สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1487

วังสุริยันจันทราดาราค่อนข้างโอ่อ่า

หลังคาราวกับดวงดาว เสาราวกับหยกขาว แกะสลักลวดลายมังกรสีทอง พื้นเป็นหินแกรนิตสีเขียว

ทุกตารางนิ้วของที่นี่ส่งกลิ่นอายของความสูงศักดิ์และความศักดิ์สิทธิ์

หลินหยางกวาดสายตามองโดยรอบ ส่วนลูกศิษย์คนนั้นยกมือขึ้นคำนับเสียงดัง

“เรียนเจ้าสำนัก หลินหยางมาถึงแล้ว!”

“อืม คุณถอยไปเถอะ”

มีเสียงที่เฉยเมยดังขึ้นจากภายในตำหนักวังขนาดใหญ่

หลินหยางอึ้งเล็กน้อย หันไปมองตามทิศทางของเสียง

เขาพบว่ามีผู้หญิงแต่งตัวธรรมดา ผมยาวและสวมแว่นขอบสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามา

ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ดูสดใสสวยงามเป็นธรรมชาติ แต่เนื่องจากร่องรอยของอายุทำให้เธอดูแก่ลงไม่น้อย

เธอสวมชุดเพ้าสีขาวธรรมดา บนใบหน้าไม่มีเครื่องสำอาง บนร่างกายก็ไม่มีเครื่องประดับ มีเพียงตำราโบราณเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือ เหมือนเธอกำลังอ่านตำรา

นี่ก็คือโม่ซิน?

นี่ก็คือเจ้าสำนักสวรรค์นิรันดร?

หลินหยางตกตะลึงเล็กน้อย

เขาเคยได้ยินชื่อของเจ้าสำนักโม่ซิน

แต่ไม่เคยคิดว่าเจ้าสำนักคนนี้จะเป็นผู้หญิง!

มันไม่ได้ดูน่าเกรงขามและโผผางอย่างที่เขาจินตนาการ

กลับกัน ให้ความรู้สึกที่ธรรมดามาก ไม่มีท่าทีของการวางท่าเป็นใหญ่เป็นโต…

น่าประหลาดใจยิ่งนัก!

“เจ้าสำนัก ศิษย์ขอตัว!”

ลูกศิษย์คนนั้นคำนับเสร็จ ออกจากประตูอย่างมีมารยาท

เจ้าสำนักโม่ซินปิดตำราที่อยู่ในมือ หันมามองทางหลินหยางแล้วพูด “คุณก็คือหลินหยาง? หาที่นั่งนั่งลงก่อน”

“ขอบคุณเจ้าสำนัก”

หลินหยางพูด ในแววตาปรากฏให้เห็นความหวาดระแวง แต่เขาก็เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างอย่างไม่เกรงใจ

เก้าอี้ตัวนี้ก็ถูกแกะสลักออกมาจากหินหยกเช่นกัน ทันทีที่นั่งลง มีความรู้สึกที่อบอุ่นถูกส่งผ่านเข้าไปในร่างกายทันที ทำให้รู้สึกสบายตัวและสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

อัศจรรย์!

หลินหยางคิดในใจ

เจ้าสำนักโม่ซินก็นั่งลงบนเก้าอี้ของตนเอง ยกเท้าไขว่ห้าง ดื่มชาที่วางอยู่ด้านข้างแล้วพูด “หลินหยาง! ฉันรู้ว่าคุณได้รับบาดเจ็บ ที่เรียกคุณมาเพราะมีเรื่องเร่งด่วน หวังว่าคุณจะไม่ถือสา”

“เจ้าสำนักพูดอะไรแบบนั้น? มีโอกาสได้รับใช้คุณ เป็นวาสนาที่ทำมาแต่ชาติที่แล้วของหลินหยาง” หลินหยางพูด

“คำพูดพวกนี้ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ชอบฟัง เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า! หลินหยาง ที่เรียกคุณมาเพราะอยากสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นภายในสุสานสวรรค์! ฉันหวังว่าคุณจะตอบฉันตามความจริง”

“เจ้าสำนักโปรดวางใจ หลินหยางต้องตอบตามความจริงแน่นอน!” หลินหยางพูด

“ดีมาก! หลินหยาง ฉันเชื่อว่าคุณเป็นคนซื่อสัตย์ ตอนนี้ฉันขอถามคุณหน่อย! อาวุโสใหญ่…เขาตายยังไง!” เจ้าสำนักโม่ซินพูดจบ เธอจ้องหลินหยางด้วยสายตาที่เป็นประกาย

ราวกับต้องการมองทะลุจิตใจของหลินหยาง

แต่หลินหยางนิ่งมาก

อันที่จริงเขาคิดคำตอบไว้นานแล้ว

“เรียนเจ้าสำนัก การตายของอาวุโสใหญ่…ผมไม่รู้”

“คุณไม่รู้?”