สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1191

เห็นว่าหัวของร่างทั้งสามที่ล้อมรอบตัวเขาพุ่งออกไป เลือดกระเซ็นและตกลงบนพื้น

หัวของพวกเธอถูกเฟิงซิงหยูกระชากออกไป

แต่ในขณะเดียวกัน คนที่เหลือก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

ราวกับว่าพวกเขาได้ติดตั้งระบบติดตามอัตโนมัติ พวกเธอทั้งหมดล็อกเป้าเพื่อล้อมรอบเฟิงซิงหยูและไล่ตามเขาอย่างเมามัน

แม้ว่าเฟิงซิงหยูจะมีความเร็วที่คนเหล่านี้เทียบไม่ได้แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดคนเหล่านี้ได้

อย่างไรก็ตาม ความเร็วของคนเหล่านี้ก็ไม่ได้ช้าเช่นกัน

"อ๊า! !"

คนหนึ่งร้องตะโกนออกมา พุ่งเข้าหาเฟิงซิงหยูราวกับสัตว์ป่า

"ใบไม้ผิงชวน!"

เฟิงซิงหยูตะโกนออกมา นิ้วของเขาขยับ ออร่าที่เหมือนใบไม้ก็ถูกปล่อยออกมาจากปลายนิ้วของเขา ซึ่งพุ่งตรงผ่านคอของคนนั้น

ดวงตาทั้งสองของคนนั้นดับสนิท หมดลมหายใจ

แต่คนข้างๆ เข้ามาใกล้และเจาะเข้าไปในหัวใจของเฟิงซิงหยูด้วยมือข้างเดียว

"ช้าไป! ช้าไป! สุนัขอย่างพวกคุณก็แค่มดในสายตาผมเท่านั้น!"

เฟิงซิงหยูหัวเราะ เหวี่ยงมือออกไปด้วยความเร็วหลายเท่า

พัฟ!

หัวใจของคนนั้นถูกกระชากออกมา

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ มีคนอื่นเข้ามาทั้งทางด้านซ้านและขวา

เฟิงซิงหยูสามารถจัดการกับมันและปัดป้องอย่างง่ายดาย แม้ว่าคู่ต่อสู้จะมีจำนวนมาก แต่พวกเขาก็ไม่สามารถสัมผัสร่างของเขาได้เลย

แต่ในเวลานี้

ฉึก!

ไหล่ขวาของเฟิงซิงหยูรู้สึกเจ็บปวดอย่างฉับพลัน

"อ๊า! !"

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น จากนั้นก็หันไปทางขวา

และพบว่าชายที่เขาดึงหัวใจออกมายังไม่ตาย แต่กลับกัดกินเนื้อจากไหล่ของเขา

ในขณะเดียวกันคนที่ถูกใบไม้ที่เหมือนมีดตัดคอที่ตายไปแล้ว เข้ามาใกล้และอ้าปากเพื่อกัดกินเฟิงซิงหยู

"ฮึก...ไอสารเลว! ไอสารเลว!"

เฟิงซิงหยูตะโกนด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง พยายามสะบัดคนเหล่านี้ออกไป

ทั้งสองคนกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ และตายลง

แต่ในเวลานี้ ผู้ชาย และคนอื่นๆ เข้ามาใกล้แล้ว

ม่านตาของเฟิงซิงหยูหดตัวลง พยายามจะหลบ แต่ก็พบว่าตัวเองไร้ทางหลบหนีแล้ว

มีคนอยู่รอบตัว!

เขาเหมือนติดอยู่ในกรงนกแล้ว!

ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของอีกฝ่าย!

"อาวุโส ผมมาช่วยคุณแล้ว!"

หลินหยางทนไม่ไหว พุ่งเข้ามาพยายามจะฝ่าวงล้อม

แต่ในเวลานี้

คัง!

ทันใดนั้นแสงสีน้ำเงินก็ปะทุขึ้นจากร่างกายของเฟิงซิงหยูและกลายเป็นลมพายุ

ศิษย์เหล่านั้นของสำนักหงเหยียนเข้ามาใกล้ล้วนเข้ามามาในลมพายุนี้ ร่างกายของพวกเขาถูกฉีกเป็นผง และพวกเขาก็ตายอย่างอนาถทันที...

