สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1339

“นี่คือฟิล์มเทมเปอร์ที่เราซื้อมาจากต่างประเทศโดยเฉพาะ ค่าความแข็งของมันเท่ากับเหล็ก แต่กลับบังเหมือนปีกจั๊กจั่น และค่อนข้างอ่อน เหอะเหอะ คุณรู้หรือเปล่าว่าของแค่นี้ผมใช้เงินไปตั้งเก้าสิบล้าน มีพวกมันอยู่ คุณไม่มีทางใช้เข็มเงินทะลวงผ่านพวกเรา ตรงนี้มันกลายเป็นป้อมปราการไปแล้ว!”

“ส่วนเรื่องที่คุณสามารถช่วยคนตายฟื้นคืนชีพ อันนี้ผมก็ไม่ได้กำลังล้อเล่นกับคุณ หมอเทวดาหลิน มีดที่อยู่ในมือของผมอาบกรดซัลฟิวริกชนิดพิเศษ ขอเพียงมันเฉือนเข้าไปในลำคอของคุณซูเหยียน ยาพิษพวกนี้จะแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว กรดซัลฟิวริกชนิดพิเศษนี้จะทำปฏิกิริยากับเลือดมนุษย์ภายในสิบวินาที หลังจากนั้นร่างกายของคุณซูเหยียนจะละลาย! หมอเทวดาหลิน ถึงทักษะการแพทย์ของคุณจะสูงส่งแค่ไหน แต่เผชิญหน้ากับร่างกายที่ถูกละลายจนกลายเป็นของเหลว ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณสามารถช่วยเธอฟื้นขึ้นมา!”

ผู้ชายทรงหงอนไก่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

คำพูดประโยคนี้ ทำให้สีหน้าของซูเหยียนซีดลงทันที

หลินหยางก็เงียบเช่นกัน

แม้คนพวกนี้ไม่ใช่ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ แต่พวกเขากลับน่ากลัวยิ่งกว่าผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้

พวกเขารู้จักใช้สมอง

สิ่งสำคัญที่สุดคือ หลินหยางไม่เคยใกล้ชิดพวกแฮกเกอร์ และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลยสักนิด

หลินหยางเชื่อ ตอนนี้เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ทุกอย่างที่อยู่บนตัวน่าจะใช้การไม่ได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสัญญาณของที่นี่ถูกระงับ นอกเสียจากรู้ตำแหน่งของสถานที่แห่งนี้ล่วงหน้า ไม่เช่นนั้นกันจะเรียกคนมาไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

“หมอเทวดาหลิน เงินไม่มีแล้วสามารถหาใหม่ คุณร้ายกาจมากขนาดนี้ เงินห้าหมื่นล้านเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไม่ใช่เหรอ? แค่คิดค้นสูตรยาสักสองสามตัว รักษาคนรวยให้มากหน่อย แค่นี้มันก็ได้กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? แต่ไม่เหมือนกับชีวิตของมนุษย์ ตายแล้วก็คือตายเลย! ผมคิดว่าคนฉลาดอย่างคุณ น่าจะรู้จักแยกแยะอะไรดีอะไรไม่ดี ใช่หรือเปล่า?” ผู้ชายทรงหงอนไก่หัวเราะแล้วพูด

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีมาตรการรับมือ ถึงเป็นหลินหยางที่มีคนและเส้นสายอยู่ทั่วก็ไม่ยกเว้น

ผู้ชายทรงหงอนไก่รู้ เขาชนะแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าหรือตระกูลใหญ่มาจากไหนก็เทียบเขาไม่ได้

อย่างน้อย ตนเองก็สามารถบีบคั้นหมอเทวดาหลินได้มากถึงขนาดนี้ ส่วนพวกเขาทำไม่ได้!

วันนี้ เขาถึงขั้นจะได้รับเงินก้อนโตจากหมอเทวดาหลิน!

หลังจากจบงานนี้ เขาจะประกาศเรื่องนี้ออกไป ทำให้ทุกคนรู้จักชื่อเสียงของตนเอง!

เขานึกถึงตนเองที่กำลังจะกลายเป็นตำนานบนโลกอินเตอร์เน็ตเรียบร้อยแล้ว

ทว่าในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดอย่างกะทันหัน

“ผมย่อมต้องรู้จักแยกแยะอยู่แล้ว แต่ว่า…ดูเหมือนคุณจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้สักเท่าไหร่”

“หมอเทวดาหลิน คุณไม่ยอมก้มหัว?” แววตาของผู้ชายทรงหงอนไก่เย็นชาลง

“ผมให้เวลาคุณสามวินาที วางมีดในมือลงแล้วปล่อยคน ถ้าเป็นแบบนั้น ผมสามารถปล่อยพวกคุณไปโดยไม่ทำอะไร!” พูดจบ หลินหยางเริ่มนับถอยหลังทันที “สาม!”

“สามแม่แกสิ! คนแซ่หลิน! ตกลงคุณจะจ่ายเงินหรือเปล่า? ถ้าไม่จ่าย ผู้หญิงคนนี้ตายแน่!” ผู้ชายทรงหงอนไก่หัวเสีย ตะคอกเสียงดัง

แต่หลินหยางทำเหมือนกับไม่ได้ยิน พูดต่อ “สอง!”

“ไอ้เวร!”

“คิดว่าพวกเรากลัวจริงเหรอ?”

“อดัม ลงมือเลย!”

“ได้!”

แต่ละคนตะคอกด้วยความโกรธ

ตอนนี้พวกเขากำลังข่มขู่หลินหยาง! แต่ปรากฏว่าสุดท้ายตนเองกลับเป็นฝ่ายโดนข่มขู่แทน…

น่าเจ็บใจเพียงใด!

ผู้ชายทรงหงอนไก่ที่ชื่ออดัมไม่พูดมากอีก เขาตะคอกเสียงเบา “หมอเทวดาหลิน อย่าโทษที่พวกเราไม่เคยให้โอกาสคุณ! นี่คือสิ่งที่คุณเลือกเอง!”

พูดจบ เขาหันไปพูดกับซูเหยียน “คุณซู คุณลงไปอยู่ข้างล่างแล้วอย่าโกรธแค้นพวกเราเลย จะโทษก็ต้องโทษหมอเทวดาหลินไร้น้ำใจ! เขาต่างหากที่ไม่ยอมช่วยคุณ ไม่ยอมจ่ายเงิน!”

หลังจากพูดจบ อดัมเตรียมตัวจัดการซูเหยียนโดยตรง

เขาไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน

ในเมื่อลงมือแล้วก็ต้องไปให้สุด ไม่เช่นนั้นถ้าตกอยู่ในมือของหลินหยาง จะต้องทรมานยิ่งกว่าตาย

ในเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่สู้ใช้ไม้แข็ง ถึงตนเองจะไม่ชนะ แต่อย่างน้อยก็สามารถทำให้หมอเทวดาหลินเสียใจกับสิ่งที่ตนเองเลือก

แต่ทันทีที่เขากำลังจะเคลื่อนไหว

ฉึก!

เลือดพุ่งกระฉูด

ความเจ็บปวดที่รุนแรงถูกส่งมาจากแขน

ลมหายใจของอดัมสั่นสะท้าน ก้มลงมอง เขาพบว่ามือที่ถือมีดของตนเองตกไปอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้