สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 122

"เหอเหอ แค่นี้จะไปนับอะไรได้? ก็แค่ผิวหนังได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นทักษะการแพทย์ของ/ฝ่ายใต้มีอะไรที่ทำไม่ได้บ้าง วางใจเถอะ เธอไม่ตายหรอก ผมแค่ให้บทเรียนกับเธอนิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้มีอารมณ์ที่รุนแรง ถ้าหากไม่ใช้วิธีการแบบนี้ หลังจากไปถึงฝ่ายใต้มีแต่จะก่อปัญหาเพิ่มขึ้น เมื่อไหร่ที่ทำให้คนของฝ่ายใต้ไม่พอใจ ตระกูลลั่วของคุณก็ต้องเจอกับปัญหา ผู้อาวุโสลั่ว ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะหวังดีต่อตระกูลลั่วของคุณ!" ซือถูจิ้งยิ้มแล้วพูด

ลั่วเป่ยหมิงเงียบไปสักพักแล้วโบกมือ "พาคุณหนูไปทำแผล"

"ครับ นายท่าน!"

"เรื่องทำแผลไม่ต้องแล้ว ไม่มีเวลามากขนาดนั้น"

ซือถูจิ้งเดินตรงเข้าไป เขาถึงขั้นดึงกรรไกรออกมาจากท้องของลั่วเฉียนโดยตรง

ฉึก!

เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามบาดแผล

ลั่วเฉียนรู้สึกเจ็บปวดจนล้มลงไปขดตัวนอนกับพื้น การสูญเสียเลือดของเธอทำให้แทบจะหมดสติ

คนใช้ที่อยู่โดยรอบรู้สึกโกรธมาก

แต่กลับเห็นซือถูจิ้งดึงเข็มเงินออกมาจากด้ามพัดของเขาเล่มหนึ่ง หลังจากนั้นแทงลงไปที่ท้องของลั่วเฉียยน เลือดที่กำลังไหลออกมาอย่างต่อเนื่องหยุดลงแล้ว แต่ความเจ็บปวดยังอยู่

ไม่ให้ทำแม้กระทั่งแผล?

"กลับฝ่ายใต้ก่อน ลั่วเฉียนตามผมไปเดี๋ยวนี้!" ซือถูจิ้งยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

คิดไม่ถึงว่าเขาต้องการให้ลั่วเฉียนตามเขาออกจากเมืองเจียงเฉินด้วยสภาวะที่กำลังเจ็บปวดแบบนี้!

นี่มันเป็นความโหดร้ายเพียงใด!

ลั่วเฉียนต้องรู้สึกทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย

"คุณปู่…"

บนใบหน้าของลั่วเฉียนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอมองไปทางลั่วเป่ยหมิง

ลั่วเป่ยหมิงกลับหลบสายตามองไปทางอื่น มองข้ามสายตาที่อ้อนวอนขอร้องขอร้องลั่วเฉียนไปโดยตรง

"คุณปู่ หรือคุณต้องการให้ฉันตายแบบนี้จริงเหรอ?"

"ตามคุณชายซือถูไป เธอไม่ตายหรอก ถ้าหากเธอยังดื้อรั้นแบบนี้ ความเจ็บปวดมันมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น!" ลั่วเป่ยหมิงพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ลั่วเฉียนสิ้นหวังแล้ว

ตอนนี้เธออยากตายแต่ก็ตายไม่ได้ อยากตายไปพร้อมกับซือถูจิ้งยิ่งทำไม่ได้

ถึงแม้เธอจะทำตามที่ซือถูจิ้งพูด ลุกขึ้นแล้วตามเขาไปที่ฝ่ายใต้ แต่แบบนั้นเธอก็ไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้

เธอควรจะทำยังไงดี?

ลั่วเฉียนหลับตาทั้งคู่ลง

ในตอนนั้นเอง พ่อบ้านวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"นายท่าน เกิดเรื่องแล้ว!"

