สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 12

บ้านเก่าตระกูลซู

ซูเป่ยพูดออกมา ซูเหยียนก็ตกใจทันที

คนตระกูลซูไม่เคร่งขรึมก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น และยังมีบางคนพูดเพื่อสนับสนุนซูเป่ย

เทียบกับหลินหยางแล้ว คุณค่าของซูกุ้ยน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งซูกุ้ยเป็นลูกชายที่รักของคุณนาย หลินหยางเป็นหลานเขยที่เธอรังเกียจ เทียบกันก็ชัดเจนอยู่แล้ว

คุณนายซูครุ่นคิดสักพักและพยักหน้าเล็กน้อย: "ที่เสี่ยวเป่ยพูดก็ถูก หลินหยางมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ อีกทั้งยังเป็นความรับผิดชอบหลักด้วย

"คุณย่า!" ซูเหยียนร้อนรน

แต่คุณนายซูกลับยกมือขึ้นเพื่อหยุดการพูดของเธอ

"คุณนายซู คุณอยากให้ผมทำยังไง?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เขาไม่แม้แต่จะเรียกคุณย่า

เขาผิดหวังกับตระกูลซูอย่างมาก

ก่อนหน้านี้ที่เขาแกล้งทำเป็นคนไร้ประโยชน์ ตระกูลซูก็ดูถูกเยาะเย้ยเขา เขาสามารถทนได้ เพราะเขาในตอนนั้นไม่มีความสามารถจริงๆ

และก็เพราะเขา ซูเหยียนจึงไม่สามารถแต่งงานเข้าตระกูลหม่าได้ ตระกูลซูจึงไม่สามารถอาศัยร่มโพธิ์ร่มไทรของตระกูลหม่าได้

ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าตระกูลซูจะเหน็บแนมหรือดูถูกเขา เขาก็จะทนให้ได้

แต่ตอนนี้!

การกระทำของคนตระกูลซูนั้นเกินไปอย่างมาก

พวกเขาไม่เคยแสดงความใกล้ชิดเลยสักนิด!

พวกเขาเอาแต่หาผลประโยชน์และปกป้องตัวเองเท่านั้น

หลินหยางไม่อยากจะทนอีกต่อไป

คุณนายซูไม่โกรธ เธอยืนขึ้น มองหลินหยางด้วยท่าทางเคร่งขรึมและเอ่ยปาก: "เด็กน้อย ย่ารู้ว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของคุณคือความหวังดี เพื่อช่วยเหลือย่า แต่ผิดก็คือผิด ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้ หากไม่ใช่คุณ ลุงสองก็คงไม่เป็นแบบนี้ ดังนั้นย่าหวังว่าคุณจะไปที่ตระกูลชวี่ แต่ยอมรับความรับผิดชอบทั้งหมดเอาไว้แทนลุงสอง เข้าใจไหม?"

"ไม่!"

ซูเหยียนกรีดร้องออกมาแทบจะในทันที

เธอไม่รักหลินหยาง!

แต่!

ท้ายที่สุดแล้วหลินหยางก็คือสามีของเธอ!

เมื่อเธอพูดจบ หลินหยางเองก็พูดออกมา

"โอเค! ผมจะไปนำซูกุ้ยกลับมา!"

คนตระกูลซูทั้งหมดตกตะลึง

ตกลงเร็วขนาดนี้เลยหรอ?

"จริงหรอ?" คุณนายซูเองก็แปลกใจเช่นกัน

"จริงสิ" แต่กลับได้ยินหลินหยางพูดด้วยเสียงเยือกเย็นอีกครั้ง

"แต่หลังจากวันนี้ ผมจะไม่เป็นหนี้บุญคุณอะไรกับตระกูลซูอีกต่อไปแล้ว เข้าใจไหม?"

คำพูดของหลินหยางทำให้คนตระกูลซูทุกคนอึ้ง

ไม่เป็นหนี้บุญคุณหรอ?

หากบอกว่าเป็นหนี้บุญคุณ ลูกเขยคนนี้เป็นหนี้บุญคุณของตระกูลซูอย่างแน่นอน เขาไม่ได้ทำอะไรเลยหลังจากแต่งเข้ามาในตระกูลซู เอาแต่พึ่งพาให้ซูเหยียนเลี้ยงดูเขา

ลูกเขยอย่างคุณเอาความกล้าจากไหนมาพูด

คนตระกูลซูเยาะเย้ย

"ไปก่อนหล่ะ!"

ไม่รอให้คนตระกูลซูได้สติกลับมา หลินหยางหันหน้าเดินออกไปด้านนอก

"ช้าก่อน!" คุณนายตะโกน

หลินหยางหยุดเล็กน้อย

"ซูกัง"

"คุณย่า!" ซูกังยืนขึ้น

"นายไปกับหลินหยางหน่อย นายเป็นลูกชายของเสี่ยวกุ้ย นายน่าจะรู้ว่าควรพูดอย่างไร อย่าให้เขาพูดอะไรมั่วซั่ว จะได้ไม่ทำให้คนตระกูลชวี่โมโหและสร้างปัญหาให้กับตระกูลซูของพวกเรา" คุณนายซูพูดอย่างเคร่งขรึม

เมื่อซุเหยียนได้ยินสีหน้าก็ซีดลง

คุณนายซูไม่เชื่อใจหลินหยางก็พอแล้ว เธอยังกลัวว่าหลินหยางจะพูดอะไรมั่วซั่วตอนอยู่ในตระกูลชวี่และหาเรื่องให้ตระกูลซูกับตระกูลชวี่ทะเลาะกัน!

คุณนายซูได้ปฏิบัติกับหลินหยางเหมือนคนในตระกูลหรือไม่?

อย่างไรก็ตามคิดแล้วก็ใช่ ครั้งนี้คุณนายซูผลักหลินหยางให้กลายเป็นแพะรับบาป!

ด้วยความคิดของคนธรรมดาแล้วจะไม่เกลียดตระกูลซูได้ยังไง?

"คุณย่า คุณ...ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ได้?"

สองดวงตาของซูเหยียนมีน้ำตาไหลออกมา

"เหยียนเอ๋อ เธอรักผู้ชายคนนี้หรอ?" คุณนายซูถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ซูเหยียนผงะ

รักหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง!

แต่แม้ว่าจะไม่รัก อย่างน้อยในนามแล้วเขาก็ยังเป็นสามีของตนเอง!