สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 123

"ดูเหมือนคุณจะตัดสินใจมาแล้ว!"

ซือถูจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"มานี่!" หลินหยางมองข้ามคำพูดของซือถูจิ้ง มองไปทางเขาแวบหนึ่งแล้วพูด

"หลินหยาง คุณคิดจะทำอะไร? หรือคุณคิดจะแตะต้องคุณชายซือถูเหรอ?" ลั่วเป่ยหมิงเริ่มไม่เห็นด้วยแล้ว

ถ้าหากซือถูจิ้งเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ ตระกูลลั่วของเขาก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบ

"ความอดทนของผมมีขีดจำกัด ผมจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย คุณ มานี่!" หลินหยางพูดเสียงดัง

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นจนเข้ากระดูก

"ถ้าหากผมไม่ไป คุณจะทำอะไรผม?" ซือถูจิ้งยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"งั้นผมไปหาคุณเอง!"

หลินหยางก้าวเท้าเดินออกไป

ในตอนนั้นเอง ที่ด้านข้างของซือถูจิ้งมีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของตระกูลลั่วและฝ่ายใต้

"กระทืบมันให้ตาย!" ซือถูจิ้งหรี่ตาลงแล้วพูด

คนทั้งกลุ่มกรูกันเข้าไปหาหลินหยาง

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้หลินหยาง ทางด้านของชวี่เทียนโบกมือ "ลุย!"

คนที่อยู่ด้านหลังของเขาวิ่งออกมาปะทะกับคนของตระกูลลั่วและฝ่ายใต้ทันที

คนของชวี่เทียนล้วนเป็นมือดีที่เดินอยู่บนเส้นทางสายมืด ทักษะการต่อสู้ของพวกเขาดุดันมาก ส่วนคนของตระกูลลั่วและฝ่ายใต้ส่วนใหญ่เป็นหมอ แล้วแบบนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายได้ยังไง? ผ่านไปเพียงครู่เดียว คนของตระกูลลั่วและฝ่ายใต้ล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้นทั้งหมด

"ลากออกไปให้หมด หักแขนหักขาคนละข้าง"

หลินหยางพูด

"ครับ คุณหลิน!"

ชวี่เทียนตอบรับแล้วโบกมืออีกครั้ง

คนกลุ่มนั้นถูกลากออกจากห้องรับแขกทั้งหมด

ผ่านไปสักพัก มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากด้านนอกอย่างต่อเนื่อง เสียงกรีดร้องพวกนั้นถึงกับทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกขนลุก

คนของตระกูลลั่วหน้าถอดสี

ใบหน้าที่ชราภาพของลั่วเป่ยหมิงเริ่มคล่ำม่วงแล้ว

"หลินหยาง คุณ…"

"แจ้งความ รีบแจ้งความเร็วเข้า!"

"คนพวกนี้คิดจะฆ่าคน!"

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

ไม่ว่าใครก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของหลินหยาง

แต่ ซือถูจิ้งยังคงไม่มีท่าทีตื่นตระหนกเลยแม้แต่นิดเดียว เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่สบายใจเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลินหยางก้าวเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซือถูจิ้งพร้อมกับยื่นมือออกไปจะจับตัวเขา

แต่ในตอนนั้นเอง มีฝ่ามือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านข้างอย่างกะทันหัน พุ่งตรงเข้าไปที่หน้าอกของหลินหยางอย่างแรง

แววตาของหลินหยางเย็นชาลง ยกแขนขึ้นมาป้องกัน

ปัง!

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

ร่างกายของหลินหยางโดนสะเทือนจนถอยหลังไปครึ่งเมตร

"หา?"

ทุกคนดูตกใจมาก

เพิ่งจะสังเกตเห็นที่ด้านข้างของซือถูจิ้งมีชายวัยกลางคนสวมชุดสีดำไปปรากฏตัวขึ้นตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"พวกมีของ?"

ทางด้านของชวีเทียนขมวดคิ้วแล้วตะโกน "ต้าเปียว พาคนไปจัดการ!"

"ได้ครับลุงเทียน!"

มีผู้ชายร่างใหญ่ที่สูงสองเมตรตอบรับ หลังจากนั้นพาลูกน้องพุ่งเข้าไปหาชายวัยกลางคนคนนั้นทันที

ลูกน้องถือมีดในมือ ชายร่างใหญ่ไม่มีอาวุธ เขาชกกำปั้นขนาดใหญ่ของตัวเองตรงเข้าไปหาชายวัยกลางคน

แต่เผชิญหน้ากับการโจมตีของคนพวกนี้ ชายวัยกลางคนกับไม่แสดงท่าทีที่ตื่นตระหนกออกมาแม้แต่นิดเดียว เขายืนสองมือไขว้หลังหลบคมมีดของลูกน้องกลุ่มนั้นได้อย่างคล่องแคล่ว หลังจากนั้นแววตาทั้งคู่เย็นชาลง ซัดฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็วและต่อเนื่องอย่างกะทันหันเหมือนกับงูที่คดเคี้ยวไปมา

"หมัดมวยอสรพิษ?" ต้าเปียวตกใจจนหน้าถอดสี ตอนที่เขาพบว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดามันก็สายไปแล้ว

ปัง!

กำปั้นของอีกฝ่ายจู่โจมเข้าใส่หน้าอกของต้าเปียวอย่างแม่นยำ ถึงกับทำให้ร่างกายของต้าเปียวที่ตัวสูงสองเมตรลอยกระเด็นออกไป

ต้าเปียวกระอักเลือดแล้วล้มลงกับพื้น ตอนที่ลุกขึ้นมาอีกครั้งเต็มไปด้วยความยากลำบาก

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองไปทางชายวัยกลางคนอย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่น่าแปลกใจเลยทำไมซือถูจิ้งถึงดูสงบและมั่นใจมากขนาดนี้! ที่แท้ข้างกายของเขามีบอดี้การ์ดที่ร้ายกาจแบบนี้อยู่นี่เอง!

"คุณหลิน ดูเหมือนคนพวกนี้จะไม่ธรรมดาแล้ว!" ชวี่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

ดูเหมือนเขาจะตัดสินใจลงมือเอง

ชวี่เทียนก็เป็นคนที่ฝึกฝนวิชามวยคนหนึ่งเหมือนกัน ตอนยังหนุ่มเคยเป็นทหารรับใช้ชาติ ต่อมาก็เคยไปฝึกฝนทักษะการต่อสู้ที่วัดเส้าหลินมานานหลายปี