สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1237

"เจ้าหมอนี่เป็นหนอนบ่อนไส้ที่ศัตรูของเราส่งมา โดนคฤหาสน์ของพวกเราจับได้ จึงถูกขังอยู่ที่คุกใต้ดินมาโดยตลอด ผมโกหกเขาว่าช่วยให้ผมได้แต่งงานกับซูเหยียน ผมจะปล่อยเขาไป จึงป้อนยาตัวนี้ให้เขากิน หลังจากที่เสร็จงานจะมอบยาถอนให้เขาทีหลัง คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมอเทวดาหลิน" ฉินหมิงพูด

"เขาเป็นคนของฝ่ายไหน?"

"ไม่ชัดเจน เขาถูกขังอยู่ที่คุกใต้ดินของคฤหาสน์พวกเรามาหลายปีแล้ว สอบสวนยังไงก็ไม่ยอมพูด! ผมเลยวางแผนนี้พาตัวเขาออกมา" ฉินหมิงพูดอย่างตรงไปตรงมา

หลินหยางพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ผมเข้าใจแล้ว ในเมื่อจุดประสงค์ของคุณคือเรื่องนี้ ก็ได้ ผมจะไว้ชีวิตคุณ"

"ขอบคุณหมอเทวดาหลิน ขอบคุณ หมอเทวดาหลิน งั้นผมขอตัวก่อน ขอตัว…" ฉินหมิงพูดด้วยความซาบซึ้ง เตรียมตัวไปจากที่นี่

"หยุดอยู่ตรงนั้น ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วเหรอ?" หลินหยางพูดขึ้นอีกครั้ง

ฉินหมิงทำหน้าร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา "หมอเทวดาหลิน คุณ…คิดจะทำอะไร?"

เห็นเพียงหลินหยางส่งสายตาให้คนที่อยู่ด้านข้าง พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "พาตัวเขาไปขังไว้ก่อน หลังจากผมกลับมาแล้วค่อยจัดการทีหลัง!"

"ครับ อาจารย์"

ฉินไป่ซงพยักหน้า รีบสั่งให้คนพาตัวฉินหมิงไปทันที

"อีกอย่างสั่งให้คนคอยเฝ้าดูเขาเอาไว้ ตอนนี้ผมจะไปคฤหาสน์กระบี่โลหิต เรื่องที่เกี่ยวกับคฤหาสน์กระบี่โลหิต ผมจะเป็นคนถามเขาเอง! ห้ามเกิดอะไรขึ้นกับเขาเด็ดขาด เข้าใจหรือยัง?"

"วางใจได้อาจารย์ ผมจะเฝ้าเขาอย่างดี"

"อืม ให้คนมาเก็บกวาดที่นี่ด้วย"

หลินหยางพูด หลังจากนั้นเดินไปทางซูเหยียนที่กำลังตัวสั่น

"เสี่ยวเหยียน เป็นยังไงบ้าง? ไหวหรือเปล่า?" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"ไม่เป็นไร…ขอบคุณมาก ประธานหลิน" ซูเหยียนพูดด้วยความระมัดระวัง แต่สีหน้ายังคงซีดขาวเล็กน้อย

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมดูจากสีหน้าของคุณแล้วไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่ จำเป็นต้องบำรุงเยอะๆ อีกเดี๋ยวผมจะเขียนใบสั่งยาให้คุณ คุณกินให้ตรงเวลาด้วย" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

ซูเหยียนมองเขาแวบหนึ่ง ในสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

เธอเม้มริมฝีปาก ราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่าง

หลินหยางไม่ได้สังเกต หลังจากพูดอะไรไม่กี่คำ เตรียมตัวไปจากที่นี่

"ประธานหลิน รอก่อน!" ซูเหยียนตะโกนเรียกอย่างกะทันหัน

"มีอะไรเหรอ?" หลินหยางหันหน้าไปถาม

"คุณ…เพราะอะไร…ถึงดีกับฉันมากขนาดนี้? ตกลง…คุณกำลังคิดอะไรอยู่?" ซูเหยียนกัดฟัน รวบรวมความกล้าแล้วถามเสียงเบา

ทันทีที่สิ้นเสียง หลินหยางรู้สึกอึ้งทันที

เขาเองก็คาดไม่ถึงว่าซูเหยียนจะถามคำถามแบบนี้ออกมา สายตามองไปทางซูเหยียน ผ่านไปสักพัก กลับไม่รู้ควรจะพูดอย่างไร

ซูเหยียนเริ่มรู้สึกประหม่า แต่กลับไม่รู้ว่าประหม่าตรงไหน

แต่สิ่งที่เธอกลัวมากกว่านั้นในตอนนี้คือประธานหลินพูด จึงรีบตะโกน "ประธานหลิน ถ้าหากคุณไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด!"

"ผมพูดได้" หลินหยางพูด

"แต่ฉันไม่อยากฟังแล้ว"

"ขอโทษ!" ซูเหยียนพูดด้วยความตื่นตระหนก

หลินหยางรู้สึกอึ้ง แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจทุกอย่าง

ซูเหยียนกลัวประธานหลินจะพูดความในใจออกมา

ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เธอไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับประธานหลินอย่างไร และไม่รู้ว่าคุณเผชิญหน้ากับหลินหยางอย่างไร

แต่เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ หลินหยางก็อยากรู้ท่าทีของซูเหยียนเช่นกัน

"อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องประคับประคองชีวิตคู่ของพวกคุณ ถ้าหากคุณต้องการหย่า ผมคิดว่าหลินหยางก็ต้องเห็นด้วยแน่นอน!" หลินหยางพูด

"ประธานหลิน คุณ…คุณหมายความว่ายังไง?" ซูเหยียนเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน และยังมีอารมณ์ของความโกรธแฝง

"ผมแค่จะบอกว่าคุณมีทางเลือกที่ดีกว่านี้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ซูเหยียนเงียบ นิ้วมือทั้งสิบพันกันนัว

ไม่มีใครรู้ว่าตกลงเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอทำแค่ก้มหน้าลงเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ผ่านไปสักพัก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินจากไป

เธอเลือกที่จะหนี

หรือบางทีเธออาจจะไม่มีคำตอบ

อันที่จริงคำพูดของหลินหยางเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น มันแทบจะเป็นการสารภาพรัก

หลินหยางก็รู้จุดนี้ดี

เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าซูเหยียนจะเลือกยังไง

ในตอนนั้นเอง มีรถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าประตู หม่าไห่ลงจากรถ รีบเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้างของหลินหยาง พูดเสียงเบา

"ประธานหลิน เตรียมรถพร้อมแล้ว!"

"เข้าใจแล้ว ไปเมืองชิงไห่ตอนนี้เลย"

หลินหยางพูด หลังจากนั้นมดเข้าไปในรถยนต์โดยตรง

บนรถยนต์ที่กำลังมุ่งหน้าไปทางเมืองชิงหยวน ผู้ช่วยส่งเอกสารที่ตนเองรวบรวมให้หลินหยาง