สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1300

“ผู้อาวุโส ผมไม่ใช่คนของลัทธิโลหิตมาร ผมเป็นศัตรูของลัทธิโลหิตมารเหมือนกับคุณ”

หลินหยางเดินเข้าไปพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ชายชราถึงเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงเหลือเท่าไหร่แล้ว แค่เงยหน้าก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก

“มือของคุณ…ที่แท้แบบนี้นี่เอง สายตาของผมเริ่มจะมองไม่เห็นแล้ว แก่แล้ว…” ชายชราหอบหายใจ

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนร่างกายของชายชรา

ทว่าเข็มเงินกลับไม่สามารถแทงทะลุผิวหนังของชายชรา

“หืม?”

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจ

“เข็มเงิน? คุณต้องการรักษาผม? พ่อหนุ่มเก็บแรงไว้ดีกว่า ถึงผมเป็นตะเกียงที่น้ำมันใกล้จะหมด แต่ผิวหนังของผมถูกผมฝึกจนถึงขั้นกลายเป็นผิวหนังเหล็กแล้ว แม้แต่กระบี่ก็ยากที่จะแทงเข้า” ชายชราส่ายหัวแล้วพูด

หลินหยางเงียบไปสักพัก เก็บเข็มเงิน หลังจากนั้นใช้นิ้วมือกดจุดชีพจรของชายชราแทน

ผ่านไปสักพัก มีพลังสายหนึ่งไหลเข้าไปในร่างกายของหลินหยาง ราวกับลูกโป่งที่ถูกเติมลมเข้าไป ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสามวินาที พละกำลังของชายชราฟื้นฟูกลับมาเล็กน้อย แววตาก็ดูสดใสมากขึ้น

“วิเศษมาก!”

ชายชราอุทาน หันไปมองหลินหยางอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “พ่อหนุ่ม คุณเป็นผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์? นี่คือวิธีกดจุดชีพจร? มันสามารถมีผลต่อร่างกายของผม?”

“นี่คือ ‘มือกู้วิญญาณ’ ในตำราการแพทย์ไท่ซวน ปกติแล้วผมไม่ค่อยได้ใช้ ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้ใช้มัน” หลินหยางพูดเสียงเบา

“มือกู้วิญญาณ?”

ในแววตาของชายชรามีประกายแสงแลบผ่าน หลังจากนั้นมืดดับลงอย่างรวดเร็ว

“คุณไม่ค่อยได้ใช้ เป็นเพราะไม่เคยต้องใช้ถูกหรือเปล่า? เพราะกระบวนท่านี้ใช้กับคนตายเท่านั้น” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ผู้อาวุโส ตอนนี้สภาพร่างกายของคุณแย่มาก แย่กว่าทุกคนที่ผมเคยเจอมา สภาพแวดล้อมของที่นี่ก็ค่อนข้างจำกัด ส่วนตัวผมก็ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นผมจึงใช้มือกู้วิญญาณทำให้ร่างกายของคุณคงที่ก่อน พวกเราออกจากที่นี่ด้วยกัน หลังจากไปถึงที่ปลอดภัยแล้วผมจะรักษาคุณ” หลินหยางพูด

“ออกไป?”

ชายชรายิ้มเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วพูด “ผมถูกขังอยู่ที่นี่ห้าสิบกว่าปี สภาพในตอนนี้กำลังจะตายแล้ว ถึงออกไปข้างนอกมันจะมีความหมายอะไร? ผมไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์กับโลกใบนี้อีกแล้ว”

“ผู้อาวุโส…คุณ…”

“พ่อหนุ่ม ยิ่งไปกว่านั้นถ้าผมเดาไม่ผิด คิดว่าด้านนอกของคุกคงถูกคนของลัทธิโลหิตมารปิดล้อมเอาไว้หมดแล้วมั้ง? คุณต้องการให้ผมช่วยพาคุณไปจากที่นี่ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถึงคุณสามารถทำให้อาการบาดเจ็บของผมคงที่ แต่ผมก็ไม่สามารถช่วยคุณฝ่าวงล้อมออกไป”

“เพราะอะไร?” หลินหยางอึ้ง

“เพราะวิชาของผมสลายไปนานแล้ว” ชายชรายิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“อะไรนะ?”

หลินหยางเบิกตากว้าง มองชายชราอย่างไม่เชื่อสายตา “ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมคนของลัทธิโลหิตมารต้องขังคุณไว้แน่นหนามากขนาดนี้?”

“นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่รู้ก็เท่านั้น อันที่จริงตั้งแต่วันแรกที่ผมถูกจับ พลังของผมสลายไปหมดแล้ว เจ้าลัทธิโลหิตมารรุ่นก่อนเลวทรามต่ำช้า จงใจผูกมิตรกับผม หลังจากนั้นแอบลงมือวางยาพิษ! ส่งผลให้ร่างกายของผมเป็นอัมพาต สูญเสียพลังทั้งหมด แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้ หลายสิบปีมานี้ พวกเขายังคงหวาดระแวงผมมาโดยตลอด เหอะเหอะ ผมก็ชอบเหมือนกันที่ได้เห็นพวกเขากระสับกระส่ายเวลาเจอผม”

ชายชราหัวเราะเหอะเหอะ

หลินหยางไม่พูดอะไร เขาหยิบเข็มเงินก่อนหน้านี้ออกมา ปลดโซ่ตรวนที่อยู่บนแขนขาของชายชรา

ชายชรานั่งทรุดอยู่บนพื้น หอบหายในใจเล็กน้อย

“พ่อหนุ่ม รู้สึกผิดหวังใช่หรือเปล่า? ผมช่วยคุณไม่ได้แล้ว”

“มันก็ไม่ขนาดนั้น ผมเป็นคนที่ไม่ชอบฝากความหวังไว้ที่คนอื่น ถึงคุณช่วยผมไม่ได้ ให้ผมยังสามารถพึ่งตัวเอง!” หลินหยางพูด

“คุณมีวิธีอื่น?” ชายชรายิ้มแล้วถาม

หลินหยางเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นหยิบห่อผ้าสีขาวออกมาวางลงบนพื้น

“ราชาหลินจือโลหิต?” ชายชราเบิกตากว้าง มองราชาหลินจือโลหิตสีแดงบนผ้าสีขาวอย่างไม่เชื่อสายตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความตกใจ