สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1321

ในตอนนั้นเอง ไกลออกไปมีเสียงตะโกนดังขึ้น

หลินหยางรีบดื่มนมจนหมด วิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดทางนั้นอย่างเร่งรีบ

ฉินหนิงมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยไม่พูดอะไร…

กว่าจะจัดการเรื่องภายในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเสร็จไม่ใช่เรื่องง่าย ในตอนนั้น ซูเหยียนโทรศัพท์มาอย่างกะทันหัน

หลินหยางรีบกดรับสาย

“คุณอยู่ไหน?” ซูเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“มีอะไรเหรอ?”

“หลินหยาง ตอนนี้เมืองเจียงเฉินวุ่นวายมาก ดูเหมือนจะมีผู้ก่อการร้าย คุณรีบกลับมาเลยนะ อย่าไปเดินเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอก! ฉันจะกลับไปหาคุณเดี๋ยวนี้!” ซูเหยียนรีบพูด

“เสี่ยวเหยียน ไม่มีอะไรแล้ว”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่คุณสามารถตัดสินใจได้ ตอนแรกฉันกับเสี่ยวเฉียนได้รับเชิญออกทัวร์จากหยางหัว ตอนที่ไปถึงสนามบินกลับมีคนมาขวางพวกเรา เอาเป็นว่าคุณรีบกลับมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะพาคุณไปหลบที่เมืองผู่เฉินสักพัก จะได้แวะไปเยี่ยมญาติด้วย” ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“เมืองผู่เฉิน?”

หลินหยางอึ้งเล็กน้อย “คุณก็จะไปเมืองผู่เฉิน?”

“หืม? หลินหยาง ‘ก็’ ของคุณหมายความว่ายังไง?” ซูเหยียนถามด้วยความประหลาดใจ

“อ๋อ…ไม่มีอะไร…ช่วงนี้เพื่อนของผมก็ไปทำงานที่เมืองผู่เฉินเหมือนกัน ดังนั้นก็เลยพูดออกไปแบบนั้น…” หลินหยางรีบแก้ตัว

“งั้นเหรอ? เอาเป็นว่าคุณรีบกลับมาเดี๋ยวนี้”

ซูเหยียนพูดจบรีบกดวางสายทันที

หลินหยางลังเลอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็ขับรถกลับบ้าน

แน่นอนว่าบ้านที่พูดถึง อันที่จริงสำหรับเขามันไม่ใช่บ้านอีกแล้ว อย่างน้อยจางชิงหยู่และซูกวงก็ไม่เห็นเขาเป็นลูกเขยแล้ว

เป็นอย่างที่คิด ทันทีที่เดินเข้าประตู จางชิงหยู่ตะคอกด้วยสีหน้าที่เย็นชาทันที “เสี่ยวเหยียน! เธอเป็นคนเรียกเขามาเหรอ?”

“แม่ พอแล้ว ช่วยพูดให้มันน้อยลงหน่อย!”

“พูดให้น้อยลงหน่อย? ฉันขอบอกเอาไว้ก่อน สามีของเธอต้องเป็นประธานหลินเท่านั้น คนอื่นไม่ได้เด็ดขาด!”

“หลินหยางเคยช่วยเหลือพวกเราตั้งมากมาย แม่เคยรู้สึกขอบคุณเขาบ้างหรือเปล่า?” ซูเหยียนพูดด้วยความโมโห

จางชิงหยู่อ้าปากต้องการพูดอะไร แต่หลังจากครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลจาง เธอจึงอดกลั้นไม่พูดอะไรอีก

ซูกวงหันไปเหลือบมองหลินหยาง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

หลินหยางเหลือบมองคนทั้งสองแล้วเดินเข้าไปหาซูเหยียนโดยตรง

“อยู่ดีๆจะไปทำอะไรที่เมืองผู่เฉิน? ผมว่าอย่าไปดีกว่ามั้ง?”

“ตอนนี้เมืองเจียงเฉินอันตรายมาก ฉันจำเป็นต้องไปหลบที่นั่นชั่วคราว”

“หลบ?”

