สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1337

หลังจากผ่านการรักษาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของหม่าไห่ฟื้นฟูกลับมาไม่น้อย

แต่ร่างกายของเขายังคงไม่สามารถขยับตัว ยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่สติสัมปชัญญะของเขาฟื้นฟูกลับมาแล้ว

เนื่องจากธุรกิจของหยางหัวกำลังเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง บวกกับช่วงนี้กำลังอยู่ในช่วงที่ฟื้นฟู มีเรื่องมากมายให้จัดการ หม่าไห่จึงจำเป็นต้องทำงานในห้องผู้ป่วย ไม่เช่นนั้นทางบริษัทหยางหัวจะเกิดความวุ่นวาย

การรักษาตัวก่อนหน้านี้ทำให้บริษัทมีงานค้างเป็นกอง จะให้หม่าไห่พักรักษาตัวอย่างสบายใจได้อย่างไร?

เพราะเหตุนี้ ถึงหม่าไม่สามารถขยับตัว แต่ปากของเขายังสามารถขยับได้ ดังนั้นจึงมีเอกสารเข้าออกห้องผู้ป่วยไม่น้อย

และเมื่อกี้นี้เอง หม่าไห่ได้รับโทรศัพท์จากซูเหยียน

แน่นอน คนรับสายคือเลขา หลังจากนั้นส่งไปให้เขา

“คุณถามเขายังไง?”

หลินหยางรีบจ้องซูเหยียนแล้วถาม

“ยังต้องถามยังไงอีก? ก็ต้องถามเข้าประเด็นเลยสิ! ตกลงคุณใช่ประธานหลินหรือเปล่า! ถ้าหากคุณคือประธานหลิน มีเหรอที่หม่าไห่จะไม่รู้เรื่องนี้! แต่เขากลับบอกฉันว่าคุณไม่ใช่ประธานหลิน เขาถึงขั้นสาบาน หลินหยาง ในสถานการณ์แบบนี้จะให้ฉันเชื่อคุณอีกเหรอ?” ซูเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ถึงขั้นสาบาน…

หลินหยางพูดอะไรไม่ออกแล้ว

เขาเคยกำชับหม่าไห่ ต้องปกปิดสถานะของเขา ซูเหยียนโทรไปถามหม่าไห่อย่างกะทันหัน หม่าไห่จะยอมรับได้อย่างไร? เขาย่อมต้องช่วยหลินหยางปกปิดความลับ ซูเหยียนได้คำตอบจากหม่าไห่สิถึงจะแปลก บวกกับโทรศัพท์ลึกลับสายนั้น ทั้งหมดยิ่งไม่สามารถอธิบาย

ซวยอะไรแบบนี้…

“เสี่ยวเหยียน คุณฟังผมอธิบาย” หลินหยางเริ่มท้อ มีความรู้สึกว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์

“หลินหยาง คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ยกมือขึ้นเรียกรถแท็กซี่ที่กำลังขับผ่านมา

“คุณจะไปไหน?”

“ยังจะไปไหนได้อีก? ประธานหลินสั่งให้ฉันไปพบเขาตอนนี้! เขาช่วยคุณชำระหนี้ แถมยังช่วยครอบครัวของเราจัดการปัญหาของตระกูลหนงและตระกูลช่าย หรือคุณจะให้ฉันปฏิเสธไม่ไว้หน้าเขา? หลินหยาง คุณช่วยบอกพ่อกับแม่ด้วย ฉันไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา”

พูดจบ ซูเหยียนก้าวขึ้นรถโดยตรง

“เสี่ยวเหยียน…เสี่ยวเหยียน!” หลินหยางตะโกนด้วยความร้อนใจ

แต่ซูเหยียนไม่สนใจ

หลินหยางเม้มริมฝีปาก ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ

ในตอนนั้นเอง กระจกถูกลดลงอีกครั้ง

ซูเหยียนยื่นหน้าออกมาตะโกนเสียงดัง

“หลินหยาง!”

