สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1264

“หมอเทวดาหลิน การผูกมิตรดีกว่าเป็นศัตรู เรื่องนี้ตระกูลจวงเป็นคนผิดจริง ผมขอเป็นตัวแทนของตระกูลจวงขอโทษคุณ ลูกกลอนอีกาทองคำคุณก็ได้ไปแล้ว หวังว่าหมอเทวดาหลินจะใจกว้างช่วยจวงปู้ฝานสักครั้ง ยังไงเขาก็เป็นเจ้าคฤหาสน์กระบี่โลหิต คฤหาสน์ไร้เจ้านายไม่ได้! หวังว่าหมอเทวดาหลินจะใจกว้างช่วยเหลือสักครั้ง!” พ่อบ้านหม่ายกมือขึ้นคำนับ พูดอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

หลินหยางมองเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉย หลังจากนั้นหันไปมองคนของตระกูลจวงที่อยู่ในเหตุการณ์ สูดหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ผมและตระกูลจวงไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ผมพูดไปแล้ว ที่ผมมาในวันนี้ก็เพื่อลูกกลอนอีกาทองคำ คำพูดของผู้อาวุโสท่านนี้พูดถูก การผูกมิตรดีกว่าเป็นศัตรู! วันนี้เห็นแก่หน้าของผู้อาวุโส ผมจะช่วยจวงปู้ฝานสักครั้ง! แต่ผมบอกว่าคนของตระกูลจวงจะรู้จักแยกแยะ! เพราะผมเคยให้โอกาสพวกคุณหลายครั้งแล้ว ถ้าหากครั้งต่อไปพวกคุณยังกล้าล่วงเกินผมอีก ถึงเวลานั้นใครมาพูดแทนก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!”

พูดจบ หลินหยางโบกมือ “ยกจวงปู้ฝานขึ้นมา ผมจะฝังเข็มให้เขา!”

“เร็ว รีบประคองเจ้าคฤหาสน์ลุกขึ้น!”

จวงไท่ชิงรีบตะโกน

ทุกคนรีบยกร่างของจวงปู้ฝานไปถึงตรงหน้าของหลินหยาง

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมา หลังจากนั้นเริ่มฝังเข็มลงบนร่างกายของเขา

จวงปู้ฝานในตอนนี้สิ้นลมหายใจไปนานแล้ว ร่างกายเย็นเฉียบ ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเดียว

คนของตระกูลจวงรุมล้อมกันเข้ามา

“ทุกคนหลบไปให้หมด!” พ่อบ้านหม่าตะคอกเสียงดัง

แต่ละคนสะดุ้งรีบถอยออกไปทันที

หลินหยางลงมือฝังเข็มโดยไม่มีใครรบกวน

เสว่เซียวและคนอื่นเห็นสถานการณ์ก็เริ่มเกิดความสนใจ แต่ละคนเขย่งเท้าเงยหน้ามอง

ในแววตาของทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ไม่จริงมั้ง? ตายไปแล้วยังสามารถช่วยให้ฟื้นคืนกลับมา?”

“มันไม่วิทยาศาสตร์เลยสักนิด! หรือว่าหมอเทวดาหลินคือเซียนจริงเหรอ?”

“ใช่เซียนหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่มีคนลือกันว่าหมอเทวดาหลินสามารถช่วยคนตายฟื้นคืนกลับมาได้จริง!”

“คุณก็บอกแล้วว่ามันเป็นข่าวลือ แสดงว่าไม่เคยมีใครเห็นกับตา!”

“ก็วันนี้ได้เห็นกับตาแล้วไม่ใช่เหรอ? หมอเทวดาหลินกล้าลงมือ แสดงว่ามีมั่นใจแน่นอน!”

