สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1326

ปรมาจารย์ชู่เป็นชายวัยกลางคนสีหน้าเคร่งขรึมและมีผมหงอกเต็มหัวคนหนึ่ง

เขาสองมือไขว้หลัง สวมชุดเพ้าลายเมฆสีดำ สีหน้าไม่ยิ้มไม่โกรธ คิ้วแหลมคม โดยรวมแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นปรมาจารย์ผู้ล้ำเลิศท่านหนึ่ง

ลูกศิษย์แต่ละคนที่เดินตามหลังเขาก็ร่างสูงใหญ่กำยำ มือของทุกคนดูหนาเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการฝึกฝนอย่างหนัก

“คุณชายหนง ผมมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการประลอง”

หลังจากที่เดินเข้าประตู ปรมาจารย์ชู่เอ่ยปากพูดขึ้นโดยตรง

แต่หลังจากที่พูดได้ถึงครึ่งหนึ่ง เขาหยุดพูดอย่างกะทันหัน กวาดสายตามองโดยรอบ สุดท้ายไปหยุดอยู่ตรงบอดี้การ์ดที่นอนอยู่ตรงพื้น ขมวดคิ้วแน่น

“ปรมาจารย์ชู่ คุณมาได้พอดีเลย! รบกวนช่วยจัดการคนคนนี้ให้ผมด้วย ขอแค่คุณสามารถช่วยผมจัดการคนคนนี้ เรื่องการประลองผมตอบตกลงทุกอย่าง!” คุณชายชู่ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ตะคอกเสียงดัง

“เขาเป็นใคร?”

“คนที่มาก่อกวนที่นี่!”

“ก่อกวน? ใครกันที่ใจกล้าถึงขั้นมาก่อกวนในถิ่นของคุณชายหนง?”

ปรมาจารย์ชู่รู้สึกสงสัย แต่เขาไม่ใช่คนโง่

ถ้าหากแม้แต่คุณชายหนงก็รับมือยาก แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

แต่เขาไม่กลัว

เพราะเบื้องหลังของเขามีกลุ่มอิทธิพลที่น่าสะพรึงกลัว

เป็นถึงกลุ่มอิทธิพลที่แม้กระทั่งตระกูลชู่ก็ไม่กล้าล่วงเกิน

เพราะเหตุนี้ หลังจากที่ปรมาจารย์ชู่ประกาศออกไปว่าต้องการจัดงานประลองศิลปะการต่อสู้เพื่อคัดเลือกคนรุ่นใหม่เข้าสำนัก ตระกูลหนงรีบส่งคุณชายหนงไปหารือกับปรมาจารย์ชู่ทันที และถึงขั้นจะรับเขากลับเมืองผู่เฉิน

ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะปรมาจารย์ชู่ติดธุระอย่างกะทันหัน ไม่เช่นนั้นงานประลองคงถูกกำหนดเรียบร้อยแล้ว

และก็ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้รถยนต์ของคุณชายหนงไปชนท้ายรถยนต์ของซูเหยียน

ปรมาจารย์ชู่กวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่อีกฝ่ายหันหลังให้เขาจึงมองไม่เห็นหน้า จึงทำได้แต่ชะเง้อหน้ามองไปทางด้านหน้าของหลินหยาง

“ไอ้หนู ฝีมือของคุณไม่ธรรมดา ผมยอมรับว่าผมดูถูกคุณเกินไป แต่แล้วมันยังไง? คุณคิดว่าข้างกายของผมไม่มีผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เหรอ? วันนี้คงต้องบอกว่าคุณดวงซวย บังเอิญมาตอนปรมาจารย์ชู่ที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศมาเป็นแขกของผม อยู่ต่อหน้าปรมาจารย์ชู่ คุณก็ไม่ต่างอะไรกับแมลงวันที่ตอมเศษขยะ แค่ตบก็ตาย! ถ้าคุณรู้จักเจียมตัว รีบคุกเข่าลงตบหน้าของตัวเอง หลังจากนั้นเห่าเหมือนสุนัขสามครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น ผมสามารถรับประกันชีวิตของคุณ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น…อีกเดี๋ยวปรมาจารย์ชู่ลงมือขึ้นมา เกรงว่าจุดจบของคุณจะอนาถมากกว่านี้!” หนงห่าวจุดบุหรี่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“หืม? ผมต้องเจอกับจุดจบแบบไหน?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ผมจะให้ปรมาจารย์ชู่หักแขนหักขาของคุณ หลังจากนั้นเชิญหมอทีเก่งที่สุดมาผ่าท้องของคุณแล้วใช้เกลือราดลงบนบาดแผล ทำให้คุณเจ็บเจียนตาย ตอนนั้นคุณจะเข้าใจเองอะไรคือคำว่าทรมานยิ่งกว่าตาย!” หนงห่าวหรี่ตาลง

“จริงเหรอ? แต่ถ้าหากปรมาจารย์ชู่ไม่หักแขนหักขาของผม คุณก็ทำอะไรไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” หลินหยางพูด

“คุณคิดว่าปรมาจารย์ชู่ทำไม่ได้?” หนงห่าวถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ใช่ เขาทำไม่ได้” หลินหยางส่ายหัว

ปรมาจารย์ชู่ได้ยินแบบนี้ รู้สึกโกรธเล็กน้อย “พ่อหนุ่ม อย่าทำตัวอวดดีให้มันมากเกินไป คุณอายุแค่นี้ จะแข็งแกร่งไปถึงไหนกันเชียว? ผมฝึกยุทธมาหลายสิบปี หรือคุณคิดว่าผมสู้คุณไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

“ผมเป็นใคร?”

หลินหยางหันกลับมามองปรมาจารย์ชู่

เพียงแค่แวบเดียว ปรมาจารย์ชู่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นราวกับถูกฟ้าผ่า

“ผมชื่อหลินหยาง! เป็นคนเจียงเฉิน ถ้าหากปรมาจารย์ชู่ต้องการหักแขนหักขาของผม งั้นรบกวนคุณลงมือได้เลย ผมจะไม่สู้กลับ! ลงมือถือ” หลินหยางยื่นมือออกไปพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก

หมอนี่หมายความว่ายังไง?

รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปรมาจารย์ชู่ก็เลยเตรียมตัวยอมแพ้?

ในตอนที่ทุกคนกำลังสงสัย ทางด้านของหนงห่าวคนอื่นพบกับปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาด!

เห็นเพียงปรมาจารย์ชู่ที่นิ่งสงบในตอนแรก…ตัวของเขากำลังสั่นอย่างบ้าคลั่ง

เขาเบิกตากว้างมองหลินหยาง ขาตั้งคู่สั่นไม่หยุด มีเม็ดเหงื่อขนาดเท่าถั่วเขียวไหลลงมาตามใบหน้าตกลงสู่ผืน

ท้ายที่สุด

กึก!

ปรมาจารย์ชู่คุกเข่าลงตรงหน้าหลินหยาง

“เจ้า…เจ้าสำนัก ศิษย์…สมควรตาย!” ปรมาจารย์ชู่พูดเสียงสั่น เอาหัวโขกลงบนพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า…

ภาพนี้ทำให้สถานที่เกิดเหตุเงียบสนิท…

เจ้าสำนัก?

ทุกคนตกใจเพราะคำพูดประโยคนี้