สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1467

อันที่จริงพิษเป็นในร่างกายของเขาถูกขจัดออกไปหมดแล้ว เพราะแบบนี้อาวุโสสองจึงสัมผัสไม่ได้

และที่เขากระอักเลือด เป็นเพราะมีเลือดเสียก้อนสุดท้ายค้างอยู่ในร่างกาย หลังจากกระอักออกมาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

แต่ในมุมมองของทุกคน ท่าทางของหลินหยางในตอนนี้อ่อนแอจนถึงขีดสุด

อาวุโสสองยิ่งไม่เชื่อว่าหลินหยางสามารถขจัดพิษที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้ด้วยตัวเอง ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาคิดได้คืออาการของพิษรุนแรงมากขึ้น พิษได้แทรกซึมเข้าไปในกระดูก จึงส่งผลให้ตรวจไม่เจอพิษ

“พิษเป็น?” ทางด้านของเจียงซูหงขมวดคิ้ว มองหลินหยาง “ทำไม? คนคนนี้ถูกพิษเป็น?”

“ถูกต้อง!” อาวุโสสองพยักหน้า

เจียงซูหงส่ายหัวทันที “แค่คนที่กำลังจะตายกลับมาทำตัวอวดดีจะสู้กับคนของหออักษรเจียงเซียง ฉันว่าคุณก็แค่อยากตายเร็วขึ้นก็เท่านั้น!”

“หลินหยาง คุณถอยไป รีบไปจากที่นี่ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้!” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาวุโสไม่เชื่อใจหลินหยาง?” หลินหยางถามเสียงแหบ

“ผมรู้ว่าคุณมีความสามารถ แต่คนที่คุณกำลังเผชิญหน้าด้วยเขาใช้ยาลูกกลอนยอดมนุษย์! เดิมทีร่างกายของคุณก็มีพิษแฝงอยู่ สถานการณ์ไม่สู้ดี ถ้าหากสู้กับพวกเขา! ถึงคุณสามารถเอาชนะ แต่พิษในร่างกายของคุณก็จะรุนแรงขึ้น! ถึงเวลานั้นคุณก็ต้องตายอยู่ดี! ทำไมต้องทำแบบนี้?” อาวุโสสองพูดเสียงเบา

และโอกาสที่จะชนะน้อยมาก

เห็นเพียงหลินหยางส่ายหัว “อาวุโสสอง คุณดูถูกผมเกินไปแล้ว!”

“ทำไมคุณถึงได้หัวดื้อแบบนี้?” อาวุโสสองขมวดคิ้ว เหมือนเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์

ทางด้านของเจียงซูหงหลับตะคอก

“พอแล้วอาวุโสสอง ในเมื่อเขาอยากสู้ คุณก็ให้เขาสู้เถอะ เขาเพิ่งมาถึง ไม่รู้จักฤทธิ์ยาของลูกกลอนยอดมนุษย์ ให้เขาได้เปิดหูเปิดตาหน่อย! คุณวางใจได้ ฉันไม่ฆ่าเขาแน่นอน! แค่จะให้บทเรียนนิดหน่อย ในอนาคตจะได้ไม่ไปตายด้วยมือของคนอื่น!”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ อาวุโสสองลังเลสักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่ต้องสงสัยเลย เจียงซูหงก็เริ่มโมโหแล้ว

แต่สิ่งที่เธอพูดก็มีเหตุผล

หลินหยางมั่นใจในตัวเองมากเกินไป จำเป็นต้องให้บทเรียนแก่เขาบ้าง

นึกถึงตรงนี้ อาวุโสสองพูดเสียงแหบ “ได้ หลินหยาง ในเมื่อคุณอยากสู้…ก็ไปเลย!”

“อืม!”

หลินหยางพยักหน้า ก้าวออกไปข้างหน้า

“แค่กๆ แค่กๆๆ…”

ไม่ตอนนั้นเอง เขารู้สึกปั่นป่วนในทรวงอกอีกครั้ง จากนั้นกระอักเลือดสีดำออกมาอีกก้อน ทุกคนเห็นแล้วรู้สึกเย็นวูบในใจ

“นี่ยังไม่ทันได้สู้ก็กระอักเลือดแล้ว ถ้าหากลงมือขึ้นมาจริง เจียงหม่าไม่เอาเขาตายเหรอ!”

