สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1238

ถนนชางหม่ายอยู่ห่างจากโรงแรมไม่ไกล หลินหยางโคจรกำลังภายในร่างกายวิ่งไปอย่างรวดเร็วโดยไม่นั่งรถ

ตอนนี้ ในถนนชางหม่ายเริ่มเกิดความโกลาหลเล็กน้อย

ผู้คนที่สัญจรไปมามีทั้งกรีดร้องมีทั้งวิ่งหนีกระเจิง

แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายคลิปวีดีโอ เหตุการณ์แบบนี้สามารถทำให้พวกเขากลายเป็นจุดสนใจในกลุ่มเพื่อน มีหรือที่พวกเขาจะยอมปล่อยผ่าน?

รถตำรวจหลายคันก็กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

เนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงเลิกงาน ถนนเส้นนี้ที่ไม่ได้ถือว่ากว้างขวางมากจึงค่อนข้างแออัด การจราจรยุ่งเหยิง รถที่อยู่ด้านนอกก็ไม่สามารถเข้ามา

ตำรวจทำได้แต่ใช้วิธีการเดินเข้าไปแทน

การเคลื่อนไหวของหลินหยางเร็วกว่ารถยนต์ เขามองเห็นร้านขายเสื้อผ้าสตรีที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ประตูกระจกของร้านขายเสื้อผ้าสตรีแตกละเอียด ภายในยุ่งเหยิง

พนักงานหนีหายไปหมดแล้ว

ผู้คนที่อยู่โดยรอบไม่กล้าเข้าใกล้

น่าจะเป็นที่นี่

หลินหยางวิ่งเข้าไปด้านในโดยไม่ต้องคิด

ในขณะเดียวกัน ห้องลองชุดบนชั้นสองของร้าน อันม่านกำลังหลบอยู่ด้านใน

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือด แขนซ้ายถูกปืนยิง เลือดยอมแขนเสื้อของเธอกลายเป็นสีแดง ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เธอตัวสั่นและหน้าซีด

อันม่านถือโทรศัพท์ไว้ในมือ สายตาจ้องประตูของห้องเปลี่ยนชุด ร่างกายสั่นไม่หยุด

ที่นี่ไม่มีที่ให้หลบอีกแล้ว

เธอทำได้แต่ภาวนาว่าหหลินหยางจะมาถึงก่อนที่คนพวกนั้นจะตามหาเธอเจอ

"ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน?"

"ไม่รู้!"

"ค้นให้ทั่ว! ชั้นสองมีพื้นที่อยู่แค่นี้! เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก!"

"มีห้องเปลี่ยนชุดเยอะมาก!"

"กลัวอะไร? หาไปทีละห้อง! ถึงต้องรื้อถอนที่นี่ก็ต้องหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ!"

"ครับ!"

เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้นมีเสียงโครมครามดังขึ้น

"ประธานหลิน! คุณรีบมาสักทีสิประธานหลิน!"

อันม่านหลับตาพูดพึมพำ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ

ทว่าในตอนนั้นเอง

ติงริงริง…

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

อันม่านตกใจจนหน้าถอดสี หันไปมองพบว่าฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทโทรมา

เธอรีบปิดเสียงโทรศัพท์

แต่…มันไม่ทันแล้ว

คราวนี้อันม่านต้องเกลียดสายเรียกเข้าจากบริษัทไปชั่วชีวิต รู้สึกโมโหจนเกือบโยนโทรศัพท์ทิ้ง

"เสียงมาจากทางนั้น!"

"ผู้หญิงคนนั้นต้องหลบอยู่ตรงนั้นแน่!"

"เร็ว! รีบไปเดี๋ยวนี้!"

คนที่อยู่ด้านนอกรีบวิ่งเข้าไปทันที ถีบประตูจนพังโดยตรง

"อ๊าก!"

อันม่านกรี๊ดเสียงดังลั่น เธอรีบหยิบสเปรย์พริกไทยออกจากกระเป๋า แต่ของสิ่งนี้ไม่สามารถทำอะไรชายฉกรรจ์เหล่านี้ได้เลย

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งจับแขนของอันม่าน แย่งสเปรย์พริกไทยของเธอไป หลังจากนั้นออกแรงกระชากเธอออกมา

อันม่านเสียหลักล้มลงบนพื้นอย่างแรง

มองดูผู้คนโดยรอบที่เริ่มเดินเข้ามาใก้ล เธอกลัวจนตัวสั่น

หนึ่งในนั้นชักปืนออกมาเตรียมตัวปลิดชีพอันม่าน

"คุณจะทำอะไร?" คนที่อยู่ด้านข้างรีบกดไหล่ของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "คุณอยากให้พวกเราทุกคนถูกลงโทษไปด้วยเหรอ? หัวหน้าตระกูลบอกแล้วว่าต้องจับเป็น!"

"นี่ ก็ได้…" คนคนนั้นวางปืนลง โบกมือแล้วพูด "พาตัวผู้หญิงคนนี้ไป!"

"ได้!"

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอุ้มอันม่านขึ้นราวกับลูกไก่ เดินตรงไปทางบันได

"ปล่อยฉันนะ อยากฆ่าฉัน ปล่อยฉันไปเถอะ!"

อันม่านดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่มันกลับไม่มีประโยชน์

"นางตัวดี ทำตัวให้มันดีหน่อย! ไม่อย่างนั้นผมจับคุณแก้ผ้าแน่!" ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านข้างพูดด้วยสายตาที่ดุร้าย

อันม่านตกใจจนตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไรอีก

"หัวหน้า ตำรวจมาแล้ว พวกเราทำยังไงดี?"

"ตำรวจมาถึงแล้วเหรอ? ไม่ต้องรีบร้อน พวกคุณภาพผู้หญิงคนนี้ออกทางประตูหลัง ส่วนพี่น้องที่เหลือออกทางประตูหน้า! ดึงดูดความสนใจของตำรวจเอาไว้!"