สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1157

"อะไรกัน?"

เฮยหยู่เทียนตกตะลึง

เขารู้สึกว่าอาวุโสสิบก้าวออกมายอมรับผิด ประธานหลินน่าจะหายคับข้องใจ อย่างน้อยก็เหลือทางรอดให้คนอื่น แต่กลับไม่คิดไม่ฝัน เขาฆ่าอาวุโสสิบโดยตรง!

"บัดซบ!" เฮยหยู่เทียนคำรามด้วยความโกรธ "ประธานหลิน! คุณทำเกินไปแล้ว!"

"เกินไป? บัญชีของคุณผมยังไม่ได้คิดเลย จะเรียกว่าเกินไปได้ยังไง?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "คุณคิดว่าข้าเขาแล้วสามารถจบเรื่องนี้เหรอ? แค่นี้ยังไม่พอ!"

พูดจบ หลินหยางเดินเข้าไปหาเฮยหยู่เทียน

"คนแซ่หลิน! ผมไม่เชื่อหรอกว่าวันนี้คุณสามารถทำลายตระกูลเฮย! ทุกคนลุย! ฆ่าหมอเทวดาหลิน!"

เฮยหยู่เทียนโกรธอย่างสมบูรณ์ ส่งเสียงคำราม พาคนของตระกูลเฮยพุ่งเข้าไป

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นวันนี้ผมจะฆ่าคนของตระกูลเฮยให้หมดก็แล้วกัน!"

ในใจของหลินหยางก็รู้สึกโกรธเช่นกัน พุ่งไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ดุร้ายพร้อมกับหยุนซิงและเฉาซงหยาง เปิดฉากการฆ่าโดยตรง

ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

เสียงฆ่าฟันดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แต่…

แม้ตระกูลเฮยมีคนมากกว่า แต่กลับไม่ได้เปรียบอะไรเลย

คนทั้งสามแข็งแกร่งมาก

แต่ละคนอยู่ยงคงกระพันราวกับเทพแห่งสงคราม

ไม่มีใครสามารถต้านกระบวนท่าของพวกเขา

ถึงเป็นเฮยหยู่เทียนก็รู้สึกกดดันจนถึงขีดสุด

ในที่สุด พวกเขาก็รู้ถึงความผิดปกติ!

"พูดเข้าทั้งสองคนที่อยู่ข้างประธานหลินแข็งแกร่งกว่าพวกเราไปเยอะมาก…ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน! ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน! พวกเราไม่สามารถต้านทานคนพวกนี้!"

เฮยหยู่เทียนพูดถึงพึมพำ ดวงตาเบิกกว้าง หวังอย่างยิ่งว่าลางสังหรณ์ของตนเองคือสิ่งที่ผิด

แต่ความจริงทำให้ทุกคนสิ้นหวัง

"หัวหน้าตระกูล! จำเป็นต้องเชิญบรรพบุรุษแล้ว! ไม่อย่างนั้น พวกเราไม่สามารถควบคุมสถานการณ์!" อาวุโสคนหนึ่งตะโกนด้วยความร้อนใจ

"บรรพบุรุษ? ถูกต้อง! รีบไปเชิญบรรพบุรุษ! รีบไปเชิญบรรพบุรุษ!"

เฮยหยู่เทียนตะโกนอย่างต่อเนื่อง ราวกับสามารถคว้าต้นหญ้าช่วยชีวิตตอนที่กำลังจะตกหน้าผา

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เคร่งขรึมดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถงอย่างกะทันหัน…

"ฉันมาถึงแล้ว! พวกคุณถอยไปให้หมด อย่าเสียสละโดยไม่จำเป็น!"

คำพูดประโยคนี้ทำให้คนของตระกูลเฮยตกตะลึง หันไปมองทางประตูพร้อมกัน

เพิ่งพบว่าตรงหน้าประตูมีหญิงชราผอมแห้งร่างเตี้ยสูงประมาณหนึ่งเมตรสามหรือสี่ยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

หญิงชราคนผมขาว บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น สวมเสื้อผ้าที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนาน สองมือไขว้หลัง เดินเข้าไปในห้องโถง

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของเธอไม่มีอะไรพิเศษ คนทั่วไปไม่มีทางหันไปมองเป็นรอบที่สอง แต่หลังจากเธอปรากฏตัว ไม่ว่าเฉาซงหยางหรือหยุนสองก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลายครั้ง

"ท่านบรรพบุรุษ!"

"ท่านบรรพบุรุษมาแล้ว!"

"เยี่ยมไปเลย พวกเรารอดแล้ว!"

"มีบรรพบุรุษอยู่ที่นี่ แค่ประธานหลินคนเดียวยังไม่พอให้มอง!"