หลินหยางหยุดลงอย่างเหลือเชื่อ

นี่คือวิธีการของเฟิงซิงหยู

ศิษย์สำนักหงเหยียนโดยรอบทั้งหมดถูกเขาฆ่าโดยตรง

"อะไรกัน?"

เฟิงซิงหยูผงะ

คนตายที่มีชีวิตหรอ?

เฟิงซิงหยูเพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก

"เหมือนกับซอมบี้ในหนังรึเปล่า?" เขาถามอย่างระมัดระวัง

"ไม่ใช่ ซอมบี้ในหนังไม่มีสติปัญญา แต่นี่เขามีสติปัญญาอยู่" หลินหยางหยิบมีดเล่มเล็กข้างๆ ขึ้นมา ฟันเปิดศพที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที เหมือนกับที่พ่อครัวผ่าวัว

อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าร่างกายของบุคคลนี้ดูไม่ได้ น่ากลัวอย่างยิ่ง และมีอวัยวะที่เย็บจำนวนมากและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัยมากมาย เช่น ขดลวดหัวใจ แผ่นเหล็กทางการแพทย์และอื่นๆถูกฝังไว้

หลินหยางชี้ไปที่วัตถุสีดำถัดจากหัวใจของเขาและพูดว่า: "สิ่งนี้น่าจะเป็นตัวเชื่อหัวใจและเส้นเลือดหลักต่างๆ คนที่คุณฆ่าเมื่อกี้ แม้ว่าเขาจะไม่มีหัวใจ แต่ยังอาศัยสิ่งนี้เพื่อให้มีชีวิตได้อีกหลายสิบวิ เหมือนกับการยืดอายุ ดยทั่วไปแล้ว หัวใจเป็นกุญแจสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าไม่มีหัวใจก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! ดังนั้นจึงทำให้คิดว่าหัวใจของอีกฝ่าถูกคุณดึงออกมาแล้วต้องตายอย่างแน่นอน แต่อย่างไรก็ตามสิ่งนี้กลับต่อสู้อย่างสิ้นหวัง ไม่ว่าใครก็ไม่ทันได้เตรียมการป้องกัน ผมคิดว่าคนสำนักหงเหยียนทำเช่นนี้เพื่อให้พวกเขาโจมตีศัตรูที่คิดว่าตัวเองตายแล้วและสร้างความเสียหายอย่างหนักต่อศัตรู! แม้ว่าพวกเขาจะตายแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกสักพัก!"

"นี่คือคนตายที่มีชีวิตหรอ?" เฟิงซิงหยูอ้าปากค้าง: "วิธีการของสำนักหงเหยียนแปลกจริงๆ!"

"ไม่ใช่แค่แปลก แต่ยัง...โหดร้ายอีกด้วย!" หลินหยางพูด

"ทำไม?"

"คนเหล่านี้ไม่เพียงแต่เป็นคนตายที่มีชีวิต แต่ยังเป็นคนที่ถูกประกอบสร้างขึ้นมา แต่ละคน...เกรงว่าถูกประกอบร่างขึ้นมาเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งด้วยร่างศพสองสามร่าง เหมือนกับฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ในอกของคนนี้..." หลินหยางพูด กำหมัดแน่น

"อะไร?"

เฟิงซิงหยูตกตะลึงอย่างมาก

เขากำหมัดแน่น กัดฟัน และคำราม: "สำนักหงเหยียนโหดเหี้ยมจริงๆ! แม้ว่าผมจะฆ่าคนไปมากมาย แต่ก็จะฆ่าพวกเขาอย่างรวดเร็ว! พวกเขาทำเช่นนี้ มันขัดกับหลักจริยธรรมโดยสิ้นเชิง!"

"ผมเคยคิดว่าการใช้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ทำยาของหมู่บ้านราชาสมุนไพรเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจอย่างยิ่งแล้ว แต่ผมไม่เคยคิดว่าความมืดในโลกนี้น่ากลัวกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มาก!"

หลินหยางลุกขึ้น เดินไปข้างๆ หม่าไห่และรักษาเขา

หม่าไห่ที่สลบอยู่ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาและลืมตาขึ้น

"ประธานหลิน..." เขาตะโกนอย่างอ่อนแอ

"หม่าไห่ คุณลำบากเลย" หลินหยางพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด

ตั้งแต่ติดตามหลินหยางมา หม่าไห่ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่เขาก็ไม่เคยพูดบ่นอะไรเลย