แต่ในตอนที่คนของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีกำลังยุ่ง มีรถโรลส์-รอยซ์หลายคันขับพุ่งชนประตูเหล็ก ขับเข้ามาในสถาบันการแพทย์โดยตรง
รูปปั้นสีทองที่อยู่ตรงหน้ารถถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงทั้งหมด
พวกเขาจอดรถตรงหน้าอาคารสถาบันการแพทย์ หลังจากนั้นมีคนลงจากรถ
คนที่ลงมาล้วนแต่เป็นคนหนุ่มสาวในชุดเพ้าสีแดง คนที่เป็นผู้นำเป็นชายชราหลังค่อมคนหนึ่ง
ถึงแม้ร่างกายของชายชราคนนี้ผอมแห้ง แต่เสียงของเขากลับดังมาก
ได้ยินเพียงเขาตะโกน “คนของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีฟังให้ดี ผมคือเสว่เหิน หัวหน้าอาวุโสของลัทธิโลหิตมาร! มาตามคำสั่งของเจ้าลัทธิโลหิตมาร เชิญพวกคุณไปรับใช้เจ้าลัทธิของพวกเรา! หวังว่าพวกคุณจะรู้จักแยกแยะ! ทำตามอย่างเชื่อฟัง ไม่เช่นนั้นจุดจบของพวกคุณจะเป็นเหมือนหมอเทวดาหลิน!”
คำพูดประโยคนี้ ทำให้ทุกคนเข้าใจแล้วว่าทำไมหม่าไห่ถึงต้องทำแบบนี้
ที่แท้เขารู้อยู่แล้วว่าคนของลัทธิโลหิตมารจะมาที่นี่!
มีผู้คนไม่น้อยหน้าถอดสี ไม่รู้ควรจะทำยังไง
หัวหน้าอาวุโสเห็นไม่มีคนพูดอะไร เขาเหลือบมองซ้ายขวาแล้วตะคอกอีกครั้ง “ใครคือผู้รับผิดชอบที่นี่ เดินออกมา!”
ยังคงไม่มีคนตอบ
หัวหน้าอาวุโสเห็นสถานการณ์ มุมปากกระตุกขึ้น
“ไม่พูด? ได้! ดีมาก! ใครก็ได้!”
“ครับ!”
“ปิดประตูทั้งหมด สั่งให้คนปิดล้อมที่นี่! ในเมื่อพวกเขาต้องการเล่น ผมจะเล่นเป็นเพื่อนพวกเขาเอง!”
“ครับ!”
หลังจากหัวหน้าอาวุโสออกคำสั่ง มีลูกศิษย์สองคนรีบวิ่งไปปิดประตูใหญ่
“พวกคุณคิดจะทำอะไร?”
มีพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนเห็น รีบตะคอกขึ้นทันที
แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งพูดจบ
ปังปังปัง…
ลูกศิษย์ของลัทธิโลหิตมารพุ่งเข้าไปซัดฝ่ามือใส่หน้าอกของคนกลุ่มนั้น พนักงานรักษาความปลอดภัยล้มลงบนพื้นพร้อมกับกระอักเลือด เป็นตายร้ายดีไม่มีใครรู้
“ว๊าย?”
ชาวบ้านและนักเรียนเห็นสถานการณ์ ตกใจจนหน้าซีด
ฉินไป่ซงทนไม่ไหวแล้ว กัดฟันแน่นกำลังจะเดินออกไป
“ผู้เฒ่าฉิน อย่าวู่วาม!” คนที่อยู่ด้านข้างห้ามปราม
“คนพวกนี้จิตใจอำมหิต! พวกเขาสั่งให้คนปิดล้อมทางเข้าออกของที่นี่หมดแล้ว ถ้าผมไม่ออกไป ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะทำเรื่องเลวทรามอะไรอีก? พวกคุณรีบโทรแจ้งตำรวจ! ผมจะไปคุยกับพวกเขาเอง!” ฉินไป่ซงตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หลังจากนั้นเดินตรงไปทางประตูใหญ่
“ผมคือผู้อำนวยการของที่นี่! คุณกำลังจะทำอะไร?” ฉินไป่ซงตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
“หืม? ยอมออกมาแล้วเหรอ?” หัวหน้าอาวุโสยิ้มเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคงได้ยินคำพูดที่ผมพูดเมื่อกี้แล้วมั้ง? หมอเทวดาหลินของพวกคุณตายด้วยมือของลัทธิโลหิตมารแล้ว ผมคิดว่าพวกคุณก็ไม่มีความสามารถพอที่จะต่อต้านพวกเรา ยอมจำนนต่อลัทธิโลหิตมารเป็นยังไง?”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว สถาบันการแพทย์ของเราไม่ใช่กองกำลังอะไรทั้งสิ้น สถานที่แห่งนี้มีไว้รักษาคนป่วย และเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนความรู้ทางการแพทย์ ที่นี่ถ้าไม่ใช่คนป่วยก็เป็นนักเรียนทั้งนั้น พวกเขาไม่ได้เป็นคนของที่นี่! ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องยอมจำนนต่อใคร คุณเข้าใจหรือยัง?” ฉินไป่ซงสองมือไขว้หลัง พูดอย่างมีคุณธรรม
“บัดซบ!”
