สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1316

ปัง!

เสียงที่ชัดเจนดังออกมา

เห็นว่ามีดโลหิตนั้นแทงไปที่หน้าผากของหลินหยาง แต่เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่ง...ไม่สามารถตัดผิวของเขาได้เลย!

"อะไร?"

ทุกกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล

แต่ยังไม่จบ

คลิก!

เกิดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงนั้นมาจากมีดในมือของอาวุโสสอง

จากนั้นเขาก็เห็นมีดในมือแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เกิดรอยร้าวเต็มไปทั่ว จากนั้นใบมีดที่หักก็ตกลงมาราวกับสีทาผนังที่มีรอยจุด

มีด...แตก!

พัฟ!

อาวุโสสองถึงกับอ้วกออกมา ร่างกายของเขาเหมือนถูกแรงบางอย่างกระแทก เขากระเด็นออกอย่างรุนแรงและกระแทกกับเสาด้านหลังอย่างแรง ผิวหนังของเขาถูกเปิดออก

ทุกคนอ้าปากกว้าง

เจ้าลัทธิโลหิตมารลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที มองฉากตรงหน้าด้วยความเหลือเชื่อ

หลินหยางยกมือขึ้น เหวี่ยงหัวที่ขาดออกมาของเขาและพูดอย่างสงบ: "อย่าเสียเวลาอีกเลย ผมคิดว่า พวกเรามาเริ่มกันเถอะ"

"เริ่มหรอ?" เจ้าลัทธิอึ้ง

วินาทีถัดไป

ปึก!

จู่ๆ หลินหยางก็ชกออกไปที่หัวของคนลัทธิโลหิตมารข้างๆ เขา จากนั้นก็ก้าวไปด้านหน้า หาอาวุโสห้า ตบฝ่ามือออกไปบนใบหน้า

สีหน้าของอาวุโสหน้าย่ำแย่ ยกมือขึ้นมาขวาง

แต่เมื่อฝ่ามือตบเข้าไป แขนของเขาก็หักและกระทบบนใบหน้าอย่างแรง

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของอาวุโสห้ายุบลงไป เขาหล่นลงบนพื้นและเป็นลมทันที

"ไอสารเลว!"

"ไอคนแซ่หลิน! กล้ามาทำร้ายคนในลัทธิโลหิตมารหรอ?"

"คุณหาเรื่องตาย!"

"จับเขาไว้!"

คนลัทธิโลหิตมารโมโหและพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

ทุกอย่างวุ่นวาย

แต่หลินหยางเหมือนเสือลงเขา ขวางไม่ได้ สองกวัดแกว่งอย่างดุเดือด

มีดของคนลัทธิโลหิตมารเหล่านั้นโจมตีไปบนร่างกายของเขา แต่ไม่สามารถทำให้เนื้อของเขามีรอยขีดข่วนได้เลย

ในช่วงเวลาไม่นาน หลินหยางจัดการยอดฝีมือลัทธิโลหิตมารไปหลายคน

คนที่เหลือกลัวจนไม่กล้าเข้ามา แม้แต่อาวุโสสามและอาวุโสสี่ยังถอยออกไปด้วยใบหน้าที่ย่ำแย่

เจ้าลัทธิโลหิตมารยืนหยัดตั้งแต่ต้นจนจบและดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเคลื่อนไหว ในทางกลับกันเขามีท่าทางสนใจอย่างมาก

"ใครคือกลุ่มสายเลือดปีศาจ?"

หลินหยางเช็ดมือที่เปื้อนเลือดของตัวเองและถามอย่างสงบ

"ไอคนแซ่หลิน! เหล่าบรรพบุรุษของกลุ่มสายเลือดปีศาจอยู่นี่!"

หัวหน้ากลุ่มสายเลือดปีศาจตะโกนออกมา พาคนในทีมของตัวเองมาล้อมหลินหยางเอาไว้

หลินหยางกวาดสายตามองคนรอบๆ และพูดอย่างสงบ: "หัวหน้ากลุ่มเงาโลหิตอยู่ไหน?"

"ฮ่าๆๆๆ หมอเทวดาหลิน พวกเราอยู่ข้างๆ คุณมาตลอด หรือว่าคุณไม่ทันสังเกตเห็นพวกเรา?"

เสียงที่แหลมคนดังเข้ามา

จากนั้นคนที่สวมเสื้อคลุมสีแดงเข้มก็เดินออกมาจากเงามืดในห้องโถง

ออร่าของคนเหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าอาวุโสเหล่านี้เลย

ไม่น่าแปลกใจที่คนของหลินหยางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

หลินหยางกวาดสายตามองและพูดอย่างเฉยเมย: "พวกคุณฆ่าคนของผมไปไม่น้อย ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ความตั้งใจของพวกคุณ แต่พวกคุณลงมือแล้ว ดังนั้นก่อนที่จะคิดบัญชีกับเจ้าลัทธิ ผมต้องจัดการพวกคุณก่อน"

"คุณทำได้หรอ?"

คนหนึ่งหัวเราะออกมาและถาม

แต่เมื่อสิ้นเสียง จู่ๆ หลินหยางก็ยกมือขึ้นไปในอากาศ

แสงดาวพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา

ในชั่วพริบตา

เหรือห้องโถง มีดวงดาวระยิบระยับ

ราวกับว่าหลินหยางสร้างท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว...

"อะไรกัน?"

ผู้คนนับไม่ถ้วนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

แต่ในวินาทีถัดมา แสงดาวเหล่านี้ก็ร่วงหล่นลงมา ราวกับตาข่ายคลุมผู้คนของกลุ่มสายเลือดปีศาจและกลุ่มเงาโลหิต