สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1148

"ตกลงสิ่งนั้นคืออะไร?"

"ว่ากันว่าเป็นของสำหรับเซ่นไหว้"

"ของเซ่นไหว้หรอ?"

"ใช่ เหมือนว่าจะเป็นของเซ่นไหว้ของตระกูลไหนสักแห่ง!"

"แล้วทำไมตระกูลหลินถึงมอบสิ่งนี้ให้ผม?" หลินหยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

"ปัญหาก็คือตรงนี้!" น้ำเสียงของชวี่เทียนจริงจัง: "ตามข้อมูลที่ผมได้รับไม่กี่วันก่อน ในตระกูลหลินมีคนเข้าไปในตระกูลนี้และขโมยของสิ่งนี้มา ตอนนี้ตระกูลนี้มาเอาคืนถึงที่ ตระกูลหลินเหมือนจะไม่ยอมรับความรับผิดชอบนี้แล้วปฏิเสธว่ามีเรื่องเช่นนี้...ดังนั้น..."

"ดังนั้นพวกเขาเลยจะเอาสิ่งนี้มาให้ผม ให้ผมเป็นแพรรับบาปของตระกูลหลินและแบกรับความโกรธของตระกูลนั้นใช่ไหม?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"การคาดเดาเป็นเช่นนี้"

"เหอะ ที่แท้ก็ไม่ได้มีความหวังดี"

หลินหยางสูดลมหายใจ พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "เพราะผมนามสกุลหลินเหมือนกัน พวกเขาสามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าผมเป็นคนขโมยของสิ่งนี้ บอกกับที่ว่าผมถูกไล่ออกมาจากตระกูลหลินแล้ว ตระกูลนั้นจะมาหาเรื่องผมก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตระกูลหลิน! แบบนี้ผมก็เป็นประโยชน์ต่อตระกูลหลิน"

"ประธานหลิน ความแข็งแกร่งของตระกูลนั้นไม่ธรรมดา ตระกูลหลินไม่สามารถไปมีเรื่องด้วยได้! ไม่เช่นนั้นคงไม่ตัดสินใจทำแบบนี้ ผมคิดว่าพวกเราควรให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากขึ้น ต้องวางเส้นแบ่งให้ชัดเจนกับตระกูลหลิน ไม่งั้นจะเกิดปัญหาได้" ชวี่เทียนพูดอย่างจริงจัง

"คุณพูดถูก แต่ไม่สามารถตำหนิตระกูลหลินโดยไม่มีเหตุผลได้ เรื่องนี้ให้คุณจัดการแล้วกัน คุณคอยจับตาเอาไว้ ตอนนี้ถ้ามีคนตระกูลหลินคนใดเข้ามาในเจียงเฉินก็ติดตามสังเกตอย่างใกล้ชิด รวมทั้งจับตามองคนตระกูลหลินยางที่อยู่เยี้ยนจิงด้วย!"

"รับทราบประธานหลิน!"

วางสาย

หลินหยางนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะต่อไป

แต่ไม่นาน สายก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

"ชวี่เทียน เป็นอะไร?" หลิหนยางขมวดคิ้วถาม

เขาไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวนเวลาอ่าน

"ประธษนหลิน! เกิดเรื่องแล้ว!" ชวี่เทียนพูดอย่างจริงจัง

"อะไร?"

สีหน้าหลินหยางเยือกเย็น: "เกิดเรื่องอะไร?"

"จู่ๆ คนตระกูลหลินสามคนที่เข้ามาในเจียงเฉินก็หายไปหนึ่งคน!"

"หายไปหนึ่งคนหรอ? ไปไหน?"

"ไม่แน่ใจ"

"ไปตามหา! ถ้าพวกเขาก่อเรื่องอะไรขึ้นมา ชวี่เทียน ผมจะได้เจอผม!"

หลินหยางพูดอย่างจรงิจัง สายตาของเขาเยือกเย็น

"รับทราบ! ประธานหลินสบายใจได้ พวกเราเล่นตุกติกอะไรไม่ได้หรอก!"

ชวี่เทียนพูด เหงื่อของงเขาไหลออกมา

"พ่อ!"

เสียงที่สิ้นหวังดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นหญิงสาวในชุดลำลองสีดำผมสั้นนั่งบนพื้นในห้องนั่งเล่นร้องไห้ด้วยความเสียใจ

และชายวัยกลางคนที่เดินไปมาในห้องโถงก็หน้าซีด หมัดของเขากำแน่น และเขาต้องการตบหญิงสาวบนพื้น

แต่ทันทีที่เขายกมือขึ้น เขาก็รั้งไว้ในที่สุด

"ไม่ต้องมาเรียกว่าพ่อ ผมไม่มีลูกสาวที่ไร้ประโยชน์อย่างคุณ!" ชายวัยกลางคนตะโกนด้วยความโกรธ

"พ่อ อย่าทำแบบนี้ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าแล้ว ฮื่อๆๆๆ..." หญิงสาวผมสั่นนั่งร้องไห้

"พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ตระกูลตัดสินใจแล้ว ต้องกักขังสามเดือนห้ามขาด!" ชายวัยกลางคนโบกมืออย่างหมดความอดทน

"พ่อ! ! คุณต้องโหดร้ายขนาดนี้จริงๆ หรอ?"

หญิงสาวหน้าซีด กระโจมเข้าไปกอดชายวัยกลางคนและร้องไห้

"โหดร้ายหรอ? รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป? เธอเกือบทำให้ตระกูลหลินต้องมีสงคราม! ยังดีที่ลุงของเธอเป็นคนฉลาดและล่อความหายนะนี้ไปได้! ไม่งั้นถ้าเกิดสงครามขึ้นมา ตระกูลหลินของพวกเราจะสูญเสีย และทุกอย่างจะตกมาอยู่ที่เธอ ถึงตอนนั้น กักขังสามเดือนยังไม่พอ เกรงว่าคงต้องลอกหนังออกมาทีละชั้นๆ เข้าใจไหม?" ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างรุนแรง

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น หญิงสาวก็ตกใจตัวสั่น เกือบยืนไม่นิ่งแล้ว

เธอรีบถาม: "งั้น...พ่อ ลุง...จัดการยังไง?"