หัวหน้าอาวุโสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยกแขนขึ้นเหวี่ยงฝ่ามือออกไป
เพี๊ยะ!
ฉินไป่ซงที่อายุมาก โดนตบจนล้มลงบนพื้นโดยตรง
“ผู้เฒ่าฉิน!”
“ผู้อำนวยการฉิน!”
คนที่อยู่ด้านหลังรีบวิ่งเข้ามาประคองเขาลุกขึ้น
“ไอ้สุนัขเฒ่า! พวกคุณทุกคนฟังให้ดี ผมไม่สนว่าสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีมีไว้ทำอะไร! เอาเป็นว่าเจ้าลัทธิของพวกเราต้องการมัน! ตอนนี้พวกคุณมีทางเลือกสองทาง จะยอมตามพวกเราไปสวามิภักดิ์ต่อลัทธิโลหิตมาร หรือจะให้ผมสังหารหมู่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอี!” หัวหน้าอาวุโสตะคอกด้วยความโกรธ
“คุณ…อย่าให้มันมากเกินไป! พวกเราโทรแจ้งตำรวจแล้ว! พวกเขากำลังมา!”
“ตำรวจ? เหอะเหอะ คุณคิดว่าในกรมตำรวจไม่มีคนของลัทธิโลหิตมารเหรอ? ในเมื่อผมกล้ามาที่นี่ ก็แสดงว่าเตรียมทุกอย่างมาพร้อมแล้ว จะปล่อยให้คนอื่นมารบกวนการทำงานของผมได้ยังไง” หัวหน้าอาวุโสยิ้มอย่างเย็นชา
ทุกคนได้ยินถึงกับหน้าถอดสี
“บัดซบ!”
ฉงฉางไป่โมโหจนกัดฟันแน่น
ฟิ้ว!
ในตอนนั้นเอง หลงโชที่อยู่ด้านข้างทนไม่ไหวแล้ว เขาขว้างเข็มเงินตรงเข้าไปหาจุดตายของหัวหน้าอาวุโส
แต่ก่อนที่เข็มเงินจะบินไปโดนจุดตาย หัวหน้าอาวุโสยกแขนขึ้นคว้าเข็มเงินเอาไว้
“เหอะเหอะ เข็มเงินของคุณ เมื่อเทียบกับหมอเทวดาหลิน ยังห่างชั้นหนึ่งหมื่นแปดพันลี้” หัวหน้าอาวุโสส่ายหัว
“เข็มเงินของผมสู้อาจารย์ไม่ได้ก็จริง แต่คุณอย่าได้ใจให้มันมากนัก! รออาจารย์กลับมาก่อน คุณได้เห็นดีแน่!” หลงโชกัดฟันพูด
“พวกคุณหูหนวกหรืออะไร? ก่อนหน้านี้ผมพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ? หมอเทวดาหลินตายแล้ว!” หัวหน้าอาวุโสยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด
“คุณเลิกมาโกหกพวกเราได้แล้ว! อาจารย์มีฝีมือที่ล้ำเลิศ ทักษะการแพทย์สูงส่ง! ใช่คนที่พวกคุณสามารถฆ่าได้เหรอ?” ฉินไป่ซงกุมใบหน้าของตนเอง พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ดูเหมือนพวกคุณจะไม่ยอมเชื่อ?”
หัวหน้าอาวุโสหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดคลิปวีดีโอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...
หายย...
เกิดอะไรขึ้นกับเว็บหรือป่าวครับ ข้อความไม่ครบหลายเรื่องเลย...
ตระกูลซูน่ารังเกียจมาก ส่วนซูเหยียน คนทั้งตระกูลรังแกเอาเปรียบกลายเป็นของเล่น ก็ทนอยู่นะ พ่อกับแม่ก็ไม่สนใจลูกเลยเอาใจแต่คุณย่าคุณย่า แยกบ้านไม่เป็นหรอ...