สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1263

คำพูดของชายชราทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องตกตะลึง

เขาเป็นใคร?

มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้?

จะบอกว่าจวงปู้ฝานตายแล้ว เราก็สามารถเป็นตัวแทนของคฤหาสน์กระบี่โลหิตอย่างนั้นหรือ?

“ไอ้แก่! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ก็มาพูดจาเหลวไหลที่นี่? รนหาที่ตายเหรอ? ไสหัวไปเลย!” คนของตระกูลจวงรู้สึกไม่สบอารมณ์ ตั้งสติได้รีบตะคอกทันที

“หุบปาก!”

“บังอาจ!”

จวงไท่ชิงและจวงไท่ผิงตะคอกขึ้นพร้อมกัน

คนของตระกูลจวงสะดุ้ง มองไปทางคนทั้งสองด้วยความตกใจ

“นายท่านสาม เขา…เขาเป็นใคร?” คนที่อยู่ด้านข้างรู้สึกถึงความผิดปกติ ถามด้วยความระมัดระวัง

กลับเห้นจวงไท่ผิงและจวงไท่ชิงรีบก้าวออกมา ยกมือขึ้นคารวะพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ “ผู้น้อยไท่ชิง (ไท่ผิง) คำนับพ่อบ้านหม่า!”

ทันทีที่สิ้นเสียง ทุกคนตกตะลึง

คนเก่าแก่ของตระกูลจวงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“พ่อบ้านหม่า?”

“หรือว่า…เขา…เขาคือพ่อบ้านรุ่นก่อนของคฤหาสน์?”

“เขายังไม่ตายเหรอ?”

มีเสียงอุทานดังขึ้นไม่หยุด

“พ่อบ้านหม่าสบายดีมาโดยตลอด เขายังคงอุทิศตนให้กับตระกูลจวงของเราไม่มีแปรเปลี่ยน เพียงแต่เขาไม่ยอมเปิดเผยสถานะของตนเองให้ทุกคนรู้ จึงไปเดินกวาดพื้นอยู่ตรงหน้าประตูแทน”

เขากวาดพื้นมานานหลายสิบปี แม้กระทั่งจวงไท่ผิงและจวงงไท่ชิงก็มารู้ทีหลังว่าคนคนนี้เป็นใคร

คำพูดของจวงไท่ผิงเตือนสติทุกคน

“ที่แท้นี่ก็คือสถานะที่แท้จริงของลุงหม่า!”

“พ่อบ้านรุ่นที่แล้วมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ อายุของเขากี่ปีแล้ว?”

“เกรงว่าพ่อบ้านหม่าน่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลแล้วมั้ง!”

คนของตระกูลจวงเริ่มมีความมั่นใจขึ้นอีกครั้ง ทุกคนทยอยกันพูด “เชิญพ่อบ้านหม่าลงมือ ล้างแค้นให้กับตระกูลของเราด้วย”

“เชิญพ่อบ้านหม่าลงมือ!”

มีเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดังขึ้นไม่หยุด

แต่…พ่อบ้านหม่ากลับส่ายหัว

“ท่าทีของผมน่าจะชัดเจนพอแล้วไม่ใช่เหรอ ผมไม่มีทางเป็นศัตรูกับหมอเทวดาหลิน และหวังว่าพวกคุณจะไม่ทำเรื่องโง่ต่อไป! พวกคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมอเทวดาหลิน อย่าทำให้ตระกูลจวงต้องล่มจมไปด้วย!” พ่อบ้านหม่าพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“แต่ว่า…”

“ถ้าพวกคุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลจวง งั้นก็จงฟังคำพูดของผม ถ้าหากพวกคุณยืนกรานจะทำแบบนี้ต่อไป ผมคงต้องยืนข้างของหมอเทวดาหลิน เพื่อปกป้องสายเลือดของตระกูลจวง!” พ่อบว้านหม่าพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ หลังจากที่พูดจบ เขาได้เดินไปยืนอยู่ที่ข้างกายของหลินหยาง ท่าทีของเขาดูหนักแน่นมาก

เห็นภาพนี้ คนของตระกูลจวงอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าคุณพูดยังไงต่อดี

เดิมทีพวกเขาคิดว่ามองเห็นความหวังแล้ว มองเห็นแสงสว่างในสถานที่มืดมิด

แต่คิดไม่ถึงว่าแสงสว่างสายนี้…กำลังสาดส่องไปทางหลินหยาง…

จะให้ผู้คนรู้สึกไม่สิ้นหวังได้อย่างไร?

“ปู่หม่า! คนคนนี้ฆ่าพ่อของฉัน ฆ่านายเหนือหัวของตระกูลจวง ตอนนี้คุณมาบอกให้พวกเราอย่าเป็นศัตรูกับเขา แล้วใครจะมารับผิดชอบความอัปยศของตระกูลจวง?”

จวงหงหยานไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ เธอกัดฟันแน่น วิ่งเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้าชายชรา

ในแววตาทั้งคู่ของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แทบอยากจะสับหลินหยางให้เป็นหมื่นชิ้น

“นางหนู เรื่องนี้โทษหมอเทวดาหลินไม่ได้! หมอเทวดาหลินสามารถเอาชนะการประลองหาคู่ภายใต้การแหกกฎของพวกคุณ ตามกฎของก่อนหน้านี้ พวกคุณจำเป็นต้องมอบลูกกลอนอีกาทองคำให้เขา! แต่พวกคุณไม่ได้ทำแบบนั้น ในทางกลับกันยังคิดร้ายต่อเขา! ตอนนี้จวงปู้ฝานถูกฆ่า ไม่ได้เป็นเพราะเขารนหาที่เองเหรอ?” พ่อบ้านหม่าพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“แต่ว่าปู่หม่า! ที่พ่อทำไปทั้งหมดก็เพื่อคฤหาสน์ของเรา!” จวงหงหยานพูดด้วยความโกรธ

“เขากำลังทำลายคฤหาสน์! หรือพวกคุณคิดว่าหมอเทวดาหลินไม่มีความสามารถพอที่จะสังหารหมู่คฤหาสน์กระบี่โลหิต?” พ่อบ้านหม่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาคนเดียวจะสามารถฆ่าคนทั้งคฤหาสน์ของเรา?”