สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1386

ไม่ใช้เครื่องบินส่วนตัวส่งมา แต่การจะตามหาเบาะแสของพวกเธอไม่ใช่เรื่องยาก

หลินหยางไม่กล้าลังเล รีบสั่งให้คนไปตามหาเบาะแสของสำนักหงเหยียนที่เคลื่อนย้ายอย่างกะทันหันเหล่านี้ทันที

ถ้าหากบอกว่าพวกเธอเป็นยอดฝีมือทั้งสามพันคน หลินหยางมั่นใจว่าพวกเธอต้องมาเพราะเขาแน่นอน

แต่ในบรรดาครึ่งหนึ่งของคนทั้งสามพันเป็นสมาชิกใหม่ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งถูกจับมา ทักษะการต่อสู้ของพวกเธอต้องไม่น่ากลัวแน่นอน ใช้คนแบบนี้มาฆ่าหลินหยาง มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

และถ้าหากบอกว่าไม่ได้ส่งมาเพื่อเล่นงานหลินหยาง แล้วจุดประสงค์คืออะไร?

หลินหยางครุ่นคิด

ทันใดนั้น ความคิดที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นในหัวของเขา

เครื่องบูชายัญ!

เกรงว่าคงจะมีแต่คำอธิบายนี้แล้ว!

เจ้าสำนักหงเหยียนกำลังจะใช้คนพวกนี้บูชายัญ เธอคิดจะใช้วิชามารต้องห้ามเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตนเอง

แค่นึกถึงตรงนี้ ในแววตาของหลินหยางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

แม้เขาไม่ใช่ผู้วิเศษอะไรนักหนา แต่นั่นมันคนเป็น!

เจ้าสำนักหงเหยียนเอาสามพันชีวิตเพื่อแลกกับผลประโยชน์ของตนเอง คนปกติที่ไหนจะสามารถยอมรับเรื่องแบบนี้

“ใครก็ได้!”

ภายในห้องทำงานหยางหัวกรุ๊ป หลินหยางตะคอกเสียงดัง

หม่าไห่รีบวิ่งกะเผลกเข้ามาทันที นอกจากนี้ยังมีชวี่เทียนด้วย

“หม่าไห่สั่งการลงไป สั่งให้ทุกคนออกตามหาเบาะแสของเจ้าสำนักหงเหยียนในละแวกเมืองเจียงเฉินเดี๋ยวนี้!”หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ละแวกเมืองเจียงเฉิน?” ชวี่เทียนอึ้ง “ประธานหลิน ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้ว เธอควรจะกลับสำนักหงเหยียนไม่ใช่เหรอ? จะกลับมาที่นี่ทำไม?”

“เจ้าสำนักหงเหยียนน่าจะแค้นฝังใจ เธอยังไม่ได้ไปไหน และกำลังคิดจะกลับมาฆ่าผม! เธอได้สั่งเคลื่อนย้ายคนสามพันคนเดินทางมาเจียงเฉินแล้ว! ผมต้องการให้พวกคุณตามหาคนทั้งสามพันคนเดี๋ยวนี้!”หลินหยางคะคอก

“สามพันคน?”

คนทั้งสองไม่เข้าใจ

หลินหยางรีบอธิบายเรื่องราวทั้งหมดทันที

หลังจากได้ยินคำอธิบายของหลินหยาง ไม่ว่าหม่าไห่หรือชวี่เทียนล้วนแต่ตกใจมาก

“ใช้คนเป็นบูชายัญ? สามพันคน! สัตว์เดรัจฉาน! นี่มันสัตว์เดรัจฉานแล้ว!” หม่าไห่รู้สึกโมโหจนหน้าแดง

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ผมจะไม่อนุญาตให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในละแวกเมืองเจียงเฉินเด็ดขาด พวกคุณรีบสั่งให้คนออกตามหา ผมจะโทรหาผู้บัญชาการเจิ้งเดี๋ยวนี้” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