ฝีเท้าของหลินหยางหยุดชะงัก รีบหันไปมองเธอ

กลับเห็นดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย สีหน้าซีดเซียว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “อันที่จริงฉันไม่สนใจความสมบูรณ์แบบของคุณ สิ่งที่ฉันสนใจคือตัวคุณ ฉันขอแค่ต่อไปคุณอย่าโกหกฉันได้หรือเปล่า?”

“เสี่ยวเหยียน…”

หลินหยางอ้าปากต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่รถยนต์ขับออกไปไกลแล้ว

หลินหยางหรี่ตาลง จองรถแท็กซี่ที่ขับออกไปไกล หลังจากนั้นหันมามองโทรศัพท์ เดินไปที่ตู้โทรศัพท์ข้างถนน โทรหาคังเจียห่าวที่อยู่ในเมืองเจียงเฉิน

“อะไรนะ? คุณหลิน เบอร์โทรศัพท์ของคุณโดนขโมย?” คังเจียห่าวตกใจ

“ตอนนี้หม่าไห่ยังอยู่ในโรงพยาบาล มีเรื่องมากมายที่เขาทำไม่สะดวก ผมต้องการให้คุณติดต่อฝ่ายเทคนิคของหยางหัวเดี๋ยวนี้ ช่วยผมตรวจสอบเบอร์โทร145214...ดูว่าเมื่อห้านาทีก่อนโทรจากที่ไหน ผมต้องการตำแหน่งของคนใช้เบอร์นี้ตอนนี้!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ประธานหลิน ผมรู้แล้ว แต่ผมต้องการเวลาหน่อย เพราะผมเคยเจอสถานการณ์แบบคุณ โทรศัพท์ของคุณน่าจะโดนไวรัสรูปแบบใหม่ ไวรัสชนิดนี้พุ่งเป้าไปที่การสื่อสารของผู้ใช้งานโดยเฉพาะ มันสามารถเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่ด้านในไปอีกเครื่องในเวลาสิบนาที สามารถคัดลอกเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่มีข้อสงสัย ก่อนหน้านี้ในเมืองเจียงเฉินเคยเกิดคดีแบบนี้ขึ้น แต่ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้ เพราะตอนที่ตำรวจไปถึงคนร้ายได้หนีไปแล้ว”

“ดังนั้นครั้งนี้ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันอย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ไม่ใช่แบบนั้น ฝ่ายเทคนิคของหยางหัวได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคดีนี้ไว้จำนวนมาก และได้พัฒนาระบบป้องกันขึ้นมาใหม่ ขอเวลาสิบนาที พวกเราก็จะสามารถรู้ตำแหน่งของอีกฝ่าย…”

“ดี คุณรีบไปทำเลย ตอนนี้ผมจะไปหาซูเหยียน อีกฝ่ายหลอกเธอไปต้องมีจุดประสงค์แน่นอน”

พูดจบ หลินหยางกดวางสาย เรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านมา ตามซูเหยียนออกไปทันที

รถแท็กซี่มุ่งไปทางชานเมืองโดยตรง

ถึงเป็นสถานที่ทุรกันดาร ซูเหยียนก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด

เพราะนี่เป็นคำเชิญของประธานหลิน

ถ้าหากประธานหลินต้องการทำร้ายเธอ จำเป็นต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากแบบนี้ด้วยเหรอ?

รถยนต์ขับมาจอดที่หน้าโรงงานแห่งหนึ่งแถวชานเมือง

ในที่สุดคราวนี้ซูเหยียนก็เริ่มระแวง

อยู่ดีๆ ประธานหลินนัดเธอมาพบในสถานที่แบบนี้ทำไม?

ซูเหยียนเริ่มไม่มั่นใจ ยืนอยู่หน้าโรงงาน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา ‘ประธานหลิน’

“ประธานหลิน…สถานที่พวกเรานับพบใช่…ปากทางเข้าถนนเฟิงหลินจริงเหรอ?”