สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1149

เกรงว่าทุกคนรวมทั้งชวี่เทียนไม่คิดว่าคนตระกูลหลินจะไปหาจางชิงหยูแม่สะใภ้ของหลินหยาง!

ด้วยความโลภของจางชิงหยู เธอจะปฏิเสธผลประโยชน์เหล่านี้ได้ยังไง? เธอต้องรับมันมาทั้งหมดอย่างแน่นอน

พร้อมทั้งโลงศพทารกศักดิ์สิทธิ์ต้องอยู่ในของที่เธอรับมาแน่ๆ

ถึงเวลานั้นคนที่เป็นเจ้าของโลงศพทารกศักดิ์สิทธิ์จะต้องมาชำระบัญชีนแน่นอน

"หลินหยาง รีบกลับมาเร็ว ได้ยินไหม?" ท่าทางของจางชิงหยูนุ่มนวลอย่างมาก

"ห้ามรับของเหล่านั้นเด็ดขาด จางชิงหยู! คุณรีบคืนมันกลับไป!" หลินหยางตะโกน

"หลินหยาง คุณทำไมพูดกับฉันแบบนี้? ฉันเป็นแม่ของคุณนะ! เป็นแม่สะใภ้ของคุณ! ทำไมถึงมาเรียกชื่อของฉันแบบนี้? คุณไม่รู้จักเคารพเลยนะ!" จางชิงหยูพูดด้วยความโมโห

สีหน้าหลินหยางจริงจัง เมื่อรู้ว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาก็กำลังจะตัดสาย

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ จางชิงหยูพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"หลายคนที่นี่บอกว่าเป็นเพื่อนของคุณ พวกเขาบอกว่าอยากเจอคุณ! คุณอยู่ไหนกันแน่? รีบกลับมา!"

"เพื่อนหรอ?"

หลินหยางผงะ

ชวี่เทียนข้างๆ อึ้ง: "ประธานหลิน พวกเขามาเร็วมาก..."

"เหมือนว่าจะหลบไม่ได้แล้ว"

หลินหยางพ่นคำพูดออกมา เขาพูดอย่างเฉยเมย: "ผมไปดูหน่อยแล้วกัน"

"ประธานหลิน ผมจะให้คนติดตามคุณไปละกัน"

"ไม่ต้อง ถ้าไปที่บ้านแม่สะใภ้ของผม ทางที่ดีอย่าทำอะไรโดดเด่นเกินไป ไม่งั้นจะอาจจะถูกเปิดเผยตัวตนได้ง่าย ไม่ดีต่อแผนของผม! ผมไปคนเดียวก็พอ"

"เอ่อ...งั้นโอเค ประธานหลิน คุณระวังตัวด้วย ผมจะให้คนคอยรับคุณใกล้ๆ ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ผมจะทำให้คนเหล่านั้นไม่ได้ออกไปจากเจียงเฉิน!"

"โอเค"

หลินหยางพูด จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ขับขับเฟอร์รารีไปยังชุมชนเล็กๆ ที่จางชิงหยูอยู่

บ้านหลังก่อนของจางชิงหยูถูกขายไปเพื่อรักษาซูเหยียน เมื่อบริษัทของซูเหยียน เธอจะบังคับให้ซูเหยียนใช้เงินจำนวนหนึ่งเพื่อซื้อบ้านในชุมชนระดับไฮเอนด์ในใจกลางเมือง

จางชิงหยูอาศัยอยู่อย่างสะดวกสบาย แต่การจ่ายค่าบ้านยังคงขึ้นอยู่กับซูเหยียน

ตอนนี้ซูเหยียนได้รับบาดเจ็บและกำลังพักฟื้น ซูกวงมีหน้าที่ชำระเงินค่าบ้านทุกเดือน

ดังนั้นซูกวงจึงยังไม่เลิกทำงาน มีเพียงจางชิงหยูที่อยู่บ้านคนเดียว

ดวงตาของเธอโต รูม่านตาของเธอเป็นประกาย จ้องมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยของขวัญ เธอรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

"คุณจาง ลูกเขยของคุณมอบของขวัญเหล่านี้ให้คุณจริงๆ เหรอ?" ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีดำและแว่นกันแดดถามด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ ลูกเขยของฉันให้ฉัน มีปัญหาอะไรหรอ?" จางชิงหยูหยิบใบถือครองบ้านบนโต๊ะขึ้นมาและพูดอย่างจริงจัง

"งั้นสิ่งนี้หล่ะ?"

ชายคนนั้นหยิบหินหมึกชิ้นหนึ่งขึ้นมาบนโต๊ะแล้วถามอย่างใจเย็น

จางชิงหยูรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็กัดฟันพูด: "ใช่ ทำไมหรอ? ว่าแต่พวกคุณเป็นใครกันแน่? ทำไมถามคำถามเหล่านี้? ฉันจะบอกคุณให้ ของที่ลูกเขยให้ฉันเป็นของที่ถูกกฎหมาย! พวกคุณจะเอาไปไม่ได้!"

"คุณผู้หญิงจาง เท่าที่ผมรู้ ลูกเขยของคุณเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีทักษะทางวิชาชีพและไม่มีทักษะใดๆ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาไม่มีในชีวิตของเขา ทำไมเขาถึงให้สิ่งเหล่านี้แก่คุณได้ มันไม่มีเหตุผลเกินไปหรอ?"

"คุณพูดอะไร?"

"คุณผู้หญิงจาง ผมหวังว่าคุณจะบอกที่มาของสิ่งเหล่านี้ได้ คนอื่นเป็นคนมอบให้คุณใช่ไหม? ผมขอเตือนคุณไว้ก่อน ถ้าคุณตอบตามจริง บางทีอาจจะเป็นผลดีกับคุณ ไม่เช่นนั้นการตัดสินใจที่ผิดของคุณจะส่งผลต่อคุณและลูกเขยของคุณ" ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม

จางชิงหยูตึงเครียดและพูดอย่างยืนกราน: "เป็นของที่ลูกเขยให้ฉัน! ไม่ใช่ของคนอื่นให้มา ของเหล่านี้เป็นของลูกเขยฉัน! ฉันจะบอกคุณให้นะ! ถ้าคุณมาที่นี่เพราะจะหาเรื่อง คุณหาเรื่องผิดคนแล้ว! รบกวนคุณรีบออกไปจากที่นี่ด้วย!"

ของเหล่านี้ไม่ใช่ของที่หลินหยางให้เธอ

แต่เป็นของที่คนอื่นให้มา

จางชิงหยูไม่ยอมรับและไม่กล้ายอมรับด้วย

เธอเกรงว่าจะมีปัญหา กลัวว่าคนนี้จะมาเอาของตัวเองกลับคืนไป