สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1344

"ผมสามารถช่วยคุณคุยกับแก๊งค์ฉลามดำได้ แต่ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ เพราะนี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม และความสัมพันธ์ของผมกับเฉินป๋อก็ไม่ได้คุ้มค่าที่จะทำเรื่องอะไรมากมายนี้" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

จากคำพูดของอ้ายหง แก๊งค์ฉลามดำต้องการพื้นดินแห่งนี้ ถ้าอย่างงั้นเขาก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับแก๊งค์ฉลามดำเพราะเหตุนี้

"คุณจะไม่ช่วยฉันหรอ?" อ้ายหงรีบร้อน

"อ้ายหง ตอนนี้ผมก็ช่วยคุณอยู่ คุณรีบบอกมาว่าน้องสาวของอดัมอยู่ที่ไหน!"

"ถ้าอย่างงั้น หมอเทวดาหลิน ฉันก็คงไม่สามารถบอกคุณได้!" อ้ายหงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

หลินหยางขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็ผ่อนคลายอีกครั้ง

"ถ้าเป็นแบบนี้ เกรงว่าพรุ่งนี้สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าก็คงต้องถูกรื้อถอน"

"คุณพูดอะไร?" อ้ายหงรีบร้อน จ้องหลินเขาด้วยตากลมโต: "ประธานหลิน คุณ...คุณทำไมเป็นแบบนี้? คุณไม่ใช่หมอหรอ? คุณควรจะเป็นคนดี! ถ้าสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าถูกรื้อถอน เด็กกำพร้าหลายคนจะไม่มีที่ไป!"

"แล้วนี่เกี่ยวอะไรกับผม?"

"คุณ..."

"ถ้าคุณฟังผมดีๆ มอบตัวน้องสาวของอดัมมา ผมสามารถช่วยคุณสู้ได้" หลินหยางพูดอีกครั้ง

อ้ายหงจะสู้หลินหยางไหวหรอ?

เธอกำหมัด ก้มหน้าอย่างไม่ลังเล

"จริงๆ แล้ว...ฉันไม่ได้จับตัวน้องสาวของอดัมเอาไว้..."

"อะไรนะ?"

"มันก็แค่เรื่องที่ฉันแต่งขึ้น อันที่จริงน้องสาวของเขาตายไปแล้ว"

อ้ายหงพูดเบาๆ และเล่าเรื่องทั้งหมด

อดัมเป็นคนผู่เฉิน พวกเขาเป็นกลุ่มคนหนุ่มสาวที่มีทักษะการเจาะข้อมูลที่โดดเด่น อิสระและไม่มีใครควบคุมได้

แต่แก๊งค์ฉลามดำนั้นสนใจพวกเขามาโดยตลอดและขอให้พวกของอดัมร่วมมือกับพวกเขาหลายครั้ง

แต่กลุ่มของอดัมกลับปฏิเสธ

เหล่าเบื้องบนของแก๊งค์ฉลามดำตัดสินใจใช้นโยบายที่อ่อนโยนเพื่อโน้มน้าวอดัม แต่ก็ไม่ได้ผล

ดังนั้นคนของแก๊งค์ฉลามดำจึงโมโห พยายามจะจับตัวอดัมมา

แล้วพวกของอดัมจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนพวกนั้นได้อย่างไร? พวกเขาหนีไปทั่วและหลงทางกับน้องสาวของตัวเอง

อดัมติดต่อน้องสาวของตัวเองไม่ได้ คิดว่าน้องสาวของตัวเองถูกคนของแก๊งค์ฉลามดำจับตัวไป อันที่จริงน้องสาวของอดัมนั้นถูกฆ่าตายในอุบัติเหตุจราจรขณะหลบหนี!!

แก๊งค์ฉลามดำกังวลว่าอดัมจะเกลียดชังพวกเขา จึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้

อ้ายหงรู้ความจริง แต่เธอก็มีจิตใจที่ไม่ดี อ้างว่าตัวเองจับน้องสาวของอดัมไปเพื่อบังคับให้อดัมทำสิ่งต่างๆ ให้เธอ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของหลินหยางก็ลำบาก

"คุณโง่กว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก" หลินหยางเบิกตากว้างมองเธอ

"ประธานหลิน ฉัน...ฉันหมดหนทาง..." อ้ายหงไม่รู้จะพูดอย่างไร

"ตอนนี้ศพอยู่ไหน? หาได้ไหม?"

"ถูกเผาไปแล้ว"

"เหมือนว่าผมต้องอธิบายให้อดัมฟังดีๆ"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงและหันหลังกำลังจะจากไป

"ประธานหลิน คุณจะไปไหน? เรื่องสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า...คุณต้องช่วยฉัน" อ้ายหงจับแขนของหลินหยางและพูดอย่างเร่งรีบ

"ผมจะช่วย แต่ผมจะไม่ช่วยตามที่คุณต้องการ!" หลินหยางสะบัดมือ เบิกตากว้างมองเธอ

"ประธานหลิน คุณ...คุณหมายความว่าอย่างไร?" อ้ายหงถาม

"ถ้าสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าถูกถอน ผมจะให้ทุนสร้างสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าและย้ายทุกคนไปที่นั่น แต่ผมจะไม่ไปหยุดพวกเขา!"

"ประธานหลิน นี่จะได้ยังไง?"

"ทำไมจะไม่ได้? อ้ายหง! คุณไปหยุดการรื้อถอนสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า! ไม่ใช่เพื่อทุกคน แต่เพื่อตัวของคุณเองต่างหาก! คุณไม่อยากจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านี้ไป คุณไม่อยากให้พื้นที่ที่ตัวเองเติบโตมาตั้งแต่เด็กจนโตเปลี่ยนไปจากสิ่งที่เธอจำได้ ดังนั้นคุณก็เลยอยากหาทุกวิถีทางเพื่อหยุดมัน! แต่คุณเคยคิดไหมว่าอันที่จริงคนในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านั้นอยากจะถูกย้ายออกไป! หลายปีนี้ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งผุพังและเก่า และพวกเขาไม่ต้องการได้รับการรบกวนจากแก๊งค์ฉลามดำแบบนี้ด้วย! คุณทำไมไม่ช่วยเติมเต็มพวกเขาหล่ะ?"

หลินหยางจ้องอ้ายหงและตะโกน

คำพูดเหล่านี้เหมือนช็อตลงบนร่างของอ้ายหง เธอยืนนิ่งอยู่กับที่

อ้ายหงเห็นแก่ตัว

และโง่

ความคิดของเธอใสซื่อเกินไป

ในความทรงจำของเธอ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเหมือนโลกในฝันของเธอ

เธอไม่อยากให้ใครมาทำลายโลกในฝันของเธอ

แต่เธอต้องยอมรับความจริง

หลินหยางไปแล้ว

อ้ายหงยืนอึ้งอยู่กับที่ จ้องมองเงาที่จากไปของหลินหยาง

ไม่รู้นานเท่าไหร่ เธอนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง จากนั้นก็ร้องไห้ออกมา

เสียงร้องไห้ดังไปทั่ว