สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1315

ตอนนั้นเองที่เขาเห็นการก่อตัวขนาดใหญ่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

มันถูกวาดด้วยเลือด เป็นรูปแบบที่ดูชั่วร้าย แต่หลินหยางมองออกว่าใต้พื้นตรงนี้เป็นกลไกชั้นหนึ่ง

หลินหยางเหยียบลงไปบนกลไกกับดักของพวกเขาแล้ว ราวกับนกในกรง

อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเขาสงบมาก:

"ในฐานะหมอ ผมจะแนะนำพวกคุณ แต่อย่างไรก็ตามผมจะแนะนำพวกคุณครั้งเดียว ถ้าอยากมีชีวิตก็ไสหัวไป!"

"เหอะๆๆ หมอเทวดาหลิน เจ้าลัทธิของพวกเราเองก็ให้พวกเรามาแนะนำคุณ ถ้าอยากมีชีวิตก็ยอมจำนนต่อลัทธิของพวกเราเสีย!" อาวุโสคนนั้นไม่กลัว

คนอื่นๆ หัวเราะเสียงดังออกมา

"บนโลกนี้ยังมีคนโง่แบบนี้อีกหรอ?"

"เหอะๆๆ เมื่อวานแทบจะหนีไม่ได้ สุดท้ายวันนี้มาตายอีกแล้ว น่าขำสิ้นดี"

"เหมือนกับพวกโง่จริงๆ"

"แล้วไม่ใช่หรอ?"

ศิษย์ลัทธิโลหิตมารพูดและหัวเราะ แต่ละคนพูดเสียดสี ดูถูก ในความคิดของพวกเขา หลินหยางน่าขำสิ้นดี

หลินหยางไม่พูดอะไร เดินไปด้านหน้า

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาก้าวเดินออกมา...

ปัง!

จู่ๆ พื้นดินใต้เท้าก็ระเบิดขึ้น

หมอกเลือดที่น่ากลัวปกคลุมหลินหยาง

หมอกเลือดมีฤทธิ์ในการกัดกร่อน สามารถหลอมเหล็กให้เหลวและทำให้ทุกอย่างเสียหายได้

เมื่อเห็นหลินหยางถูกหมอกเลือดนั้นกลืนเข้าไป ศิษย์ลัทธิโลหิตมารที่ออกมาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

แต่วินาทีถัดไป

พัฟ!

ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากหมอกเลือด พุ่งผ่านศิษย์และอาวุโสของลัทธิโลหิตมารราวกับกระแสลม

ชั่วขณะเดียว

ทุกคนขยับไม่ได้...

จากนั้นคอของทุกคนก็มีรูเลือดที่ละเอียดมากปรากฎขึ้น

ขนาดเท่าเข็ม ไม่มีแม้แต่เลือดไหลออกมา

แต่เข็มนี้คร่าถึงชีวิต

พัฟ!

พวกเขาทั้งหมดล้มลงกับพื้นและเสียชีวิตโดยตรง

หลินหยางก้าวเข้าไปในประตูลัทธิโลหิตมาร

ภายในประตู ศิษย์ลัทธิโลหิตมารปรากฎตัวขึ้นเรื่อยๆ

พวกเขาเข้ามาฟันหลินหยางด้วยกระบี่ใหญ่

หลินหยางยกมือขึ้นและดีดเข็มเงินออกไปเบาๆ

ฟิ้ว!

เข็มเงินเหมือนมีชีวิต กระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางฝูงชน

แต่หลังจากเจาะเข้าไปที่คอของคนคนหนึ่ง คนนั้นก็จะตายทันที

บางคนพยายามที่จะยกมีดขึ้นมาขวาง

แต่กลับตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเข็มเล่มเล็กนั้น สามารถเจาะได้ทุกอย่าง แม้แต่เหล็กก็ยังเจาะได้เหมือนเต้าหู้

ไม่มีใครคาดคิดว่าเข็มเงินขนาดเล็กสามารถฆ่าใครได้

และสามารถฆ่าด้วยการโจมตีครั้งเดียว

หลินหยางเดินตรงไปด้านหน้าพร้อมกับเข็มเงินที่หมุนรอบตัวเขา แต่เมื่อใดก็ตามที่มีคนเข้ามาใกล้ พวกมันจะโจมตีทันที

หลังจากคร่าชีวิตศิษย์ลัทธิโลหิตมารเกือบร้อยคนแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่กล้าเข้าใกล้อีกต่อไป และทำได้เพียงมองดูจากระยะไกลเท่านั้น แต่ละคนรู้สึกประหม่าและหวาดกลัวอย่างยิ่ง

ไม่นานหลินหยางก็เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ของลัทธิโลหิตมาร

นอกจากอาวุโสใหญ่แล้วอาวุโสห้าแล้ว ทุกคนล้วนอยู่ที่นี่

ผู้ที่นั่งอยู่ด้านในสุดคือเจ้าลัทธิโลหิตมาร

ทุกคนหันมาสนใจหลินหยาง

ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความสงสารและไม่แยแส

เหมือนมองคนตาย...

"นี่คือศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์หรอ...น่าตกจจริงๆ แค่เข็มเงินเล็กๆ อันเดียวแต่กลับสามารถฆ่าคนได้ นับว่าได้เปิดโลกจริงๆ" เจ้าลัทธิโลหิตมารพูดอย่างใจเย็น

"คุณสบายใจได้ เดี๋ยวอีกสักพักฆ่าคุณ ผมจะไม่ใช่เข็มเงินเล่มนี่!" หลินหยางเอ่ยปากพูด

"คุณมั่นใจในตัวเองมาก หมอเทวดาหลิน" เจ้าลัทธิโลหิตมารนั่งตัวตรง และพูดอีกครั้ง: "ผมแปลกใจนัก ตอนนั้นคุณรอดชีวิตออกมาจากไฟนั้นได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้ที่ร่างดวงดาวโดยกำเนิดของคุณสามารถรอดจากไฟนั้นได้ หมอเทวดาหลิน ช่วยบอกผมได้ไหม?"

"แล้วอาวุโสคนนั้นหล่ะ?" หลินหยางถาม

เจ้าลัทธิแปลกใจ แต่ก็มองไปทางคนข้างๆ

เขาเข้าใจและโบกมือ

ทันใดนั้นศิษย์ทั้งสองคนก็เดินออกมาพร้อมยกถังใบใหญ่

ถังบรรจุน้ำสีแดงเลือด