สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 121

เพี๊ยะ!

บนใบหน้าของลั่วเฉียนมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นทันที เธอที่ไม่ทันระวังตัวล้มลงกับพื้น มีคราบเลือดติดอยู่ที่มุมปากเล็กน้อย

"คุณตบหน้าฉัน?" ลั่วเฉียนมองซือถูจิ้งอย่างไม่เชื่อสายตา

"ตบหน้าคุณแล้วมันยังไง? คุณคิดว่าอยู่ในตระกูลลั่วแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณเหรอ?" ซูถูจิ้งหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด ในส่วนลึกของแววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "ปู่ของคุณและฝ่ายใต้กำลังจะเซ็นสัญญาความร่วมมือเชิงยุทธศาสตร์ที่สำคัญร่วมกัน ตระกูลลั่วของพวกคุณไม่กล้ามีปัญหากับฝ่ายใต้ ขอเพียงแค่มันไม่ใช่เรื่องที่เกินไป ตระกูลลั่วของคุณไม่กล้าทำอะไรด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณอย่าหวังว่าตระกูลลั่วจะมาช่วยคุณเลย"

"ตบหน้าคนอื่น…แบบนี้มันยังไม่ใช่เรื่องที่เกินไปอีกเหรอ?" ลั่วเฉียนเบิกตากว้างถาม

"ขอเพียงแค่ไม่ตาย ตระกูลลั่วและฝ่ายใต้ล้วนแต่สามารถรักษาได้ นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้? ยิ่งไปกว่านั้นคุณกำลังจะแต่งงานกับผมแล้ว คุณกำลังจะเป็นคนของผมซือถูจิ้ง ผมตบคุณนั่นเป็นเพราะผมสั่งสอนภรรยาของผม จะมีใครกล้าพูดอะไร?"

หลังพูดจบ ซือถูจิ้งเหวี่ยงฝ่ามือลงบนใบหน้าของลั่วเฉียนอีกครั้ง

ร่างกายของลั่วเฉียนสั่นสะท้าน รีบหลบไปด้านข้าง

"กล้าหลบเหรอ?" สีหน้าของซือถูจิ้งปรากฏให้เห็นความสนุกที่น่ากลัว เขายกเท้าขึ้นถีบตรงเข้าไปหาลั่วเฉียน

ลั่วเฉียนไม่ทันระวังโดนถีบใส่ท้องอย่างแรง เธอเจ็บปวดจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

วินาทีนี้ลั่วเฉียนเพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้ซือถูจิ้งคนนี้เป็นคนมีแนวโน้มเป็นคนประเภทชอบทารุณกรรม

เขาเพลิดเพลินกับความทรมานและทุบตีคนอื่น เขารู้สึกดีเมื่อมีคนแสดงความเจ็บป่วยออกมาต่อหน้าเขา

คนคนนี้มันวิปริต!

วิปริตจนไม่สามารถวิปริตได้อีกแล้ว!

ลั่วเฉียนกัดฟันแน่นไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน เธอลุกขึ้นแล้วหันหลังวิ่งตรงไปที่ห้องป้ายวิญญาณบรรพบุรุษ

"คิดจะหนี? เหอ วันนี้ถ้าไม่ได้สั่งสอนคนเเพศยายังคุณ ผมซือถูจิ้งยังมีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้ชายอีกเหรอ?"

ซือถูจิ้งเก็บพัดด้วยสีหน้าที่เย็นชา หลังจากนั้นหยิบไม้กวาดที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาวิ่งไล่ตามลั่วเฉียนออกไป

ที่นี่ไม่มีที่ให้หลบ มีเพียงกล่องเก็บของใบหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลาง

ลั่วเฉียนรีบวิ่งเข้าไปหลบในกล่องเก็บของโดยไม่ต้องคิดทันที แต่ล็อคของกล่องใบนี้มันเสีย

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้หลินหยาง หลังจากนั้นใช้มือทั้งคู่ของเธอดึงฝากล่องสุดชีวิต

"เข้ามาอยู่ในตระกูลซือถูจำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือคำพูดของสามีศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ผมสั่งให้คุณทำอะไร คุณก็ต้องทำแบบนั้น ผมสั่งให้คุณไปซ้าย คุณห้ามไปขวาเด็ดขาด!"

หลังจากพูดจบ ซือถูจิ้งใช้ด้ามไม้กวาดฟาดใส่มือของลั่วเฉียนที่กำลังจับฝากล่องอย่างแรง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ลั่วเฉียนสูดอากาศที่เย็นวูบ

"ช่วยด้วย!"

ลั่วเฉียนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

แต่ไม่มีใครตอบสนอง

"ถึงแม้คนของตระกูลลั่วได้ยินเสียงของคุณก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก คุณตายใจเถอะ! ตอนนี้คุณรีบคลานออกมาเลียรองเท้าของผมเดี๋ยวนี้ ได้ยินหรือเปล่า?" ซือถูจิ้งยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ถึงฉันต้องตายฉันก็ไม่มีถังทำตามที่คุณพูด!"

ลั่วเฉียนตะโกนลั่นด้วยความกลัว

แต่หลังจากที่สิ้นเสียงของเธอ ด้ามไม้กวาดถูกเหวี่ยงออกไปอีกที

นิ้วมือของลั่วเฉียนที่โผล่ออกมาจากรอยแยกกลายเป็นสีแดง เธอรู้สึกเจ็บปวดจนร่างกายสั่นเทา

"ยังไม่ยอมออกมาเหรอ?" ซือถูจิ้งหรี่ตาลงถาม

"คุณไม่มีทางได้เจอกับจุดจบที่ดีแน่!" ลั่วเฉียนตะโกนอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา

เพี๊ยะ!

ด้ามไม้กวาดถูกฟาดลงไปอีกครั้ง

"อ้า…"

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ลั่วเฉียนร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

"จะออกมาหรือเปล่า!" ซือถูจิ้งยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วตะโกน

ลั่วเฉียนกัดฟันของตัวเองแน่น ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด แต่เธอก็ยังคงดึงฝากล่องเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ!

"ได้! ได้! ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามือของคุณจะทนได้นานแค่ไหน! ฮ่าฮ่าฮ่า…"

สีหน้าของซือถูจิ้งเริ่มดูบ้าคลั่งและน่ากลัวมากขึ้น ไม้กวาดที่อยู่ในมือกระหน่ำฟาดใส่มือของลั่วเฉียนอย่างต่อเนื่อง

แคระ…

ลั่วเฉียนสามารถได้ยินเสียงกระดูกนิ้วของตัวเองแตกได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เธอกำลังจะหมดสติแล้ว…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ฮืม?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของซือถูจิ้งแข็งทื่อ เขาขมวดคิ้วมองไปทางประตู