สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1323

“ลูกแม่รีบคิดหาวิธีเร็วสิ” ภายใต้สถานการณ์ที่เคร่งเครียด จางชิงหยู่หันไปพูดกับซูเหยียน

“แม่ หนูจะไปทำอะไรได้ ถ้าหากอีกฝ่ายมีอิทธิพลมากขนาดนี้ ถึงขอให้เพื่อนของหนูช่วยก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้ หรือไม่…พวกเรารวบรวมเงิน จ่ายให้พวกเขาเถอะ…”

“เธอจะชดใช้เงิน?” ความโกรธของจางชิงหยูราวกับถูกกระตุ้น เธอตะโกนเสียงดัง “ไม่มีทาง! ไม่มีทาง! ไม่มีทางเด็ดขาด! พวกเราไม่ผิด ทำไมพวกเราต้องชดใช้ด้วย? อย่าหวังว่าจะได้แม้แต่แดงเดียว!”

“แม่…”

“เลิกพูดได้แล้ว! ฟังให้ดี รีบโทรหาประธานหลินเดี๋ยวนี้! ขอให้เขาออกหน้าจัดการเรื่องนี้! ถึงคนพวกนั้นมีอิทธิพลมากแค่ไหน ก็คงไม่เท่าประธานหลินหรอกมั้ง? รีบโทรเดี๋ยวนี้เลย”

“แม่…ตอนนี้หยางหัวก็มีปัญหามากพอแล้ว ไม่ได้เห็นข่าวของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเหรอ? ประธานหลินจะเอาเวลาที่ไหนมาสนใจพวกเรา? อย่าไปรบกวนเขาเลย” ซูเหยียนรีบปฏิเสธทันที

“แล้วเธอจะมองดูพวกเราบ้านแตกต่อหน้าต่อตาแบบนี้เหรอ? อยากให้ฉันกระโดดตึกฆ่าตัวตายเหรอ?” จางชิงหยู่เบิกตากว้าง

“แม่ หนูไม่ได้หมายความแบบนั้น…”

“ตกลงเธอจะโทรหรือเปล่า? ถ้าเธอไม่โทร ฉันจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้!”

พูดจบ จางชิงหยู่ยื่นมือไปที่ประตูรถ

“ที่รัก คุณจะทำบ้าอะไร?” ซูกวงรีบห้าม

“อย่ามาแตะตัวฉัน ไสหัวไป!” จางชิงหยู่เขม่งใส่เขา

ซูกวงสะดุ้ง ไม่รู้ควรจะทำอย่างไร

“พวกคุณทำอะไรของพวกคุณ?”

คนขับรถรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล หันกลับมาถาม

แต่ไม่มีใครสนใจเขา

ซูเหยียนตกใจจนขวัญหาย รีบพูดด้วยความร้อนใจ “แม่ แม่ใจเย็นก่อน…หนู…หนูจะโทรเดี๋ยวนี้โอเคหรือเปล่า?”

“รีบเร็ว!” จางชิงหยู่พูด

ซูเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างหมดหนทาง

เธอลังเลอยู่สักพักถึงตัดสินใจกดโทรออก

แต่ทันทีที่โทรออกไป

หึ่มหึ่ม…

โทรศัพท์ของหลินหยางสั่น

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมา กดรับสายด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“ประธานหลิน ต้องขออภัยที่ล่วงเกิน” ซูเหยียนทักทายอย่างระมัดระวัง

แต่วินาทีต่อมา มีเสียงของหลินหยางดังขึ้นจากด้านข้าง

“ไม่รบกวน ตอนนี้ผมก็อยู่บนรถเหมือนกัน”

ทันใดนั้น บรรยากาศในรถเงียบสนิท

นอกจากตำรวจคนนั้น สายตาของทุกคนหันไปมองทางหลินหยาง

ทุกคนตกตะลึง

ซูเหยียนงงเป็นไก่ตาแตก

จางชิงหยู่และซูกวงอ้าปากค้าง ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังไม่สามารถตั้งสติได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน คนทั้งกลุ่มถึงสามารถเรียกสติกลับมาจากความตกใจ

“โทรศัพท์ของประธานหลินอยู่ที่คุณได้ยังไง?” สีหน้าของซูเหยียนเคร่งขรึม ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เสี่ยวเหยียน มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่อว่าผมคือประธานหลินอีกเหรอ?” หลินหยางขมวดคิ้ว

“พอแล้วหลินหยาง คุณเลิกพูดได้แล้ว! ใบหน้าของคุณกับประธานหลินมันคนละคนกัน ตกลงคุณเป็นอะไรไป? บ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงได้พูดคำพูดไร้สาระแบบนี้?” ซูเหยียนรู้สึกโมโหมาก

นี่มันเวลาไหนแล้ว หลินหยางยังมีกะจิตกะใจล้อเล่นอีก

“เสี่ยวเหยียน ทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อผม?” หลินหยางขมวดคิ้ว เหลือบมองคนขับรถแวบหนึ่ง เหมือนเขาไม่ต้องการปกปิดความจริงอีกแล้ว เขายื่นมือออกไปหยิบเข็มเงิน เตรียมตัวแสดงโฉมหน้าของตนเองให้ซูเหยียนเห็น

บางทีพวกเธออาจจะตกใจ บางทีพวกเธออาจจะไม่สามารถยอมรับความจริง

แต่เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ หลินหยางไม่อยากปิดบังอีกแล้ว

ทว่าไม่ตอนนั้นเอง รถยนต์จอดอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นประตูถูกเปิด มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพาตัวของหลินหยางและคนอื่นไป

“พวกคุณคิดจะทำอะไร?”

“ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้!”

จางชิงหยู่พยายามดิ้นรนพร้อมกับกรีดร้อง

ส่วนหลินหยางไม่ได้ต่อต้าน