สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1448

แต่เขารู้ว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้แต่กัดฟันตะคอก “อาวุโสใหญ่! ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่! ผมเคยพูดไปแล้ว ตอนนี้หลินหยางเป็นลูกศิษย์ของผม ไม่ว่ายังไงผมก็จะรักษาเขา! คุณคิดว่าตัดทรัพยากรของผม มันจะหยุดผมได้อย่างนั้นเหรอ? คนคนนี้ ผมช่วยแน่!”

พูดจบ เขาหันหลังเดินจากไป

“ช้าก่อนอาวุโสสอง!”

อาวุโสใหญ่ตะคอกอย่างกะทันหัน

อาวุโสสองหันกลับมา

กลับเห็นอาวุโสใหญ่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม หลังจากนั้นพูด “อาวุโสสอง อย่าคิดว่ามีแต่คุณที่พยายามทำเพื่อผลประโยชน์ของสำนัก! ผมก็ทำเหมือนกัน! ถ้าหากคุณคิดจะยืนกรานแบบนี้ต่อไป สุดท้ายคนที่เสียใจก็คือคุณ! คุณต้องคิดดูให้ดี!”

มีหรือที่อาวุโสสองจะไม่เข้าใจคำพูดประโยคนี้? แต่เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเลทันที “ผมไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ”

พูดจบ เขาหันหลังเดินออกจากวังไร้ปรารถนา!

“ดี! ดีมาก!”

อาวุโสใหญ่หรี่ตาลงจ้องแผ่นหลังของอาวุโสสอง ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “นี่คือสิ่งที่คุณเลือกเอง! อย่าโทษคนอื่นทีหลังล่ะ!”

....

บนถนน

ชิวซ่านเดินตามหลังหลินหยางด้วยท่าทางที่กังวล

นี่คือเส้นทางสำหรับไปสำนักสวรรค์อินทนิล

ก่อนหน้านี้สองชั่วโมง พวกเขาแอบลงจากบันไดนิรันดร จากนั้นเดินไปที่สถานีรถที่ใกล้ที่สุด เพื่อขึ้นรถไปสำนักสวรรค์อินทนิล

หลังจากนั้นหลายชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มายืนอยู่ตรง

“พี่หลิน พวกเราจะไปสำนักสวรรค์อินทนิลจริงเหรอ? พวกเรามีกันแค่สองคน ถ้าหากคนของสำนักสวรรค์อินทนิลคิดจะทำอะไรพวกเรา พวกเรา…ควรจะทำยังไง?” ชิวซ่านถามด้วยความระมัดระวัง

“วางใจเถอะ ผมรู้จักแยกแยะ!” หลินหยางพูด

“แต่พวกเราแอบออกมาแบบนี้ ถ้าหากอาวุโสสองรู้เข้า แล้ว…พวกเราควรอธิบายยังไง?”

“ไม่ต้องกังวล พวกเราไปกลับแค่วันเดียว”

หลินหยางยิ้มแล้วพูด

ถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่ชิวซ่านยังคงทำหน้ากังวล

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

“ใกล้ถึงแล้ว” ชิวซ่านพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

หลินหยางหันไปมองด้านหน้า

มันเป็นเส้นทางที่มุ่งไปสู่ภูเขาโดดเดี่ยวตรงหน้า

ด้านในเป็นป่าทึบ แสงค่อนข้างสลัว แต่ภาพภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปราวกับลอยอยู่บนท้องฟ้า ทำให้ดูสวยมาก

ที่นี่คือทางเข้าของสำนักสวรรค์อินทนิล

หลินหยางเดินตรงไปข้างหน้า

แต่ในตอนนั้นเอง มีเงาร่างหนึ่งไม่รู้โผล่ออกมาจากไหน ยืนขวางทางเดินของหลินหยางโดยตรง

“ผู้มาเป็นใคร? แจ้งชื่อแซ่มา!”

เสียงตะคอกดังขึ้น

หันไปมอง พบว่าเป็นลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิล

มือข้างหนึ่งถือกระบี่ สายตาเย็นชา ท่าทางดูเฉยเมยและไม่แยแส

หลินหยางหันไปมองมุมมืดที่อยู่ด้านหน้า เขาพบว่ายังมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่งที่ยังไม่ปรากฏตัว และเหมือนกำลังถือของบางสิ่งอยู่ในมือ

คิดว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นที่นี่ คนของสำนักสวรรค์อินทนิลต้องรู้ทันทีแน่นอน

“ผมชื่อหลินหยาง! มาหาลูกศิษย์ของผม รบกวนคุณช่วยไปเรียกลูกศิษย์ของผมออกมาหน่อย” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“หลินหยาง?”

คนคนนั้นพูดพึมพำด้วยความสงสัย จากนั้นถาม “ลูกศิษย์ของคุณเป็นใคร?”

“เว่ยซินเจี้ยน” หลินหยางตอบกลับ

“อะไรนะ? เว่ยซินเจี้ยน?”

ลูกศิษย์คนนั้นตกตะลึงทันที เขากวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณ…มาจากสำนักสวรรค์นิรันดรใช่หรือเปล่า?”

“ใช่! เว่ยซินเจี้ยนอยู่ไหน?” หลินหยางถามด้วยเสียงที่เรียบเฉย

“ไม่รู้!” ลูกศิษย์คนนั้นตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “ฟังให้ดี คุณรีบไสหัวกลับไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะส่งสัญญาณแจ้งเตือน ไม่อย่างนั้นคุณจบไม่สวยแน่!”

พูดจบ เขาชักกระบี่ออกมาจ่อหน้าอกของหลินหยาง

แต่วินาทีต่อมา

ปัง!

ปลายกระบี่เล่มนั้นหักอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นมีมือข้างหนึ่งคว้าคอของลูกศิษย์คนนั้นแล้วยกสูงขึ้นจากผืน

“อ๊าก…”

ลูกศิษย์คนนั้นกรีดร้อง แต่เนื่องจากโดนบีบคอ ทำให้เขาแทบไม่สามารถส่งเสียงออกมา สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

“อะไรกัน?”