“คุณไม่ได้ดูข่าวเหรอ? เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นขึ้นในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ทุกคนเขารู้กันหมดแล้ว แม้แต่ประธานหม่าก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด”

“นั่นเป็นเพราะพวกเขามุ่งเป้าไปที่ประธานหลินไม่ใช่เหรอ?”

“มันก็ใช่ เป้าหมายของพวกเขาคือประธานหลินและหยางหัว แต่ประธานหม่าบอกแล้ว อีกฝ่ายอาจจะลงมือกับฉันก็เป็นได้ ไม่แน่พวกเขาอาจจะจับตัวฉันไปขู่หมอเทวดาหลิน ก่อนหน้านี้เขาเคยส่งฉันกับเสี่ยวเฉียนไป แต่สุดท้ายไปไม่ได้ ดูเหมือนสถานการณ์ตอนนี้จะผ่อนคลายลงแล้ว ถ้าหากไม่รีบไปตอนนี้ จะให้ไปเมื่อไหร่? เสี่ยวเฉียนกับปู่ของเธอก็ออกนอกมณฑลไปแล้ว พวกเราไปอยู่ที่เมืองผู่เฉินชั่วคราวก่อนเถอะ”

“คุณเรียกผมไป? หรือคุณคิดว่าอีกฝ่ายจะเอาผมไปขู่หมอเทวดาหลิน?” หลินหยางถามอย่างขบขัน

“ไม่ใช่อยู่แล้ว แต่ว่า…”

“แต่ว่าอะไร?”

ซูเหยียนลังเลสักพัก พูดเสียงเบา “แต่อีกฝ่ายจะใช้คุณมาขู่ฉัน”

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินหยางอึ้งไปสักพัก

หลังจากซูเหยียนเก็บข้าวของเรียบร้อย พาจางชิงหยู่และซูกวงลงจากตึก หลินหยางก็ตามไปด้วยเช่นกัน

ความตั้งใจของเธอคือไปพักอยู่ที่เมืองผู่เฉินชั่วคราว รอเขาจับทางด้านของหยางหัว ถ้าหากทุกอย่างสงบลงแล้วค่อยกลับมา

เดิมทีหลินหยางอยากบอกให้ซูเหยียนไม่ต้องไปแล้ว เพราะอยู่ในเมืองเจียงเฉินมีคนคอยปกป้อง มันปลอดภัยกว่า แต่ถ้าไปถึงเมืองผู่เฉินทุกอย่างจะไม่เหมือนกัน

ทว่าด้วยสถานะของเขาในตอนนี้ห้ามปรามไม่ได้ ส่วนสถานะของหมอเทวดาหลินก็อาจทำให้เกิดข้อสงสัย

หลังจากครุ่นคิด หลินหยางตัดสินใจตามเธอไป

บังเอิญว่าตนเองก็มีธุระจะไปทำที่เมืองผู่เฉิน

ซูเหยียนไม่ได้นั่งรถไฟ เธอกังวลว่าจะมีคนไปดักรอที่สถานีรถไฟ ดังนั้นจึงขับรถไปเมืองผู่เฉินแทน

เธอเปลี่ยนไปใช้รถคาดิลแลคสีแดงมือสองที่ซื้อมาในราคาสองแสนกว่าหยวน ถึงแม้ราคานี้ถือว่าถูกมาก แต่ดูจากภายนอกค่อนข้างโอ่อ่า

ระยะทางของเมืองผู่เฉินต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมง ซูเหยียนขับเร็วพอสมควร เธอใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงกว่าก็เดินทางมาถึงเมืองผู่เฉิน

“เสี่ยวเหยียน เธอโทรบอกป้าของเธอว่าพวกเรากำลังจะถึงแล้วก่อน” จางชิงหยู่เอ่ยปากพูดในขณะที่กำลังมองนอกหน้าต่าง

“แม่ หนูกำลังขับรถ แม่โทรเองเถอะ” ซูเหยียนพูด