คนทั้งสองรีบไปจัดการทันที

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเจิ้งหนานเทียน

ตอนนี้ บนโลกอินเตอร์เน็ตมีแต่ภาพตอนที่หลินหยางบีบคอเจ้าสำนักหงเหยียน แม้ว่าแผนกเฉพาะทางของหยางหัวพยายามออกมาชี้แจง แต่มันเห็นผลน้อยมาก

มีผู้คนมากมายกำลังคิดว่าหลินหยางกำลังรังแกเจ้าสำนักหงเหยียนในฐานะผู้ลงทุน เพราะแบบนี้จึงส่งผลให้บนโลกอินเทอร์เน็ตมีแต่คำด่าทอหลินหยาง

แต่หลินหยางในเวลานี้ไม่ว่างพอที่จะสนใจเรื่องพวกนี้

หลังจากที่เจิ้งหนานเทียนรู่ข่าวก็รู้สึกเย็นวูบในใจเหมือนกัน เขาจะไปเคยเจอคนที่บ้าบิ่นเช่นนี้ได้อย่างไร? จึงรีบรายงานกับเบื้องบนโดยตรง

และก็ด้วยเหตุนี้เอง ตำรวจทั้งเมืองเจียงเฉินเริ่มออกตามหาเบาะแสของเจ้าสำนักหงเหยียน

ทว่าหลังจากที่ค้นหาทั้งคืน กลับไม่พบเบาะแสของเจ้าสำนักหงเหยียนแม้แต่น้อย

และคนทั้งสามพันที่นั่งเครื่องบินมา ก็ไม่มีข่าวอะไรเลย

หลินหยางรู้สึกปวดหัวมาก

หลังจากค้นหาอย่างต่อเนื่องแต่ไม่ได้อะไรเลย มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกเหมือนเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด

หลังจากครุ่นคิด หลินหยางตัดสินใจไปหาหัวหน้าพิพากษา

“ลงทัณฑ์ใกล้จะมาถึงแล้ว ผมสามารถสัมผัสได้”

ทันทีที่เดินเข้าไป หัวหน้าพิพากษากำลังหลับตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“เจ้าสำนักหงเหยียนเคลื่อนย้ายผู้หญิงสามพันคน คิดจะใช้วิชาต้องห้ามฆ่าผม! ส่วนผม…ก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลย” หลินหยางบอกจุดประสงค์ที่ตนเองมา

หัวหน้าพิพากษาเงียบ

ผ่านไปสักพักจึงพูด “บนโลกใบนี้มีเรื่องราวที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมากมาย เรื่องนี้จะโทษคุณไม่ได้ เพราะเจ้าสำนักหงเหยียนไม่ได้กำลังกลายเป็นเซียน แต่กำลัง…ถูกมารควบคุมจิตใจ!”

“มารควบคุมจิตใจ?”

หลินหยางตกตะลึง ผ่านไปสักพักถึงจะเข้าใจ

คนแบบนี้ ถ้าไม่ใช่มารแล้วจะเป็นอะไร?

“ผมจำเป็นต้องหยุดเธอ!” หลินหยางสูดหายใจเข้าแล้วพูด

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นผู้วิเศษเหรอ?” หัวหน้าพิพากษาหัวเราะแล้วพูด “สวรรค์กำหนดทุกอย่างเอาไว้แล้ว! ถ้าคุณไม่ใช่ผู้วิเศษ ทำไมต้องบีบคั้นตัวเองด้วย?”

“ผมไม่ใช่ผู้วิเศษ ผมเป็นคนหัวดื้อ” หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หัวหน้าพิพากษาส่ายหัว แต่ในแววตากลับมาประกายแสงแลบผ่าน

เงียบไปสักพักใหญ่

จากนั้นพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า

“ผมไม่รู้ว่าเจ้าสำนักหงเหยียนอยู่ที่ไหน แต่…ผมมีวิธีที่จะช่วยคุณหาเธอเจอให้เร็วขึ้น”