สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1369

ผู้พิพากษาที่ตามหัวหน้าพิพากษาไปหาเจ้าสำนักหงเหยียนก่อนหน้านี้ล้วนแต่เป็นคนของหลินหยาง ผู้พิพากษาที่แท้จริงโดนหลินหยางจับมาขังไว้ที่นี่

“เลือดลมของหมอเทวดาหลินยุ่งเหยิง สีหน้าซีด แววตาอ่อนล้า ร่างกายมีบาดแผลหลายแห่ง ดูเหมือนจะโดนมาหนักไม่ใช่เล่น” หัวหน้าพิพากษากำลังนั่งดื่มชาและพลางพูดไปด้วยโดยไม่ลืมตา

“เวลาสามวัน ผมกังวลว่าจะผ่านไปได้ยาก เจ้าสำนักหงเหยียนถึงขั้นสามารถสลายร่างเทพยุทธ…ผมไม่มีอะไรให้พึ่งอีกแล้ว!”

หลินหยางถอนหายใจ นั่งลงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ร่างเทพยุทธของคุณไร้เทียมทานในระดับเดียวกัน หรือแม้กระทั่งคนที่แข็งแกร่งกว่าคุณก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ว่า…ถ้าหากเผชิญหน้ากับคนที่อยู่เหนือกว่าคุณมากเกินไป ร่างเทพยุทธของคุณก็ไม่พอที่จะให้มอง” หัวหน้าพิพากษาส่ายหัว

“ดูเหมือนผมจะประเมินร่างเทพยุทธสูงเกินไป! ผมคิดว่าผมมีร่างเทพยุทธแล้วจะไร้พ่าย” หลินหยางส่ายหัว

“ไม่ ร่างเทพยุทธไร้พ่ายจริง คนที่พ่ายแพ้คือตัวของคุณ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับร่างกายของคุณ” หัวหน้าพิพากษาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“หืม? คุณหมายความว่ายังไง?”

“เธอสลายร่างเทพยุทธของคุณยังไง? ทำลายร่างกายของคุณเหรอ? ไม่ แต่เป็นการบั่นทอนกำลังของคุณ! บั่นทอนพลังของคุณ! รอจนกระทั่งพลังของคุณหมด คุณก็จะไม่สามารถปลุกพลังของร่างเทพยุทธ ก็ย่อมสามารถฆ่าคุณได้! คุณเคยเจอใครที่สามารถทำให้ร่างกายของคุณได้รับบาดเจ็บก่อนพลังของคุณจะหมดหรือเปล่า? ดังนั้นหมายความว่าร่างเทพยุทธไม่ได้อ่อนแอ คุณต่างหากที่อ่อนแอ” หัวหน้าพิพากษาวางถ้วยชาลง พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “ร่างเทพยุทธเป็นร่างกายของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่อยู่เหนือขอบเขตความเข้าใจ ตามหลักแล้ว คุณไม่ควรมีมันด้วยซ้ำ การที่คุณมีร่างกายแบบนี้ คงต้องบอกว่าเป็นวาสนาของคุณ! แต่พลังของคุณในปัจจุบันมันยังไม่เพียงพอ ดังนั้นไม่ต้องบ่นอะไรมาก แค่พยายามผลักดันตนเองไปให้ถึงขีดจำกัดก็พอ”

หลินหยางครุ่นคิด หลังจากนั้นพยักหน้า “ที่ท่านเทียนชี๋พูดมามีเหตุผล”

“ทำไม? มาเพื่อฟังผมอธิบายหลักการพวกนี้เหรอ? หมอเทวดาหลิน ผมคิดว่าคุณคงไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกมั้ง” หัวหน้าพิพากษามองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ย่อมไม่ใช่ ผมมาเพราะมีเรื่องอยากถาม”

“เรื่องอะไร?”

“คนของหน่วยลงทัณฑ์จะมาถึงเมื่อไหร่?”

คำพูดประโยคนี้ทำให้สีหน้าของหัวหน้าพิพากษาเปลี่ยนไปทันที

“หมอเทวดาหลิน คุณถามเรื่องนี้ทำไม?” หัวหน้าพิพากษาถามกลับด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“อีกหน่อยคุณก็จะรู้เอง ผมอยากรู้ว่าตอนที่พวกเขามาจะผ่านเส้นทางไหน!” หลินหยางพูด

“หมอเทวดาหลิน! ผมขอเตือนคุณเอาไว้ก่อน! คุณอย่าคิดดูหมิ่น ‘ลงทัณฑ์’ และอย่าคิดทำเรื่องโง่อะไรเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นไม่ได้มีแต่คุณที่จะตาย มันยังส่งผลกระทบต่อคนที่ไม่เกี่ยวข้องอีกมากมาย! ทางที่ดีคุณทำตัวดีหน่อย!” หัวหน้าพิพากษาพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธมาก

หลินหยางคิดไม่ถึงว่าหัวหน้าพิพากษาจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงมากขนาดนี้ เขามองหัวหน้าพิพากษาด้วยความตกตะลึงสักพัก หลังจากนั้นส่ายหัวอย่างข่มขืน “ท่านเทียนชี๋เข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้คิดจะลงมือกับลงทัณฑ์ ผมแค่รู้สึกว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ ผมอยู่ไม่ถึงวันที่สามแน่นอน เพราะแบบนี้ผมจึงอยากล่อเจ้าสำนักหงเหยียนไปในช่วงที่คับขัน!”

“ล่อ?” หัวหน้าพิพากษาขมวดคิ้ว ถือว่าเข้าใจความหมายของหลินหยางแล้ว “คุณหมายถึงจะล่อเจ้าสำนักหงเหยียนไปหาลงทัณฑ์ ให้เธอได้รับการลงทัณฑ์ล่วงหน้า?”

“ใช่!” หลินหยางพยักหน้า

“เป็นแผนที่ดี แต่น่าเสียดายที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ ‘ลงทัณฑ์’ เลย!”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“ผมไม่ได้โกหกคุณ ‘ลงทัณฑ์’ เป็นความลับระดับสูงสุด ข้อมูลทุกอย่างเป็นความลับ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย ผมแค่ทำหน้าที่ยื่นเรื่อง ส่วนการมาเยือนของพวกเขาไม่เกี่ยวกับผม! ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘ลงทัณฑ์’ เป็นมนุษย์หรือวิธีการอะไรบางอย่าง และไม่รู้ด้วยว่าการลงทัณฑ์โหดร้ายถึงระดับไหน สิ่งเดียวที่ผมรู้คือคนที่กล้าต่อต้านการลงทัณฑ์ไม่เคยพบจุดจบที่สวยงาม!”

“ทำไม? มีคนเคยต่อต้านเหรอ?”

“นั่นมันเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว ประมาณเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนได้! มีคนไม่พอใจ ‘ลงทัณฑ์’ ยิ่งไปกว่านั้นยังเห็นพวกเราเป็นศัตรู ก็เลยรวบรวมยอดฝีมือจำนวนมาก หวังกำจัด ‘ลงทัณฑ์’ แต่สุดท้ายคนพวกนั้นตายโดยไม่เหลือแม้กระทั่งซาก และทุกเมืองที่คนพวกนี้อาศัยอยู่…ล้วนแต่พบกับจุดจบที่น่าเวทนา…”

“น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลินหยางขมวดคิ้ว