ทุกคนเริ่มทยอยกันวิพากษ์วิจารณ์

“นายท่าน ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี?” คนของลัทธิโลหิตมารถามด้วยความระมัดระวัง

“เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ยังจะทำอะไรได้อีก? ก็ต้องรอดูกันต่อไป! หรือคุณจะเข้าไปฆ่าเขาตอนนี้?” เสว่เซียวพูดอย่างไม่สบอารมณ์

เรื่องเรากำลังดำเนินไปในทิศทางที่เขาไม่ต้องการเห็น ถึงเขารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก แต่ก็ทำได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ

เป็นแบบนี้อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง หลินหยางเหนื่อยจนเหงื่อชุ่มหน้าผาก บนร่างกายของจวงปู้ฝานก็เต็มไปด้วยเข็มเงิน

ดูจากท่าทางของหลินหยาง น่าจะออกแรงไปไม่น้อย

คราวนี้เริ่มมีคนของตระกูลจวงคิดไม่ซื่อ

คนของตระกูลจวงคนหนึ่งวิ่งเข้าไปพูดเสียงเบา “นายท่านสาม ดูเหมือนตอนนี้หมอเทวดาหลินหมดแรงแล้ว หรือไม่พวกเรา…”

ความหมายของเขาชัดเจนมาก

ลอบโจมตีหลินหยางในเวลานี้ มีโอกาสทำสำเร็จสูงมาก

จวงไท่ชิงได้ยิน รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที

แต่จวงไท่ผิงกลับส่ายหัว “ไม่ได้!”

“เพราะอะไร?”

“ถ้าหากพวกเราลงมือ พ่อบ้านหม่าต้องไม่พอใจแน่ ยังไงก็ต้องออกมาขวาง ไม่เห็นเหรอเขาไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าใกล้เลย? ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องหมอเทวดาหลิน! พ่อบ้านหม่าแข็งแกร่งมาก อยู่เหนือกว่าพวกเรา พวกเราไม่มีโอกาสลงมือแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนั้นอยู่เฉยๆไม่ดีกว่าเหรอ!”

“แต่ถ้าหากหมอเทวดาหลินไม่สามารถรักษาเจ้าคฤหาสน์ ควรจะทำยังไงดี? คุณก็น่าจะรู้ ถ้าพวกเราผูกมิตรกับหมอเทวดาหลิน ก็เท่ากับล่วงเกินศาลาเพียวหย่า หมอเทวดาหลินฆ่าคนของศาลาเพียวหย่าไปไม่น้อย! ถึงเวลาถ้าคนของศาลาเพียวหย่ามาคิดบัญชีกับพวกเรา พวกเราจะรับมือยังไง?” คนที่อยู่ด้านข้างพูดอีกครั้ง

จวงไท่ผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาทั้งคู่ลง

หลังจากนั้นผ่านไปสักพัก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ห้ามทำอะไรส่งเดช รอดู…สถานการณ์!”

“นายท่านสาม!”

ทุกคนไม่พอใจ

แต่จวงไท่ผิงได้ตัดสินใจแล้ว พวกเขาจึงทำได้แต่นิ่งเฉย

“เขาสูญเสียเลือดมากเกินไป จำเป็นต้องได้รับการถ่ายเลือด จวงหงหยาน คุณมานี่” หลินหยางพูด

“ได้!” จงหงหย่ารีบก้าวออกไปข้างหน้า

กลับเห็นหลินหยางยกกระบี่ขึ้น หันไปทางจวงหงหยาน

“ระวัง!” มีคนตะโกนเสียงดัง

“หุบปากให้หมด!” พ่อบ้านหม่าตะคอกด้วยความโกรธ

ทุกคนรู้สึกอึ้ง พบว่าหลินหยางกำลังใช้กระบี่กรีดข้อมือของจวงหงหยาน หลังจากนั้นใช้เข็มเงินเป็นตัวนำเลือดส่งถ่ายเข้าไปในร่างกายจวงปู้ฝาน

ชั่วขณะ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

หลังจากนั้นผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดหลินหยางก็หยุด

“เรียบร้อย พาเขากลับไปพักฟื้นได้” หลินหยางพด

“แค่นี้ก็ได้แล้วเหรอ?” จวงหงหยานถามด้วยความตกตะลึง