สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1449

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบตกตะลึง ทุกคนโดนกำลังภายในสายนี้บีบจนถอยหลัง

ชิวซ่านตกใจจนตัวสั่น

แต่หลินหยางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว ปล่อยให้กำลังภายในปะทะใส่ร่างกาย

แควก!

กำลังภายในถาโถมเข้ามา พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของหลินหยางจมลงไปเป็นหลุม ไม่ว่าใครเห็นแล้วก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลัง

แต่เจ้าตัว…เขากลับไม่ได้รับผลกระทบ

“อะไรกัน?”

มีผู้คนไม่น้อยอุทาน ชายวัยกลางคนเบิกตากว้าง

“ทำไม? นี่คือวิธีต้อนรับแขกของสำนักสวรรค์อินทนิลเหรอ? ได้! ในเมื่อเป็นแบบนั้นผมก็จะไม่เกรงใจเหมือนกัน! เจ้าศาลาหลัว ผมรับการโจมตีของคุณแล้ว คราวนี้มาดูกันว่าคุณสามารถรับการโจมตีของผมได้หรือเปล่า!”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แววตาดูน่ากลัวอย่างกะทันหัน เขาพุ่งตรงเข้าไปหาหลัวหม่านอย่างกะทันหัน

“หืม?”

รูม่านตาของหลัวหม่าหดเล็กลง คงประมาณว่าคาดคิดไม่ถึงหลินหยางจะมีความเร็วระดับนี้ เขารีบยกแขนขึ้นต้านทาน

แต่…หมัดของหลินหยางได้โถมเข้ามาแล้ว

แย่แล้ว!

หลัวหม่านอุทานเสียงเบา

หมัดของหลินหยางกระแทกใส่แขนทั้งสองข้างของหลัวหม่าน แรงกระแทกจำนวนมหาศาลโถมออกไปทั้งหมด

ปัง!

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น หลัวหม่านโดนสะเทือนจนลอยกระเด็นเข้าไปในศาลา ก็แค่โต๊ะเก้าอี้และผนังจนพัง สุดท้ายล้มอยู่ใต้ซากปรักหักพัง

ทันใดนั้น ทุกคนตกตะลึง…

หมัดนี้ทำให้ทุกคนตกใจ

โดยเฉพาะชิวซ่าน

เธอเบิกตากว้างมองเงาของคนที่พยายามดิ้นรนออกจากซากปรักหักพังในศาลา หลังจากนั้นหันมามองหลินหยาง ตอนนี้สมองของเธอแทบจะหยุดทำงานไปแล้ว

นี่คือฝีมือของหลินหยาง?

นี่คือพลังหมัดของคนป่วยใกล้ตายที่เอาแต่ไอทั้งวัน?

มันเป็นเรื่องจริงเหรอ?

แม้ชิวซ่านรู้ว่าหลินหยางกำลังแอบรักษาตัวเอง แต่เธอไม่เคยคิดว่าหลินหยางจะฟื้นฟูได้เร็วขนาดนี้?

ไม่!

นี่มันไม่ใช่ปัญหาของร่างกาย!

หมัดนี้ มันอยู่เหนือกว่าความแข็งแกร่งของเจ้าตำหนักทั้งสิบแห่งสำนักสวรรค์นิรันดร!

“เจ้าศาลาหลัว!”

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลรีบวิ่งเข้าไปประคองหลัวหม่านด้วยความตื่นตระหนก

ส่วนชายวัยกลางคนทั้งตกใจทั้งโกรธ เขาชักกระบี่พร้อมกับตะคอกอย่างกะทันหัน “จับตัวเขาเอาไว้!”

“รับทราบ!”

เหล่าลูกศิษย์ขานรับ แต่กลับยืนตัวสั่นไม่กล้าเข้าไป

สามารถล้มหลัวหม่านด้วยหมัดเดียว มันใช่คนธรรมดาเหรอ? พวกเขาเข้าไปก็เหมือนกับไปให้หลินหยางกระทืบ!

“พวกคุณจะยืนบื้ออยู่ทำไม? เข้าไปสิ!” ชายวัยกลางคนเห็นเหล่าลูกศิษย์ลังเล เขายิ่งรู้สึกโกรธ ตะคอกพูดเร่งเร้า

เหล่าลูกศิษย์หันไปมองหน้ากัน สุดท้ายตัดสินใจพุ่งตรงเข้าไป

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะคอกดังขึ้น

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ฝีเท้าของทุกคนหยุดชะงัก

ชายวัยกลางคนหันไปมอง

เห็นเพียงชายชราหน้าแดงห้อยน้ำเต้าเหล้าไว้ที่เอววิ่งเหยาะๆเข้ามา

ผมของชายชรายุ่งเหยิง ร่างกายอ้วนเตี้ยเล็กน้อย ท่าทางไม่ต่างอะไรกับขี้เหล้า

หลังจากเห็นคนคนนี้ ลูกศิษย์หลายคนรีบยกมือขึ้นคำนับด้วยความเคารพทันที แม้กระทั่งชายวัยกลางคนก็ด้วย

“คำนับลุงจิ่ว!”

