สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1481

“เพียงแต่น่าเสียดายที่จุดสิ้นสุดของศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ ไม่ใช่วิถีเซียน ถึงทักษะการแพทย์ล้ำเลิศเพียงใด ยังคงเป็นเนื้อหนังธรรมดา น่าเสียดาย น่าเสียดาย…” หลินหยางถอนหายใจ แต่ในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเร่าร้อน

เขาคาดหวังว่าตนเองจะสามารถเดินไปได้ไกลกว่าคนเหล่านี้บนเส้นทางของการแพทย์

แน่นอน คาดหวังก็ส่วนของคาดหวัง ตอนนี้ควรพิจารณาเรื่องการเอาตัวรอดจากที่นี่ก่อนดีกว่า

หลินหยางกวาดสายตามองโดยรอบ สุดท้ายสายตาไปหยุดอยู่ตรงป้ายหลุมศพขนาดใหญ่

ป้ายหลุมศพแผ่นนี้ค่อนข้างเก่าแก่ ด้านบนยังมีรอยแตกร้าวปรากฏให้เห็น

บนป้ายหลุมศพมีตัวอักษรขนาดใหญ่สามตัว

เย่หรานเทียน!

เจ้าสำนักสวรรค์นิรันดรรุ่นแรก!

สายตาของหลินหยางจ้องตัวอักษรที่อยู่ตรงป้ายหลุมศพไม่กระพริบตา ลมหายใจหยุดชะงัก

เย่หรานเทียนเกิดในช่วงเมื่อเก้าร้อยปีก่อน เล่ากันว่าอายุของเขายืนยาวถึงห้าร้อยปี แต่สุดท้ายมาตายเพราะความรัก! ทักษะการแพทย์ของเขาบรรลุถึงระดับสูงสุด อยู่เหนือขีดจำกัดของมนุษย์ โดยเฉพาะศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ของเขา สะท้านฟ้าสะเทือนดิน ไม่มีใครสามารถเทียบ

ถ้าหากเย่หรานเทียนไม่ได้ติดแหงกอยู่กับเรื่องของความรัก ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะบรรลุถึงระดับไหน

“น่าเสียดายจริงๆ”

หลินหยางถอนหายใจ สายตายังคงเอาแต่จ้องป้ายหลุมศพแผ่นนั้น

มีคำพูดประโยคหนึ่งบนป้ายหลุมศพทำให้เขารู้สึกสนใจ

“ทุกครั้งที่รู้สึกถึงขีดจำกัด สวรรค์คือโอสถลับซื้ออายุขัย กลับคืนสู่ความวัยเยาว์ ทะลวงขีดจำกัดของอายุขัย ใต้พิภพไม่สามารถแตะต้อง ชีวิตและความตายอยู่คู่กัน หลุดพ้นทุกสรรพสิ่งทั่วหล้า อยู่เหนือฟ้าดิน”

“ยาอายุวัฒนะโอสถลับ?”

“ตกลงเป็นโอสถรับแบบไหน สามารถกลับคืนสู่ความวัยเยาว์ ต่ออายุขัยไม่สิ้นสุด?”

หลินหยางพูดพึมพำ

เขาก็มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องยาอายุวัฒนะ แต่ยาเหล่านั้นใช้ได้เพียงครั้งเดียว และอายุขัยที่เพิ่มขึ้นก็ไม่ได้ถือว่ามากนัก ไม่เหมือนกับเย่หรานเทียน เพิ่มอายุขัยของตนเองยาวนานถึงห้าร้อยกว่าปี…

“ถ้าหากได้รับการสืบทอดของเย่หรานเทียน เกรงว่าบนโลกใบนี้คงไม่มีใครสามารถเทียบกับฉันแล้วมั้ง?”

แต่น่าเสียดาย สิ่งที่เขาเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพหลอน

หลินหยางส่ายหัว เดินไปข้างหน้าต่อ

ไม่นาน เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงป้ายหลุมศพเจ้าสำนักสวรรค์นิรันดรรุ่นที่สี่

หยานปิง!

หลังจากที่เจ้าสำนักคนนี้ขึ้นรับตำแหน่ง ไม่ได้สร้างความดีความชอบหรือผลงานอะไรเลย ทั้งชีวิตดูธรรมดา ไร้ความชอบ ไร้ความผิด การที่ชีวิตได้มาจบลงตรงนี้ก็ถือว่าเป็นโชควาสนา

หลินหยางถอนหายใจ จากนั้นเปิดโลงศพ

ด้านในเป็นศพที่แห้งผาก

ศพเคยผ่านขั้นตอนอะไรบางอย่าง เวลาผ่านไปหลายปียังคงไม่เน่าเสีย วิธีการน่าจะคล้ายคลึงกับการเก็บศพมัมมี่

ส่วนด้านข้างของศพ มีขวดเล็กขวดน้อยวางอยู่ไม่น้อย นอกจากนี้ยังมีตำราโบราณอีกหลายเล่ม

หลินหยางรีบค้นขวดยา

แต่เขาไม่รู้ว่าอันไหนคือลูกกลอนหมื่นพิษไม่สลาย

“ไม่จำเป็นแล้ว พิษเป็นบนร่างกายถูกขจัดหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ลูกลอนหมื่นพิษไม่สลาย! ไว้เอายาพวกนี้กลับไปศึกษาดีกว่า”

หลินหยางก็ไม่เกรงใจ คิดเสียว่ามาครั้งนี้คือการปล้นสุสาน เขาหยิบเอาสมบัติที่อยู่ในโลงศพไปทั้งหมด

ทันใดนั้น หลินหยางนึกอะไรขึ้นได้ เงยหน้ามองไปทางโลงศพเหล่านี้

“ถ้าหากในโลงศพของหยานปิงมีสมบัติ แบบนี้ก็เท่ากับว่า…โลงอื่นก็มีสมบัติด้วย?”

หลินหยางแทบหยุดหายใจ หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ตื่นเต้นจนตัวสั่นไม่หยุด

เขารีบวิ่งเข้าไปเปิดโลงศพที่อยู่ใกล้ที่สุด!

เป็นอย่างที่คิด ภายในโลงศพมีขวดเล็กขวดน้อยวางอยู่ไม่น้อย ล้วนแต่เป็นยาที่เจ้าสำนักรุ่นก่อนปรุงแต่งขึ้น

นอกจากนี้ยังมีตำราหลายเล่ม เป็นบันทึกเกี่ยวกับประสบการณ์ทั้งชีวิตของพวกเขา! แม้มันจะดูเก่าแก่และทรุดโทรมมาก แต่ยังสามารถมองเห็นตัวอักษรด้านบนได้อย่างชัดเจน

หลินหยางเริ่มค้นสมบัติไปตามโลงศพด้วยความโลภ

ผ่านไปสักพัก โลงศพสิบกว่าโลงถูกเขาค้นจนหมด

เหลือเพียงโลงสุดท้ายแล้ว!

หลินหยางมองโลงศพขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า รีบก้าวออกไปด้วยความตื่นเต้น

เขาเปิดโลงศพของเจ้าสำนักสวรรค์นิรันดรรุ่นแรกเย่หรานเทียน

ซ่า!

ทันทีที่เปิดฝาโลง มีควันสีขาวจำนวนมากลอยออกมาทันที หลินหยางไม่ทันระวัง สำลักควันเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปสักพัก ควันเริ่มจางหายไป