สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1430

“ได้! ได้! หลินหยาง คุณรอก่อน! ผมจะไปแจ้งอาวุโสใหญ่เดี๋ยวนี้! ผมจะขอให้อาวุโสใหญ่ลงโทษคุณ! คุณรอก่อนเถอะ!”

ผู้ดูแลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขารีบหันหลังเดินออกจากหอตำราทันที

หลินหยางขี้เกียจสนใจเขา ยังคงอ่านตำราของตนเองต่อไป

ทว่าผ่านไปได้ไม่นาน มีคนหลายคนเดินเข้ามาในเขตต้องห้ามของหอตำรา

“คุณคือหลินหยาง?” คนที่เป็นผู้นำถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“มาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

หลินหยางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ระบบการทำงานของอาวุโสใหญ่เร็วเกินไปหรือเปล่า?

“มาอะไร? หลินหยาง เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบตามพวกเรามา! สำนักสวรรค์นิรันดรจำเป็นต้องการให้คุณช่วย!” คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อะไรนะ?”

หลินหยางเงยหน้าขึ้น มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณบอกว่าใครต้องการความช่วยเหลือนะ?”

“ก็สำนักสวรรค์นิรันดรไง! หลินหยาง ตอนนี้สำนักสวรรค์นิรันดรตกอยู่ในห้วงของความเป็นความตาย อาวุโสทุกท่านสั่งให้พวกเรามาเชิญคุณ! อย่าเพิ่งพูดมากเลย! รีบตามพวกเราไปเร็วเข้า” คนคนนั้นพูดด้วยความร้อนใจ จากนั้นลากหลินหยางไปโดยตรง

แต่หลินหยางกลับปัดมือของเขาทิ้ง

“หลินหยาง คุณทำอะไร?” คนคนนั้นตกตะลึง จากนั้นถามด้วยความโกรธ

“ความเป็นความตายของสำนักสวรรค์นิรันดรเกี่ยวอะไรกับผม? ผมเป็นคนที่กำลังใกล้จะตาย ช่วยตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะเอาอะไรไปช่วยพวกคุณ? พวกคุณไปคิดหาวิธีเอาเองเถอะ” หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

คนคนนั้นตกตะลึงและเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาครุ่นคิดสักพักแล้วพูดเสียงเบา “หลินหยาง ผมรู้ว่าคุณรู้สึกโกรธแค้นใจ คือแบบนี้ อาวุโสทุกคนพูดแล้ว ขอเพียงครั้งนี้คุณยินดีให้ความร่วมมือ! สำนักสวรรค์นิรันดรจะช่วยคุณขจัดพิษเป็นในร่างกายของคุณโดยไม่สนว่าต้องสูญเสียอะไร!”

“คุณคิดว่าผมควรเชื่อพวกคุณต่อไปดีหรือเปล่า? พวกคุณเอาเลือดวิญญาณลั่วหลินของผมไปแล้ว! แล้วยังมาพูดแบบนี้กับผมอีก?”

“หลินหยาง! ทำไม? พูดแบบนี้หมายความว่าจะไม่ให้ความร่วมมือกับพวกเราเหรอ?”

คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์

ทว่าหลินหยางไม่ได้ตื่นตระหนก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ผมสามารถขจัดพิษเป็นเอง แต่สิ่งที่ผมไม่มีคือวัตถุดิบยา เอาแบบนี้ คุณไปบอกให้อาวุโสทั้งหลายของพวกคุณช่วยเตรียมยาไว้ให้ผมสองสามชุด จากนั้นคืนเลือดวิญญาณลั่วหลินทั้งสิบหยด! ผมยินดีช่วยสำนักสวรรค์นิรันดรของพวกคุณ! ว่ายังไง?”

“เรื่องนี้…” คนคนนั้นเริ่มลังเล

“คุณลองไปถามอาวุโสก่อนก็ได้!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ผมรอพวกคุณ”

“ได้!”

คนคนนั้นรีบวิ่งออกไปโดยไม่ลังเลทันที

หลินหยางเริ่มอ่านตำราต่อ

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที

“หลินหยาง! อาวุโสทุกคนตอบตกลงแล้ว!”

คนคนนั้นรีบวิ่งเข้ามา ตะโกนพูดเสียงดัง

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

นอกตำหนักผู้กล้า มีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เป็นเสียงต่อสู้ระหว่างเจี๋ยเซิงลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของอาวุโสสามกับอาเสี่ยน

คนของสำนักสวรรค์นิรันดรจ้องเจี๋ยเซิงไม่กระพริบตา

เจี๋ยเซิงติดตามอาวุโสสามมาโดยตลอด เขาได้รับการชี้แนะจากอาวุโสสามไม่น้อย บวกกับพรสวรรค์ที่น่าตกใจของเขา จึงทำให้เขามีความสามารถที่ไม่ธรรมดา

ช่วงต้นของการต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายสู้กันอย่างสูสี ไม่มีใครเหนือกว่าใคร ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจมาก

“ศิษย์พี่เจี๋ยเซิงสู้ๆ!”

“ให้ผู้หญิงคนนั้นได้เห็นความร้ายกาจหน่อย!”

“ต้องชนะให้ได้!”

...

มีลูกศิษย์ไม่น้อยอดไม่ได้ที่จะให้กำลังใจ

เหล่าอาวุโสและเจ้าตำหนักก็ไม่กล้ากระพริบตา

เจี๋ยเซิงรวบรวมสมาธิ ใช้เข็มเงินเป็นอาวุธ บนร่างกายมีเข็มเงินกระตุ้นพลังร้อยกว่าเล่ม สองมือสะบัดเข็มเงินอย่างต่อเนื่อง

เข็มเงินรัวเข้าหาอาเสี่ยนราวกับลูกกระสุนปืนกล

แต่วิชากระบี่ของอาเสี่ยนก็ร้ายกาจไม่แพ้กัน

เธอยืนอยู่ตรงที่เดิม กวัดแกว่งกระบี่ด้วยมือข้างเดียว การเคลื่อนไหวเร็วจนน่าตกใจ ถึงขั้นทำให้มองเห็นภาพติดตา คนทั่วไปมองการเคลื่อนไหวของเธอไม่ทัน

ติง! ติง! ติง! ติง…

ประกายไฟสาดกระเซ็น

เข็มเงินจำนวนมากโดนกระบี่ปัดทิ้งทั้งหมด…

เป็นการป้องกันที่สมบูรณ์แบบ!

สีหน้าของเจี๋ยเซิงเคร่งเครียด แต่เขาไม่ยอมแพ้ เขาพุ่งไปตามรอบตัวของอาเสี่ยน ในขณะเดียวกันก็สะบัดเข็มเงินอย่างต่อเนื่อง

อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องก้าวออกมาสู้กับอาเสี่ยน และเขาก็ไม่มีเจตนาที่อยากจะสู้อะไร

ที่เขาก้าวออกมา นั่นเป็นเพราะเขาไม่อยากให้สำนักสวรรค์นิรันดรใช้วิธีที่ต่ำช้าแบบนี้เล่นงานผู้มาเยือน!