สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1310

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องโดนผลักจนเปิด มีหมอที่สวมชุดกาวน์วิ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจ “ผู้เฒ่าฉิน ผู้ป่วยห้องหมายเลข 7 อาการกำเริบเฉียบพลัน หมอหลายคนไม่สามารถวินิจฉัยสาเหตุ รบกวนคุณช่วยไปดูด้วย”

“ได้! ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

ฉินไป่ซงรีบลุกขึ้น

แต่ทันทีที่เคลื่อนไหว อาการบาดเจ็บทำให้เขาถึงกับร้องเสียงสั่น

แต่เขายังคงฝืนดันทุรังลงจากเตียง

“ไป่ซง!”

“ผู้เฒ่าฉิน…”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไร…”

“คุณปู่!”

มีเสียงร้องไห้ที่แทบขาดใจดังขึ้นจากหน้าประตู

เป็นเด็กผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยงามคนหนึ่ง

ไม่ใช่ใครอื่น เธอคือฉินหนิงหลานสาวของฉินไป่ซง

ก่อนหน้านี้ฉินหนิงกำลังเรียนอยู่ในเยี้ยนจิน หลังจากที่รู้ว่าเกิดเรื่องกับฉินไป่ซง เธอรีบนั่งเครื่องบินมาทันที

เมื่อเห็นรอยพกช้ำตามร่างกายและเล็บมือที่หายไป ในใจของฉินหนิงมีความรู้สึกเหมือนโดนมีดที่แหลมคมทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า มันทำให้เธอรู้สึกทรมานมาก

“หนิงเอ๋อร์ มาแล้วเหรอ? มา ตามปู่ไปดูคนไข้ เธอจะได้เรียนรู้ไปด้วย!” ฉินไป่ซงเค้นรอยยิ้มแล้วพูด

“คุณปู่เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมยังต้องฝืนดันทุรังอีก? หมอเทวดาหลินล่ะ? เขาอยู่ไหน? ให้เขาไปแทนสิ” ฉินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ปวดใจ

“อาจารย์เขา…เขายังไม่กลับมา…”

ฉินไป่ซงลังเลสักพักแล้วพูด หลังจากนั้นเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจฉินหนิง

ฉินหนิงห้ามปรามยังไงก็ไม่มีประโยชน์

ฉินไป่ซงเดินมาถึงห้องผู้ป่วยที่ว่า เริ่มทำการตรวจชีพจร ถามอาการ วินิจฉัยโรค

สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมมาก ตอนตรวจชีพจร ความเจ็บปวดทำให้มือของเขาสั่นไม่หยุด ทำได้แต่สั่งให้คนที่อยู่ด้านข้างช่วยกดมือของตนเองเอาไว้

เห็นภาพนี้ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในห้องผู้ป่วยถึงกับซาบซึ้งจนน้ำตาไหล

ฉินหนิงยืนอยู่ตรงหน้าประตู ร้องไห้จนกลายเป็นมนุษย์น้ำตา

“ใครคือฉินไป่ซง?”

ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่แหบแห้งและเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลังของฉินหนิง

ฉินหนิงสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมอง พบว่าด้านข้างของตนเองมีผู้ชายสวมหมวกและเสื้อโค้ทสีดำไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ภายใต้หมวก เป็นดวงตาที่เยือกเย็นคู่หนึ่ง

ฉินหนิงเกือบจะบอกว่าคนที่อยู่ด้านในก็คือฉินไป่ซงโดยไม่รู้ตัว แต่พอคำพูดมาถึงปลายลิ้นเธอหยุดชะงัก

เธอกวาดสายตามองผู้ชายคนนั้นด้วยความระมัดระวัง เห็นเพียงร่างกายของเขาดูกำยำไม่เหมือนคนป่วย จึงตัดสินใจระวังไว้ก่อน “ตอนนี้ผู้อำนวยการฉินไม่อยู่ เหมือนจะออกไปข้างนอกแล้ว”

“แล้วหลงโช ฉงฉางไป่ เมิ่งโจวล่ะ?” ผู้ชายคนนั้นถามอีก

ฟังมาถึงตรงนี้ ฉินหนิงรู้จุดประสงค์ของคนที่อยู่ด้านข้างทันที หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

เธอรู้สึกแน่นหน้าอก รีบชี้ไปทางโถงทางเดินแล้วพูด “พวกเขา…พวกเขาน่าจะอยู่ในห้องประชุม…”

ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร หายไปจากโถงทางเดินอย่างรวดเร็ว เหมือนกำลังเดินไปทางห้องประชุม

“คุณหม่า คุณปู่!”

ฉินหนิงรีบหันไปตะโกนพูด “พวกนักฆ่ามาอีกแล้ว! หนี รีบหนีเร็ว!”

“อะไรนะ?”

ทุกคนรู้สึกอึ้ง มองไปทางฉินหนิงพร้อมกัน

ฉินหนิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง เธอรู้สึกเหมือนมีคนมายืนด้านหลัง ทันทีที่หันไปมองถึงกับหน้าซีด

ผู้ชายที่เดินหายไปในโถงทางเดิน กลับมายืนอยู่ด้านหลังของตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เขาในตอนนี้กำลังมองด้านในห้องผู้ป่วยด้วยสายตาที่เย็นชา…

ชั่วขณะ ทุกคนถูกความเยือกเย็นสายหนึ่งปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า

ฉินหนิงยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับ

ส่วนหม่าไห่ หลงโชและคนอื่นก็เช่นกัน

ภายในห้องเงียบสนิท

ฉินไป่ซงเหลือบมองคนที่อยู่ด้านนอก เหมือนพอคาดเดาอะไรได้ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ลงมือทำเรื่องของตนเองต่อไป

แต่…อีกฝ่ายจะสนใจหรือว่าฉินไป่ซงกำลังทำอะไร?

เขาผลักฉินหนิงไปด้านข้าง เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยโดยตรง

หม่าไห่สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล รีบชักปืนที่ตนเองพกติดตัวหวังจัดการคนตรงหน้า

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งชักปืนออกมา

ปัง!

มีเท้าข้างหนึ่งถีบไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

อวัยวะภายในปั่นป่วน เลือดกระอักออกจากปาก ร่างกายเซถอยหลัง แต่ก่อนที่จะล้มลง มืออีกครั้งได้พุ่งเข้าไปคว้าคอของหม่าไห่ จากนั้นออกแรงเหวี่ยงไปชนกำแพงที่อยู่ด้านข้าง

ปัง!

กำแพงจมลงไปเป็นหลุม