สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1330

“หืม?”

หลินหยางขมวดคิ้ว มองไปทางต้นทางของเสียง

ผู้หญิงคนนั้นรีบหันหน้าไปมองผู้มา เธอรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที “พ่อ! ช่วยหนูด้วย! พ่อ! ! ช่วยหนูด้วย!”

คนของตระกูลช่ายมาแล้ว

“อาห่าว!”

ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากนั้นฝูงชนแยกออกจากกัน

คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนที่อยู่ด้านหน้าสุดเป็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวหรูหราคนหนึ่ง

บนตัวของหญิงวัยกลางคนเต็มไปด้วยเครื่องประดับ เกรงว่ารวมกันแล้วน่าจะมีน้ำหนักหลายกิโลกรัม

เห็นหนงห่าวนอนอยู่บนพื้น หัวใจของหญิงวัยกลางคนนั้นพังทลายลงทันที เธอรีบวิ่งเข้าไปทั้งน้ำตา เครื่องสำอางบนใบหน้าโดนน้ำตาชำระล้างจนลายไปหมด

“อาห่าว! อาห่าว! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”

เธอวิ่งเข้าไปสวมกอดหนงห่าว กรีดร้องจนแทบขาดใจ

ส่วนคนของตระกูลหนงที่เหลือก็โกรธมากเช่นกัน

“อาห่าว…”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เป็นฝีมือของใคร?”

“ยังต้องถามอีกเหรอ? พวกคุณไม่ได้ดูการถ่ายทอดสดเหรอ? เป็นฝีมือของหมอเทวดาหลิน!”

“ทำไมหมอเทวดาหลินถึงต้องลงมือโหดร้ายขนาดนี้?”

“คุณหนงไปทำอะไรให้เขา?”

คนของตระกูลหนงโกรธมาก แต่ละคนกัดฟันแน่น

“หมอเทวดาหลิน! เป็นฝีมือของคุณเหรอ?”

หญิงวัยกลางคนหันไปตะคอกใส่หลินหยาง

“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“คุณมันไร้ความเป็นมนุษย์! คุณมันสัตว์เดรัจฉาน!” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยความโกรธ “ตระกูลหนงของเราไม่เคยมีความแค้นกับคุณ ทำไมคุณต้องทำกับอาห่าวของฉันถึงขนาดนี้?”

“คุณอาจจะไม่รู้ว่าเขาทำอะไรให้ผม” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาเตรียมตัวไปจัดการคนที่เหลือ

แต่ในตอนนั้นเอง ผู้ชายหัวล้านตะคอกอย่างกะทันหัน “หมอเทวดาหลิน หยุดอยู่ตรงนั้น!”

หลินหยางหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เรียบเฉย

กลับเห็นผู้ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

“หมอเทวดาหลิน! คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ? ความจริงหนงห่าวและลูกสาวของผมไปพบเรื่องสกปรกที่คุณทำ ดังนั้นคุณก็เลยลงมือกับพวกเขาอย่างโหดร้าย! ถูกหรือเปล่า?”

“เรื่องสกปรก?”

“คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? คุณคิดว่าพวกเราไม่รู้เหรอ? ถึงแม้คุณจะถูกยกย่องให้เป็นหมอเทวดา แต่อันที่จริงแล้วเคยทำเรื่องผิดกฎหมายมากมาย และเคยหลอกใช้อาสาสมัครมากมายในการทดลองยา รวมไปถึงการนำเข้าสินค้าและวัตถุโบราณอย่างผิดกฎหมาย! ตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังดูอยู่ ผมจะกระชากหน้ากากจอมปลอมของคุณต่อหน้าทุกคนบนโลก!” ผู้ชายหัวล้านตะคอกด้วยความโกรธ

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนที่กำลังดูการถ่ายทอดสดมองตาค้าง

รวมไปถึงซูเหยียนด้วย…

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของเจิ้งหนานเทียนที่กำลังดูการถ่ายทอดสดก็เปลี่ยนไปเช่นกัน “เร็ว รีบสั่งการลงไป ให้หยุดการถ่ายทอดสดเดี๋ยวนี้ ตัดสัญญาณที่มาจากตรงนั้นให้หมด”

“ผู้บัญชาการ มีปัญหาอะไรเหรอ? นี่เป็นแค่คำพูดของเขาฝ่ายเดียว หมอเทวดาหลินเป็นใคร คนทั้งประเทศรู้ดีอยู่แก่ใจ! คำพูดแบบนี้ แม้แต่เด็กสามขวบก็ไม่เชื่อ” เลขาที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถาม

“แล้วเด็กสามขวบเชื่อหรือเปล่าว่าหมอเทวดาหลินหักแขนหักขาฆ่าคนต่อหน้าฝูงชน?” เจิ้งหนานเทียนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“เรื่องนี้…” เลขาเงียบ

“เขากำลังใช้หลักของจิตวิทยา! ที่เขาพูดแบบนี้เพราะจงใจใส่ร้ายหมอเทวดาหลิน ถึงผู้คนส่วนใหญ่ไม่เชื่อว่าหมอเทวดาหลินสามารถทำเรื่องแบบนั้น แต่ก็ต้องมีส่วนหนึ่งที่เชื่อ! และคนทั้งประเทศของส่วนนี้ มันจะเป็นตัวเลขที่มากจนน่าตกใจ ถึงเวลาจะมีคำวิพากษ์วิจารณ์ปรากฏขึ้น มันเพียงพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งล่มจมได้อย่างง่ายดาย! คนคนนี้กำลังกระตุ้นความคิดเห็นของสาธารณชน การถ่ายทอดสดก่อนหน้านี้เทียบไม่ได้เลย”

“เป็นแผนที่ร้ายมาก!”

“เป็นแผนที่ร้ายมาก…”

เจิ้งหนานเทียนอ่อนแรงไปหมดทั้งตัว พูดพึมพำด้วยเสียงที่แหบแห้ง

สีหน้าของเลขาเปลี่ยนไปทันที รีบหันหลังเตรียมออกไปติดต่อ

เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะรุนแรงถึงเพียงนี้

แต่เจิ้งหนานเทียนกลับตะคอกอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน”

“ผู้บัญชาการ มีอะไรเหรอ?” เลขาหันกลับมาถาม

เจิ้งหนานเทียนเงียบไปสักพัก หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด “ไม่ต้องปิดข่าว ถ้าปิดข่าว…เรื่องมันจะยิ่งไปกันใหญ่…”

เลขาครุ่นคิดสักพัก พยักหน้า “แล้วพวกเราควรทำยังไงดี?”