สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1431

“หลินหยาง แค่การประลองทั่วไป ไม่จำเป็นต้องห่วง แค่คุณสามารถยืนหยัดบนสนามประลองได้สักพักก็พอ! อย่างอื่นไม่มีอะไรมาก วางใจได้” ผู้ชายที่เดินตามมาพูดปลอบใจหลินหยาง

“ผมไม่ได้ห่วงอะไรมากหรอก พวกคุณได้คืนเลือดวิญญาณลั่วหลินทั้งสิบหยดให้ผม ยิ่งมอบยาวิเศษและตำราลับที่ผมต้องการ แค่นี้ผมก็พอใจมากแล้ว ผมจะช่วยสำนักสวรรค์นิรันดรจัดการเรื่องนี้อย่างเต็มที่” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ดี!” มุมปากของผู้ชายกระตุกขึ้น

เจี๋ยเซิงโดนหามออกไปทำการรักษาอย่างเร่งด่วน

เขาไม่ได้ตอบ แต่หมดสติไปแล้ว

“อาวุโส เส้นเอ็นทั้งหมดในร่างกายของศิษย์พี่เจี๋ยเซิงได้รับความเสียหายหนัก นอกจากนี้ยังมีปราณแท้สายหนึ่งกำลังทำลายระบบประสาทของเขา! ต้องการขจัดปราณแท้สายนี้ค่อนข้างยาก เกรงว่าคงต้องใช้เวลาหลายสิบปี!” ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินเข้าไปตรวจสอบอาการของเจี๋ยเซิง เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“ความหมายของคุณคือ…”

“เขาพิการแล้ว!” คนคนนั้นพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบหน้าถอดสี

“อะไรนะ?”

“ศิษย์พี่เจี๋ยเซิง…พิการ?”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เขาเป็นถึงอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดของอาวุโสสาม!”

“แม้แต่เขาก็ยัง…”

“สวรรค์…”

ลูกศิษย์คนอื่นพูดเสียงสั่น แต่ละคนรู้สึกกระสับกระส่าย

เจี๋ยเซิงเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจมากที่สุดของอาวุโสสาม ได้รับการชี้แนะจากปรมาจารย์หลายท่าน พรสวรรค์ล้ำเลิศ ความสามารถไม่ธรรมดา แม้ไม่ติดอันดับของห้าลูกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุด แต่สถานะของเขาอยู่เหนือกว่าคนทั้งห้านานแล้ว

เจี๋ยเซิงถือเป็นหนึ่งในยอดฝีมือระดับแนวหน้าของสำนักสวรรค์นิรันดร

แต่ตอนนี้ แม้กระทั่งเขาก็แพ้ให้กับสำนักสวรรค์อินทนิล!

แม้แต่เขาก็สู้ไม่ได้…มีใครที่สามารถรับมืออาเสี่ยนได้อีก?

ยิ่งไปกว่านั้นถึงสามารถเอาชนะอาเสี่ยน แล้วยอดฝีมือที่เหลืออีกยี่สิบกว่าคนของสำนักสวรรค์อินทนิลล่ะ? ควรจะรับมืออย่างไร?

ชั่วขณะ จิตใจของทุกคนกระสับกระส่าย

ขวัญกำลังใจของสำนักสวรรค์นิรันดรตกฮวบ ไม่มีใครกล้าเสนอตัวอีก…

สีหน้าของอาวุโสและเจ้าตำหนัก รวมไปถึงสมาชิกระดับสูงทุกคนดูน่าเกลียดมาก

มุมปากของเจิ้งฮั่นซานกระตุกขึ้น หรี่ตาลงจ้องอาวุโสสาม สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความมีชัย

“นี่! ยังมีคนจะสู้กับฉันหรือเปล่า? ถ้าหากไม่มีใครกล้า! ก็รีบส่ง ‘ตำราเทพลำพอง’ ออกมาได้แล้ว!” ในตอนนั้นเอง อาเสี่ยนตะโกนพูด

เสียงดังมาก

เต็มไปด้วยอารมณ์ของความหยิ่งยโส!

มีลูกศิษย์ไม่น้อยโกรธจนถึงขีดสุด แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาเสี่ยน ทำได้แต่กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด

“อาวุโสสาม! ลูกศิษย์ของสำนักพวกคุณล่ะ? ยังมีคนอีกหรือเปล่า? ก็หากไม่มีก็เท่ากับว่าการประลองครั้งนี้สิ้นสุดแล้วใช่หรือเปล่า? อย่าเสียเวลาของทุกคนเลย! ผมขอพูดเอาไว้ก่อน อันที่จริงคนของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลูกศิษย์กลุ่มนี้ของสำนักเรา คุณเองก็ไม่ต้องส่งลูกศิษย์ออกมารับเคราะห์อีกแล้ว!” เจิ้งฮั่นซานเงยหน้าขึ้น ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเสียงดัง

เสียงของเขาดังก้องไปทั่ว

ผู้คนมากมายรู้สึกโมโหจนหน้าแดง

อาวุโสสามก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน แต่ไม่ได้แสดงออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องรีบร้อน คนของสำนักสวรรค์นิรันดรพึ่งมากันครบ จะไม่มีคนรับคำท้าได้ยังไง? คุณรอก่อน! คู่ต่อสู้ของเธอกำลังมา!”

“หืม? ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคุณจะไปเชิญคนแบบไหนมา” เจิ้งฮั่นซานยิ้มเล็กน้อย

“เท่าที่ฉันดู ก็คงจะเป็นห้าลูกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุดและลูกศิษย์สายในมั้ง หมูหมากาไก่พวกนี้ เลิกส่งออกมาขายหน้าได้แล้ว!” อาเสี่ยนสองมือกอดอก พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

น้ำเสียงที่อวดดีนี้ทำให้ทุกคนไม่สามารถโต้แย้ง

วันนี้คนของสำนักสวรรค์นิรันดรรู้สึกขายหน้าจนแทบมุดลงดิน!

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินมาถึงหน้าตำหนักผู้กล้าแล้ว

“อาวุโสสาม! หลินหยางมาแล้ว!”

มีคนวิ่งเข้ามาพูดเสียงดัง

“หืม?”

อาวุโสสามรีบหันไปมอง

กลับเห็นหลินหยางเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ซีดเซียว ใช้มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกของตนเอง ส่วนมืออีกข้างปิดปากของตนเองไอไม่หยุด ท่าทางของเขาในตอนนี้ราวกับคนที่กำลังใกล้จะตายเต็มที

ดูเหมือนพิษเป็นในร่างกายของเขากำเริบอีกแล้ว

“พี่หลิน?”

ชิวซ่านที่อยู่ในฝูงชนหน้าซีด รีบวิ่งเข้าไป “คุณมาทำอะไร?”