"ฮืม?"

ซูเป่ยหมิงขมวดคิ้ว "มีเรื่องอะไร ทำไมต้องตื่นตระหนกขนาดนี้?"

"เมื่อกี้ผมพึ่งได้รับโทรศัพท์ คลินิกและร้านยาทั่วมณฑลของเราโดนเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจสอบอย่างกะทันหัน ตอนนี้โดนสั่งปิดกิจการ และต้องให้ความร่วมมือในการตรวจสอบ เบื้องบนแจ้งข้อหาต้องสงสัยว่าพวกเราขายยาปลอม!" พ่อบ้านพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ

"มีเรื่องแบบนั้นด้วย?"

สีหน้าของลั่วเป่ยหมิงแข็งกร้าว

ซือถูจิ้งรู้สึกอึ้งเล็กน้อยเหมือนกัน

ในตอนนั้นเอง มีคนวิ่งมาจากด้านนอกอีกคนพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

"นายท่าน เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้ว ด้านนอกกำลังมีคนบุกรุกเข้ามา!"

"ใครที่มันใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้? ถึงขั้นกล้าบุกรุกแม้กระทั่งตระกูลลั่ว? รนหาที่ตายเหรอ?"

จะให้แจ้งความหรือเปล่า?

คนของตระกูลลั่วรู้สึกโกรธมาก

ลั่วเป่ยหมิงขมวดคิ้วครุ่นคิดสักพักแล้วพูดเสียงเบา "มีบางอย่างผิดปกติ โทรไปแจ้งฝั่งนู้นก่อน ส่วนคนที่เหลือตามฉันออกไปดู"

"ครับ!"

"คุณชายซือถู พวกคุณควรจะทำยังไงก็ทำเลย ผมจะจัดการเรื่องที่นี่เอง!"

"เหอ ไม่รีบร้อน ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าใครที่มันใจกล้ามากขนาดนี้ ถึงขั้นกล้ามาก่อกวนถึงบ้านตระกูลลั่ว หลังจากผ่านพ้นวันนี้ไป ตระกูลลั่วก็จะเป็นครอบครัวเดียวกับตระกูลซือถูแล้ว พวกเขามาหาเรื่องคุณก็เท่ากับหาเรื่องตระกูลซือถู ถ้าหากผมรู้แต่ทำเป็นไม่สนใจ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนล่ะ?" ซือถูจิ้งยิ้มแล้วพูด

"ได้!" ลั่วเป่ยหมิงพยักหน้า

"นางแพศยา คุณลองทบทวนตัวเองอยู่ที่นี่แหละ หลังจากที่ผมกลับมาหวังว่าคุณจะคิดได้แล้ว!"

ซือถูจิ้งหันไปมองทางลั่วเฉียนแล้วพูด หลังจากนั้นเตรียมตัวเดินออกไปข้างนอก

แต่ในตอนนั้นเอง ที่ด้านนอกมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น หลังจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงเข้ามา

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

"ผมจะฟ้องพวกคุณข้อหาบุกรุกสถานที่ส่วนบุคคล!"

"ไสหัวออกไปให้หมด!"

มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธดังขึ้น

คนของตระกูลลั่วสิบกว่าคนรีบวิ่งไปขวางแขกที่ไม่ได้รับเชิญพวกนั้น แต่ไม่นานพวกเขาก็โดนผลักออกจนหมด

ผ่านไปสักพัก คนกลุ่มหนึ่งในชุดสูทเดินตรงมาถึงห้องรับแขก

ลั่วเป่ยหมิง ซือถูจิ้งหันไปมองคนกลุ่มนั้นพร้อมกัน กลับเห็นคนที่เป็นผู้นำคือหลินหยาง

"ฮืม? อดีตสามีมาหาถึงที่เลยเหรอ?"

ซือถูจิ้งหรี่ตาลงแล้วหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด