สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1336

หลินหยางอึ้ง

อันที่จริงเขาเคยคิดว่าซูเหยียนจะถามคำถามแบบนี้ แต่ตอนที่คำพูดประโยคนี้ออกมาจากปากเธอ หลินหยางก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ…

เขามองซูเหยียนด้วยสายตาที่เหม่อลอย

แต่ตอนนี้กลับเห็นเธอหรี่ตาลง สีหน้าเคร่งขรึม รูม่านตาหดลงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอไม่ได้กำลังล้อเล่น!

เธอต้องการรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่หรือเปล่า…

ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

บางที ควรจะสารภาพความจริงได้แล้ว

หลินหยางดึงสติกลับมา สูดหายใจเข้า มองเธอโดยไม่พูดอะไรสักพัก หลังจากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “เสี่ยวเหยียน คุณน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“รู้?”

“ความจริงผมเคยบอกคุณตั้งนานแล้ว ผมก็คือหมอเทวดาหลิน แต่…คุณไม่ยอมเชื่อผมมาโดยตลอด ผมก็ทำอะไรไม่ได้” หลินหยางพูด

“อะไรนะ? ความหมายของคุณคือ…คุณยอมรับ?” ซูเหยียนเบิกตากว้าง พูดด้วยความตกใจ

“ใช่…ผมยอมรับ ผมก็คือหมอเทวดาหลิน หมอเทวดาหลินก็คือผม” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ เขาไม่อยากปิดบังซูเหยียนอีกแล้ว

อย่างไรก็ดี ถึงเขาไม่บอกตัวตนที่แท้จริงให้ซูเหยียนรับรู้ ซูเหยียนก็ไม่ได้เสี่ยงอันตรายน้อยลงเพราะเรื่องนี้

ในเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่สู้สารภาพไปเลยดีกว่า

ซูเหยียนตกใจอย่างสมบูรณ์แล้ว

สมองของเธอว่างเปล่าไปหมด หนังศีรษะชา รูม่านตาหดเล็กลง ยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิม ถึงขั้นเกือบลืมหายใจไปด้วยแล้ว

เธอจะไปคิดได้อย่างไรว่าสามีที่ไร้ประโยชน์ของตนเอง และคนเจียงเฉินมองว่าเป็นคนที่โดนหมอเทวดาหลินสวมเขา จะเป็นคนเดียวกับหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ?

เป็นไปไม่ได้!

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

แต่…หลินหยางยอมรับแล้ว ยังมีอะไรให้สงสัยอีก?

ทว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งที่ตนเองคาดเดา! เป็นเพียงการคาดการณ์ด้วยการจินตนาการ มันไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด!

ให้ยอมรับแบบนี้…มันไม่ควร…

ซูเหยียนกุมศีรษะของตนเอง สีหน้าเปลี่ยนไม่หยุด และรู้สึกเจ็บปวดมาก

เธออยากยอมรับความจริงแต่ไม่กล้า

อยากสงสัยแต่ไม่กล้าสงสัย

ไม่มีใครสามารถใช้คำพูดอธิบายความรู้สึกของเธอในตอนนี้

เกรงว่าแม้แต่เธอก็อธิบายไม่ถูก

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสั่นอย่างกะทันหัน

ซูเหยียนยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว สายตาที่เหนื่อยล้ามองไปทางหน้าจอ เธอสะดุ้งอย่างกะทันหัน

มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความตกตะลึง หลังจากนั้นหันไปมองหลินหยาง สีหน้าของเธอดูประหลาดมาก จากนั้นกดรับสาย

“สวัสดี อืม…ใช่เอง…ได้…ได้…ฉันจะไปเดี๋ยวนี้…”

พูดจบ ซูเหยียนกดวางสาย

“ใครโทรหาคุณ?” หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ

ทว่าซูเหยียนกลับไม่ได้ตอบทันที แต่เธอยืนถือโทรศัพท์อยู่แบบนั้นสักพัก หลังจากนั้นโทรไปหาอีกเบอร์หนึ่ง

ผ่านไปสักพัก สีหน้าของเธอดูซีดมาก

“เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไร?” หลินหยางก้าวออกมาถาม

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งเข้าใกล้ ซูเหยียนเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของหลินหยางอย่างกะทันหัน

เพี๊ยะ!

หลินหยางคิดไม่ถึงว่าซูเหยียนจะทำแบบนี้ เขาถึงกับตกตะลึงยืนอยู่ตรงที่เดิม

“ฉันเกือบเชื่อคุณแล้ว! คุณมันไอ้สารเลว!” ซูเหยียนตะคอกด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

“อะไร?” หลินหยางตกตะลึง

“คุณไม่ใช่หมอเทวดาหลิน! หลินหยาง! ตอนแรกฉันคิดว่าถึงคุณจะเป็นคนไร้ความสามารถ แต่อย่างน้อยคุณก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์ คิดไม่ถึงว่าคุณถึงขั้นกล้าหลอกฉัน! ยิ่งไปกว่านั้นยังหลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่า! คุณทำเกินไปแล้ว!” ซูเหยียนพูดด้วยความโมโห