ทุกคนคุกเข่าลงพื้นด้วยความซาบซึ้ง แต่ละคนพูดทั้งน้ำตา

"เชิญท่านบรรพบุรุษช่วยตระกูลเฮยขจัดภัยพิบัติ คืนความสงบสุขด้วย!"

"เชิญท่านบรรพบุรุษช่วยตระกูลเฮยขจัดภัยพิบัติ คืนความสงบสุขด้วย!"

"ขจัดภัยพิบัติ คืนความสงบสุข!"

"ท่านบรรพบุรุษ…"

มีเสียงพูดดังขึ้นไม่หยุด

เต็มไปด้วยความเคารพ!

วินาทีนี้ บรรพบุรุษตระกูลเฮย ได้กลายเป็นความหวังสุดท้ายของตระกูลเฮย

หญิงชราขมวดคิ้ว เดินเข้าไปทางหลินหยาง

ตอนที่เห็นหลินหยาง ดวงตาทั้งคู่ของเธอเป็นประกาย ทั้งส่ายหัวและพยักหน้า แต่ส่วนมากจะเป็นพยักหน้ามากกว่า

ดูเหมือนกำลังชื่นชมหลินหยาง

แต่ตอนที่เธอเห็นหยุนซิงและเฉาซงหยาง ดวงตาคู่นั้นหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

"หยุนซิง? เฉาซงหยาง? พวกคุณเองเหรอ…"

ทุกคนตกตะลึงและประหลาดใจมาก

บรรพบุรุษตระกูลเฮยรู้จักคนพวกนี้?

เฮยหยู่เทียนสะดุ้งตกใจ

คนของตระกูลเฮยที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

สมองของทุกคนว่างเปล่าไปหมด

หมายความว่ายังไง?

แบบนี้ก็เท่ากับพรรคโบราณและนิกายตงหวงอยู่ในการควบคุมของประธานหลิน!

เป็นไปได้ยังไง?

ไม่มีใครยอมเชื่อ!

เรื่องนี้น่าตกใจมากเกินไป!

ความมั่นใจของทุกคนเริ่มหายไปหมดแล้ว

"ท่านบรรพบุรุษ เป็นไปไม่ได้! คุณ…จำผิดคนหรือเปล่า?" เฮยหยู่เทียนไม่ยอมรับความจริง

แต่บรรพบุรุษตระกูลเฮยกลับส่ายหัว "ถ้าหากเป็นแบบนั้น ทำไมพวกเขาสามคนถึงกล้ามาตระกูลเฮยของเรา? ยิ่งไปกว่านั้นคุณก็เคยสู้กับพวกเขาแล้ว ยังไม่รู้ถึงความน่ากลัวของพวกเขาอีกเหรอ? คุณ สู้พวกเขาสามคนได้หรือเปล่า?"

เฮยหยู่เทียนอ้าปาก แต่พูดอะไรไม่ออก

"พอแล้วหยู่เทียน เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! รีบไปคุกเข่าลงขอการให้อภัยจากประธานหลินเดี๋ยวนี้!" บรรพบุรุษตระกูลเฮยพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

นี่เป็นวิธีเดียวที่สามารถช่วยตระกูลเฮย

เฮยหยู่เทียนลังเล สีหน้าเดี๋ยวซีดเดียวแดง

แต่ท่านบรรพบุรุษพูดแล้ว เขาไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงทำได้แต่อดกลั้นความอัปยศ เดินไปคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยาง

"หัวหน้าตระกูล!"

คนของตระกูลเฮยไม่พอใจอย่างมาก แต่ละคนถึงกับมีน้ำตาไหลออกมา

แต่พวกเขาเข้าใจดี

แม้กระทั่งท่านบรรพบุรุษก็ยังต้องกังวล ต้องเป็นบุคคลที่น่ากลัวเพียงใด?

"คุณหลิน! เด็กรุ่นหลังของตระกูลเฮยไม่รู้ความ ล่วงเกินคุณ ฉันขอเป็นตัวแทนของตระกูลเฮยขอโทษคุณ" บรรพบุรุษตระกูลเฮยก้าวออกไปข้างหน้า โค้งคำนับให้หลินหยางแล้วพูดต่อ "แม้ปีนี้ยู่เทียนอายุสี่สิบกว่า แต่ฉันอยู่มานานกว่า เขาก็ถือว่าเป็นเด็กรุ่นหลานของฉัน! วันนี้เขาทำผิดพลาด ไม่ควรได้รับการให้อภัย ทำให้ตระกูลเฮยประสบปัญหา และล่วงเกินคุณหลิน ดังนั้นเชิญคุณหลินลงโทษ คุณต้องฆ่าแกงก็เชิญตามสบาย ตระกูลเฮยของเราจะไม่พูดสักคำ และไม่สืบสาวเรื่องนี้ต่อ!"

"หา?"

"ท่านบรรพบุรุษ!"

"ไม่!"

คนของตระกูลเฮยตกใจมาก