สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1172

"ฉันไม่เพียงแค่ไม่ไปเท่านั้น ฉันยังจะกินดื่มที่นี่ด้วย! ฉันจะบอกคุณให้! ฉันไปคุยกับประธานหลินมาแล้ว! ประธานหลินจะดูแลฉันอย่างดี ถ้ามีอะไรประธานหลินมาจัดการคุณแน่!" หลินลั่วหนานตะโกนออกมา อารมณ์ของเธอรุนแรง นั่งลงบนเก้าอี้ ไขว่ห้าง

แต่หลินหยางไม่สนใจคำพูดไร้สาระของเธอ ดึงเธอและผลักออกไปด้านนอก

"คุณทำอะไร?"

หลินลั่วหนานดิ้นรนและร้องเสียงดัง

"คุณกับประธานหลินเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยวกับผม ยังไงตอนนี้คุณก็ผิดสัญญาของคุณกับผม ถ้าอย่างงั้น ผมก็คงต้องไล่คุณออกไปเท่านั้น!" หลินหยางพูดอย่างเย็นชา

"คุณ...ได้สิ! หลินหยาง! คุณเก่งหนิ! งั้นพวกเรามาคอยดูกัน! คิดว่าฉันรังแกง่ายใช่ไหม? คิดว่าฉันตกต่ำแล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม? ฉันจะเรียกคนมาจัดการคุณ!"

หลินลั่วหนานด่าและเดินออกไปจากที่พัก เมื่อถึงด้านนอกเธอก็โบกรถและไปยังหยางหัว

"ประธานหลินของพวกคุณหล่ะ? ฉันเป็นแขกคนสำคัญของประธานหลินนะ รีบให้ฉันไปเจอประธานหลินเดี๋ยวนี้! ได้ยินไหม?"

เมื่อเข้ามาในบริษัท ลหินลั่วหนานก็วิ่งไปที่เคาท์เตอร์และตะโกนเสียงดัง

ผู้หญิงหน้าเคาท์เตอร์ยังคงรักษารอยยิ้มบริการและพูด: "สวัสดีคุณผู้หญิง หากจะพบประธานหลินต้องทำการนัดล่วงหน้ากับประธานหม่าก่อน จากนั้นพวกเราจะจัดการเวลาให้!"

"อะไรนะ? ยังต้องนัดล่วงหน้าอีกหรอ! นัดล่วงหน้าบ้าอะไรกัน! คุณรีบให้ฉันไปพบประธานหลินเดี๋ยวนี้! ฉันบอกคุณให้นะ ถ้าคุณล่าช้า ประธานหลินของพวกคุณจะลงโทษ ระวังไว้!" หลิวลั่วหนานชี้ไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้นและด่า

"คุณผู้หญิง ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถพบประธานหลินได้โดยตรง ถ้าคุณมีเรื่องรีบร้อนที่จะติดต่อประธานหลินก็ต้องแจ้งกับประธานหม่าล่วงหน้าก่อน!" ผู้หญิงเหมือนจะกลัวและรีบพูดออกมา

"งั้นประธานหม่าของพวกคุณหล่ะ?"

"เขา...เขาอยู่..."

"ผมอยู่นี่!"

ผู้หญิงที่หน้าเคาท์เตอร์ยังไม่ทันพูดจบ หม่าไห่ก็เดินเข้ามาพอดี เขาเดินมาทางนี้โดยตรง

"หม่าไห่!"

หลินลั่วหนานตะโกนด้วยความดีใจ

"คุณผู้หญิงหลิน มีเรื่องอะไรหรอ?" หม่าไห่ถาม

"ฟังนะ ช่วยฉันเรียกคนไปจัดการไอไร้ประโยชน์นั่นหน่อย!" หลินลั่วหนานกัดฟันพูด

"จัดการ? จัดการใคร?" หม่าไห่ถามด้วยความตกใจ

"หลินหยาง!" หลินลั่วหนานพูดออกมาพร้อมใบหน้าโหดร้าย

"หลิน...หลินหยาง?"

หม่าไห่ตัวสั่น เขาคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

"ยังไม่รีบไปจัดการอีก! ไม่งั้นฉันจะไปบอกประธานหลิน!" หลินลั่วหนานพูดด้วยความโมโห

หม่าไห่สับสนเล็กน้อย เบิกตากว้างมองหลินลั่วหนาน ไม่นานเขาก็ได้สติกลับมา

เขาสูดลมหายใจเขาลึกและพูดเบาๆ: "คุณผู้หญิงหลินโปรดรอสักครู่ ผมจะโทรศัพท์!"

"เร็ว เวลาของฉันมีจำกัด!"

"สักครู่!"

หม่าไห่พยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร

ไม่นานเขาก็ตัดสาย

"เป็นยังไง? ทำแล้วหรือยัง?" หลินลั่วหนานถามด้วยรอยยิ้ม

"ไป ไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัท และเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคน" หม่าไห่พูดอย่างเฉยเมย

"รับทราบ"

คนข้างๆ วิ่งออกไป

"เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนหรอ? ก็ได้! หลินหยางนั่นอ่อนแอ แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กี่คนก็พอแล้ว ฟังนะ ตอนที่คุณจัดการไอขยะนั่น หักแขนหักขาเขาด้วย รู้ไหม? ดูว่าช่วงเวลาที่เหลือที่อยู่บนพื้นของไอสุนัขนั่นจะยังอวดดียังไง!" หลินลั่วหนานกระแทกเสียง

หม่าไห่ไม่พูดอะไร

ไม่นาน เจ้าหน้านที่รักษาความปลอดภัยก็วิ่งเข้ามา

"ประธานหลิน มีเรื่องอะไรหรอ?" คนหนึ่งถาม

"ไป โยนเธอออกไป!" หม่าไห่ชี้ไปที่หลินลั่วหนาน พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"อะไร?"

หลินลั่วหนานยืนอึ้ง

"พวกคุณทำอะไร?"

"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!"

"หม่าไห่! คุณ...คุณกล้าทำแบบนี้กับฉันหรอ? คุณไม่กลัวฉันฟ้องประธานหลินหรอ?"

"ไอสารเลว! พวกคุณมันชั่ว! ฉันไม่ให้อภัยพวกคุณแน่!"

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลินลั่วหนานตื่นตระหนก ร้องออกมาเสียงดัง ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

แต่...ก็ไร้ประโยชน์