สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1301

“ไม่มีใครสามารถดูดซับพลังของราชาหลินจือโลหิตได้อย่างสมบูรณ์! มันตั้งอยู่ตรงนั้น ผมสามารถสัมผัสได้ถึงพลัง…ที่ไร้ขีดจำกัด!” หลินหยางพูดพึมพำ

ถึงนำช้างหนึ่งร้อยตัวมามัดรวมกัน เมื่ออยู่ต่อหน้าราชาหลินจือโลหิต ก็จะระเบิดกลายเป็นเศษซาก!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลินหยาง ถึงเป็นร่างดวงดาวโดยกำเนิดก็ไม่สามารถช่วยอะไร

ทว่าชายชรากลับไม่ยอมตายใจ ในทางกลับกันยิ่งโน้มหน้าเข้ามาใกล้หลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “พ่อหนุ่ม คุณเคยได้ยินร่างเทพยุทธหรือเปล่า?”

“ร่างเทพยุทธ?”

หลินหยางอึ้ง หลังจากนั้นส่ายหัว “ไม่เคยได้ยิน”

“ไม่เคยได้ยินก็ไม่เป็นไร เพราะวิชาเหนือธรรมชาติแบบนี้เริ่มเห็นน้อยลงตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน!”

ชายชรายิ้ม หลังจากนั้นจับข้อมือของเขาแล้วเลิกแขนเสื้อขึ้น

“คุณต้องรู้สึกขอบคุณแขนที่หายไปคือข้างนั้น ถ้าหากเป็นครั้งนี้ ลั่ววิญญาณลั่วหลินพวกนี้คงน่าเสียดายแย่”

“อันที่จริงผมสามารถใช้ราชาหลินจือโลหิตทำให้อวัยวะงอกขึ้นใหม่! ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนอาจจะทำไม่ได้ แต่อาศัยเห็ดหลินจือต้นนี้ ทุกอย่างมีความเป็นไปได้” หลินหยางส่ายหัวแล้วพูด

“ดังนั้นคุณฝึกร่างเทพยุทธก็จะไม่ใช่เรื่องง่าย อาศัยพลังเลือดวิญญาณลั่วหลิน คุณได้ทำให้ร่างกายของตัวเองกลายเป็นร่างดวงดาวโดยกำเนิด ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ คุณก็เหลืออีกเพียงก้าวเดียว!”

“อะไร?”

“วิวัฒนาการ!”

“วิวัฒนาการ?”

หลินหยางงงเป็นไก่ตาแตก

กลับเห็นชายชรายกแขนที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกขึ้น เลิกแขนเสื้อที่ฉีกขาดของตัวเอง หลังจากนั้นใช้มืออีกข้างคว้าไปที่ข้อมือของตนเอง

“อ๊าก! ! !”

ชายชราส่งเสียงคำราม ออกแรงกระชากอย่างกะทันหัน

ฉึก!

ผิวหนังตรงข้อมือถูกเขากระชากจนหลุด

เผยให้เห็นเลือดเนื้อ!

ภายใต้ผิวหนัง…มีจุดสีแดงหลายจุดปรากฏให้เห็น!

“เลือดวิญญาณลั่วหลิน!”

หลินหยางอุทาน!

“พ่อหนุ่ม ตอนนี้คุณสามารถรวบรวมเลือดวิญญาณลั่วหลินครบสามสิบหยด! สามารถใช้ร่างเทพยุทธได้แล้ว!” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

หลินหยางคิดไม่ถึงว่าชายชราจะมีเลือดวิญญาณลั่วหลินมากเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น…เขาซ่อนมันไว้ยู่ใต้ผิวหนัง! ส่งผลให้หลายปีมานี้คนของลัทธิโลหิตมารไม่เคยรู้

“ทุกคนล้วนแต่บอกว่าคนของลัทธิโลหิตมารเจ้าเล่ห์ แต่อันที่จริงพวกเขาโง่มาก! ตอนที่ผมถูกจับ ผมจงใจถลกหนังข้อมือข้างซ้าย และนำมันมาปิดไว้บนข้อมือข้างขวา ใช้กำลังภายในเย็บมันเข้าด้วยกัน เพราะแบบนี้ทุกคนจึงเห็นว่าข้อมือข้างขวาของผมได้รับบาดเจ็บ จึงไม่มีใครมาตรวจดู พลังของผมสลายไปหมดแล้ว หลายสิบปีมานี้ถึงผมสามารถสายเลือดวิญญาณลั่วหลินฝึกฝนใหม่ แต่ท้ายที่สุดผมอายุมากแล้ว เพราะแบบนี้จึงขอมอบพวกมันให้คุณก็แล้วกัน คุณมีเลือดวิญญาณลั่วหลินสามสิบหยด สามารถใช้ร่างเทพยุทธ คนของลัทธิโลหิตมารทำอะไรคุณไม่ได้แน่นอน!”

ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง หลังจากนั้นยกแขนขึ้นหยดเลือดลงบนข้อมือของหลินหยาง

มองดูประกายสีแดงทั้งสามสิบจุด หลินหยางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

สามสิบหยด!

มันคือตรรกะแบบไหน?

แม้แต่ฝันก็ยังไม่เคยฝันถึง

เกรงว่าบนโลกใบนี้คงไม่มีใครกล้าจินตนาการว่าจะได้ครอบครองเลือดวิญญาณลั่วหลินมากมายเช่นนี้…

“ตอนนี้ ผมจะสอนวิธีหลอมรวมร่างเทพยุทธให้คุณ!”

เสียงที่แผ่วเบาของชายชราดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฟังดูอ่อนล้ามาก

หลินหยางรู้ได้ในทันที หลังจากชายชราสูญเสียเลือดวิญญาณลั่วหลิน กลไกการทำงานในร่างกายลดต่ำลงอย่างมาก ตอนนี้เขาเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ถึงเป็นหลินหยางก็ไม่สามารถรักษาชีวิตของเขา

เพราะสภาพแวดล้อมของที่นี่มีขีดจำกัด ไม่มีอุปกรณ์และวัตถุดิบยาที่เหมาะสม จึงไม่สามารถรักษาชีวิตของชายชรา

ก่อกำแพงจำเป็นต้องมีอิฐ

“ผมเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ดังนั้นเคล็ดวิชาต่อจากนี้ผมจะพูดแค่รอบเดียว พ่อหนุ่ม คุณต้องตั้งใจฟังให้ดี จิตใจห้ามวอกแวกเด็ดขาด! เข้าใจหรือยัง?”

“เข้าใจแล้ว! ผู้อาวุโส!”

หลินหยางพยักหน้าอย่างจริงจัง

ชายชรายิ้มอย่างชื่นชม เริ่มท่องบริบท

“ชีวิตคือความว่างเปล่า วิชายุทธคือวิญญาณ ฟ้าดินคือร่างกาย จิตวิญญาณรับรู้…”