สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1353

รองหัวหน้าเฟิงเบิกตากว้าง ราวกับกำลังมองดูภาพวันสิ้นโลก

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของผู้พิพากษาเทียนชี๋คนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาหาใครบางคน

“ใช่ ใช่ ไม่เป็นไร คุณช่วยไปจัดการด้วย”

ผู้พิพากษาคนนั้นพูดอะไรไม่กี่คำ หลังจากนั้นกดวางสาย

“คุณโทรหาใคร?” รองหัวหน้าเฟิงถามด้วยความตกตะลึง

“โทรหาคนที่อยู่ด้านนอก ให้พวกเขามาเคลียร์สถานที่ ไม่อย่างนั้นถ้าหากผู้คนภายนอกรู้เข้า เรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่” ผู้พิพากษาคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“เคลียร์สถานที่? ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย? หมอเทวดาหลินสั่งให้คนปิดล้อมที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอ?” รองหัวหน้าเฟิงถามด้วยความสงสัย

กลับเห็นผู้พิพากษาคนนั้นยกดาบขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “พวกเขาทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว! เพราะคนที่ช่วยเหลือหมอเทวดาหลิน เท่ากับทำผิดกฎของงานประชุมใหญ่ เรื่องนี้ส่งผลกระทบในวงกว้าง ดังนั้นพวกเราจะปราณีไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ตามที่มีความผิดต้องได้รับบทลงโทษ!”

ผู้พิพากษาคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นก้าวออกไปข้างหน้า

ผู้พิพากษาที่เหลือก็เช่นกัน

หมอเทวดาหลินตายแล้ว เรื่องนี้ควรมีบทสรุปสักที

รองหัวหน้าเฟิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจด้วย

หลินหยางตาย เขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีกแล้ว

และสมาชิกระดับสูงของแก๊งฉลามดำถูกหลินหยางฆ่าตายหมด ถางเฮยซาก็ตายแล้ว แบบนี้ไม่เท่ากับว่าต่อไปเขาคือลูกพี่ใหญ่ของแก๊งฉลามดำ?

“เมืองผู่เฉิน! จะเป็นของผมแล้ว! หมอเทวดาหลิน! จบแล้ว! ทุกอย่างจบแล้ว! เรื่องนี้จะโทษคนอื่นไม่ได้ ต้องโทษที่คุณมั่นใจตัวเองมากเกินไป! ถึงขั้นกล้าล่วงเกินแม้กระทั่งกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋! เหอะเหอะ มนุษย์ ไม่ควรคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่เกินไป!”

รองหัวหน้าเฟิงยอดเขาที่ยุ่งเหยิง มุมปากกระตุกขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีชัย

แต่ในตอนนั้นเอง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหยุดชะงัก

จากนั้น…เริ่มแข็งทื่อ!

ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง

เขายืนเหม่ออยู่สักพัก หลังจากนั้นขยี้ตาของตนเอง มองไปทางป่ารกร้างที่ถูกปกคลุมด้วยฝุ่นควัน

เพียงแค่แวบเดียว เขาถึงกับอุทานร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เขาไม่ตาย! เขายังไม่ตาย!”

ผู้พิพากษาโดยรอบได้ยิน สีเทาหยุดชะงัก หันไปมองทางป่าที่รกร้าง

ทางด้านของหัวหน้าพิพากษาก็หยุดชะงักเช่นกัน

พวกเขาพบว่าหลินหยางที่มีผมขาวทั้งหัวเดินถือกระบี่ปรมาจารย์ยุทธออกมาจากท่ามกลางฝุ่นควัน

“อะไรกัน?”

ทุกคนตกตะลึง

“โดนการโจมตีที่รุนแรงมากขนาดนี้แต่ยังไม่ตาย? คนคนนี้…ร้ายกาจมาก!”

ผู้พิพากษาเทียนชี๋คนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะอุทาน

ความแข็งแกร่งของหลินหยางอยู่เหนือความเข้าใจของพวกเขา

แต่

หัวหน้าพิพากษาไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก

เขาพ่นลมออกจากจมูกดัง ‘ฮึ่ม’ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “พวกคุณไม่ต้องตื่นตระหนก ถึงแม้คนคนนี้จะมีร่างเทพยุทธ แต่การฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องยาก! ความน่าเกรงขามของงานประชุมใหญ่ไร้ข้อกังขา! พวกคุณรีบตั้งค่ายกลดาบสังหารเทพ!”

พูดจบ หัวหน้าพิพากษากระโดดลอยตัวขึ้นกลางอากาศสูงถึงสิบกว่าเมตร ฟันไปทางป่ารกร้างที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด

ฟู่!

พลังปราณที่แข็งแกร่งปะทุขึ้นจากปลายดาบ ถาโถมเข้าไปหาหลินหยางโดยตรง

หลินหยางและเงาทรราชที่เพิ่งลุกขึ้นยืนโดนปราณดาบสายนี้กดดันจนร่างกายเริ่มงอลง

ราวกับบนไหล่ของทุกคนกำลังแบกภูเขาลูกใหญ่

“นี่มันอะไรกัน?”

รองหัวหน้าเฟิงตกตะลึง

ส่วนเหล่าผู้พิพากษาดวงตาลุกวาวเป็นประกาย

พวกเขาเข้าใจความหมายของหัวหน้าพิพากษาแล้ว!

เพราะพื้นที่ยุ่งเหยิงตรงนี้ไม่ต่างอะไรกับค่ายกลที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

หลินหยางและเงาทรราชอยู่ใจกลาง

มีหัวหน้าพิพากษากดดัน พวกเขามีเวลาพอที่จะตั้งค่ายกลดาบ

“ค่ายกลดาบสังหารเทพ! เปิด!”

“กระจาย!”

ทุกคนไม่กล้าลังเล กระโดดออกไปพร้อมกัน

ในมือของทุกคนมีดาบ ลอยขึ้นกลางอากาศราวกับเทพเซียน ดาบที่อยู่ในมือถูกกวาดแกว่งอย่างต่อเนื่อง ปลดปล่อยปราณดาบที่บริสุทธิ์ออกมา

ในความว่างเปล่าราวกับมีเสียงคำรามของดาบ