“คิดไม่ถึงว่าวังเวหาจะส่งคนขี้โรคแบบนี้ออกมาสู้ พวกเขาไม่มีคนอื่นแล้วเหรอ?”

“ก็ต้องไม่มีแล้วสิ คุณไม่เห็นเหรอว่าศิษย์พี่ใหญ่หงหลงของพวกเขาก็โดนศิษย์พี่เจียงหม่าอัดจนไปกองกับพื้นแล้ว? ในเวลาแบบนี้ยังจะเรียกใครออกมาได้อีก?”

“มันก็จริง!”

“คนคนนี้มีแต่จะทำให้พวกเราเสียเวลาก็เท่านั้น”

ลูกศิษย์ของหออักษรเจียงเซียงพากันวิพากษ์วิจารณ์ ในแววตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความดูถูก เยาะเย้ย

“อาจารย์เจียง! รบกวนสั่งให้ลูกศิษย์ของคุณเบามือด้วย!” อาวุโสสองลังเลสักพัก อดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดัง

“วางใจได้ ฉันพูดไปแล้ว แค่จะให้บทเรียนเขานิดหน่อย” เจียงซูหงพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย จากนั้นหันไปมองทางเจียงหม่า “เจียงหม่า จำเอาไว้ว่าลงมือเบาหน่อย!”

“หัวหน้าอาจารย์ นี่คุณกำลังทำให้ผมลำบาก! คนคนนี้ใกล้จะตายอยู่แล้ว ผมกลัวว่าแค่หมัดเดียวก็ฆ่าเขาตายแล้ว! คุณสั่งให้ผมเบามือหน่อย ไม่สู้บอกให้ผมอย่าลงมือดีกว่า!” เจียงหม่ายักไหล่ พูดอย่างหมดหนทาง

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น คุณหักแขนหักขาของเขาก็แล้วกัน! อย่าโจมตีจุดตายของเขา! ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอาวุโสสองจะหาว่าพวกเราเป็นคนโหดร้ายอีก” เจียงซูหงพูด

“ได้เลย!”

เจียงหม่าพยักหน้า

อาวุโสสองเงียบไม่พูดอะไร ส่วนสีหน้าของลูกศิษย์แต่ละคนเต็มไปด้วยความกังวล

“เริ่มได้หรือยัง?” ในตอนนั้นเอง หลินหยางตะโกนถาม

“ได้ทุกเมื่อ” มุมปากของเจียงหม่ากระตุกขึ้น ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“ดี เชิญลงมือเลย!” หลินหยางพูด

“ผมลงมือ?” เจียงหม่าอึ้ง

“ใช่ มาเลย”

หลินหยางตั้งท่าพร้อมที่จะสู้

“เหอะ น่าสนใจ! ในเมื่อคุณอยากรนหาที่ตาย งั้นก็อย่าโทษผม! เดิมทีผมจะต่อให้คุณสักสองสามกระบวนท่า จะได้ไม่แพ้น่าเกลียดเกินไป แต่ในเมื่อคุณพูดถึงขนาดนี้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!”

แววตาของเจียงหม่าเย็นชาลง เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน พุ่งเข้าไปหาหลินหยางราวกับสายลม

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์กลั้นหายใจ

ตอนที่ตั้งสติได้ พบว่าเจียงหม่าได้ไปปรากฏตัวตรงหน้าหลินหยางแล้ว

“หากไม่ได้เป็นเพราะอาจารย์ผมบอกให้ไว้ชีวิตคุณ คุณตายไปแล้ว! ตอนนี้ ผมจะหักแขนคุณก่อนก็แล้วกัน!”

ทันทีที่พูดจบ ฝ่ามือของเจียงหม่ากลายเป็นกรงเล็บ พุ่งเข้าไปหาแขนซ้ายของหลินหยางอย่างดุร้าย

พลังที่น่าสะพรึงกลัวไหลเวียนอยู่บนนิ้วมือทั้งห้า

ราวกับสามารถขยี้เหล็กทำลายเพชร!

“ระวัง!”

“รีบหลบเร็ว”

ลูกศิษย์ของวังเวหาตะโกนเสียงดัง

แต่มันไม่ทันแล้ว!

การเคลื่อนไหวของเจียงหม่าเร็วมาก!