลิน ไม่ใช่ผมต้องการลงมือกับคุณ แต่เป็นเพราะ…เพราะ…เสว่หนานยู่บังคับผมทำแบบนี้…"

"เสว่หนานยู่?" หลินหยางขมวดคิ้ว "ปีศาจหกแขน?"

"เสิ่นฮ้าวเชิง! คุณกล้าหักหลังผมเหรอ! ผมจะทำให้คุณตายอย่างไร้ที่ฝัง!"

ในขณะที่เสิ่นฮ้าวเชิงกำลังสารภาพ มีเสียงพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้นมีกระแสลมสายหนึ่งพุ่งเข้ามา

"บังอาจ!"

หยุนซิงพุ่งตัวเข้าไปหากระแสลมสายนั้นด้วยความโกรธ

ปัง!