“ลุงจิ่ว! คุณมาได้ยังไง?” ชายวัยกลางคนรีบก้าวออกมาพูด

ทว่าชายชราขี้เหล้ากวาดสายตามองโดยรอบ กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “ใครสั่งให้พวกคุณเสียมารยาทแบบนี้? นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของสำนักสวรรค์อินทนิลเหรอ? ถ้าหากคนนอกรู้เข้า พวกเราไม่โดนหัวเราะเยาะตายเหรอ?”

“เอ่อ…” ชายวัยกลางคนพูดไม่ออก

“คนคนนี้ทำตัวหยิ่งยโส! ทำไมต้องมีมารยาทกับเขาด้วย?” หลัวหม่านโดนประคองออกมาด้วยท่าทางที่สะบักสะบอม เขาชี้หน้าหลินหยาง “ไอ้คนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแบบนี้ จำเป็นต้องเกรงใจกับเขาด้วยเหรอ? ลุงจิ่ว! ผมจะสั่งสอนเขาเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าศาลาหลัว ระหว่างพวกคุณอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่ผมคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย! คุณอย่าเก็บเอาไปใส่ใจเลย!” ชายชราขี้เหล้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ลุงจิ่ว! คุณหมายความว่ายังไง? คุณจะปกป้องคนคนนี้?” หลัวหม่านได้ยินคำพูดของชายชรา แววตาเย็นชาลงทันที

“ทำไม? ถ้าผมจะปกป้องคนคนนี้ คุณมีปัญหาอะไรอย่างนั้นเหรอ?” ชายชราเงยหน้าขึ้นจ้องหลัวหม่าน

สีหน้าของหลัวหม่านเดี๋ยวแดงเดี๋ยวคล้ำ แต่กลับพูดอะไรไม่ออก

ปัง!

...

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยพกช้ำตามตัวกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้ในสนาม

แววตาของเขาเย็นชา บนแขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมา เขาชกหมัดใส่เสาไม้ตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกหมัดราวกับชกออกไปอย่างสุดแรง

หากเดินเข้าใกล้อีกนิด จะพบว่าเสาไม้ที่ว่าทำมาจากเหล็ก ด้านบนเต็มไปด้วยรอยกำปั้น สามารถแสดงให้เห็นว่าพละกำลังของคนที่ชกใส่เสาต้นนี้ไม่ธรรมดา

เสียงที่รุนแรงดึงดูดความสนใจของลูกศิษย์คนอื่นไม่นอน

ทุกคนหันไปมอง พูดกระซิบกระซาบ

แต่ผู้ชายคนนั้นไม่สนใจ เขายังคงจู่โจมใส่เสาตรงหน้า เหมือนกำลังระบายความคับแค้นใจอะไรบางอย่าง

“หืม? ศิษย์พี่เว่ย! ฝึกวิชาอยู่เหรอ?”

ในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดที่อารมณ์ดีดังขึ้นจากด้านข้าง

เว่ยซินเจี้ยนหันไปมอง มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามา แต่เขาไม่ได้สนใจ ยังคงฝึกวิชาของตนเองต่อไป

ทว่าวินาทีต่อมา

ฟิ้ว!

มีขาข้างหนึ่งถีบมาทางเขาอย่างกะทะหัน

เว่ยซินเจี้ยนก็มือไวตาไว รีบยกขาขึ้นต้านทาน

แต่วินาทีต่อมา มีขาอีกหลายครั้งพุ่งเข้ามา

เดิมทีเว่ยซินเจี้ยนตั้งใจจะหลบ แต่ทันทีที่เคลื่อนไหว บาดแผลตรงเอวฉีกขาดอย่างกะทันหัน ทำให้เขารู้สึกเจ็บจนสูดอากาศเย็นวูบเข้าปวด ส่งผลให้เขาหลบไม่ทัน

ปังปังปัง…

เว่ยซินเจี้ยนโดนตีจนล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น

หลังจากที่เขาลุกขึ้นอีกครั้ง มีลูกศิษย์สามสิบกว่าคนเข้ามาปิดล้อมเขาเอาไว้แล้ว

“เว่ยซินเจี้ยน! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

ลูกศิษย์ไว้ผมยาวที่เป็นผู้นำเดินออกมาพูดอย่างยิ้มแย้ม

“คุกเข่า?” เว่ยซินเจี้ยนขมวดคิ้ว “คนอย่างพวกคุณคู่ควรด้วยเหรอ?”

“พวกเราไม่คู่ควร? หรืออาจารย์คนนั้นของคุณคู่ควรอย่างนั้นเหรอ?” ลูกศิษย์คนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เว่ยซินเจี้ยนได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที