สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1488

“พอได้แล้ว”

เห็นทั้งสองฝ่ายโต้เถียงกันไม่เลิก เจ้าสำนักโม่ซินเอ่ยปากพูด

คนหันไปมองทางเธอ

เห็นเพียงเจ้าสำนักโม่ซินเงียบไปสักพัก เอ่ยปากพูด “เรื่องนี้ฉันจะมอบหมายให้อาวุโสสี่ไปตรวจสอบ หากเรื่องนี้มีลับลมคมใน ฉันจะไม่ปล่อยผ่านแน่นอน พวกคุณอย่าเพิ่งใจร้อน เชื่อว่าอีกไม่นานความจริงก็จะปรากฏ”

“รับทราบ เจ้าสำนัก”

“อาวุโสสี่!” เจ้าสำนักโม่ซินตะโกน

“เจ้าสำนักมีอะไรจะสั่ง?” อาวุโสสี่รีบก้าวออกมาถามด้วยความเคารพ

“คุณไปเตรียมตัวก่อน ช่วงเย็นฉันจะไปตรวจสอบที่สุสานสวรรค์พร้อมกับคุณ!” เจ้าสำนักโม่ซินพูด

ทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนตกตะลึงมาก

อาวุโสสี่ก็ประหลาดใจเช่นกัน แต่ก็ยังยกมือขึ้นคำนับแล้วพูด “รับทราบ!”

“พวกคุณกลับไปพักผ่อนก่อน อาการของพวกคุณจำเป็นต้องได้รับการพักฟื้น!”

“รับทราบ เจ้าสำนัก!”

ทุกคนตอบรับเสียงดัง

“หลินหยาง อาวุโสสาม พวกคุณอยู่ก่อน ฉันมีเรื่องอยากจะถามพวกคุณ” เจ้าสำนักโม่ซินพูดอีกครั้ง

คนทั้งสองที่กำลังเดินออกจากวังสุริยันจันทราดาราหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

คนที่เหลือหันไปมองคนทั้งสอง แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร จากนั้นรีบเดินออกจากวังสุริยันจันทราดารา

ไม่นาน ภายในห้องโถงกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

“ไม่ทราบว่าเจ้าสำนักมีเรื่องอะไรจะถามพวกเรา!” อาวุโสสามถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ไม่ต้องรีบร้อน! ฉันจะถามทีละคน” เจ้าสำนักโม่ซินนั่งลงบนบนเก้าอี้ มองทั้งสองด้วยสายตาที่นิ่งสงบ หลังจากนั้นหันไปมองทางอาวุโสสาม “อาวุโสสาม พวกคุณเป็นคนออกคำสั่งให้คนเฝ้าสุสานเปิดประตูใช่หรือเปล่า?”

“เรื่องนี้…” ลมหายใจของอาวุโสสามหยุดชะงัก แววตาหวั่นไหว ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี สุดท้ายทำได้แต่กัดฟันแน่นพูด “เป็นคำสั่งของอาวุโสใหญ่ พวก…พวกเราไม่กล้าขัดคำสั่ง…”

“เรื่องนี้พวกคุณก็น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยใช่หรือเปล่า? บรรพบุรุษตั้งกฎเอาไว้ นอกจากเจ้าสำนักสวรรค์นิรันดร ห้ามคนอื่นเข้าไปในสุสานสวรรค์! ถ้าหากอาวุโสใหญ่ยินกรานจะเข้าไปให้ได้ ทำไมพวกคุณถึงไม่มารายงานฉัน? ทำไมพวกคุณถึงไม่ห้ามเขา?” เจ้าสำนักโม่ซินถามอีกครั้ง

น้ำเสียงเคร่งขรึม

อาวุโสสามรีบคุกเข่าลงพื้นด้วยอาการสั่นเทา “เจ้าสำนักโปรดลงโทษ!”

“เรื่องนี้ฉันจะตรวจสอบอย่างละเอียด ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้าไปในสุสานสวรรค์ ฉันจะลงโทษตามกฎของสำนัก! อีกเดี๋ยวคุณไปบอกพวกเขามายอมรับผิดกับฉันทีละคน” เจ้าสำนักโม่ซินพูด

“รับ…รับทราบ…เจ้าสำนัก” อาวุโสสามพูดเสียงสั่น

เจ้าสำนักโม่ซินหันไปมองทางหลินหยาง

“หลินหยาง จากนี้ฉันจะถามคุณ”

“เจ้าสำนักถามได้เลย”

“คำถามแรก บอกฉันมาว่าคุณไปถูกพิษเป็น…ได้ยังไง?”

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินหยางขมวดคิ้ว

ครุ่นคิดสักพัก ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดความจริง

“บอกตามตรงไม่ปิดบัง เจ้าสำนัก ก่อนหน้านี้ไม่นานผมถูกศัตรูไล่ฆ่า ศัตรูของผมแข็งแกร่งมากเกินไป สุดท้ายผมไม่มีทางเลือก…ก็เลยใช้วิชาต้องห้าม! วิชาต้องห้ามที่ผมใช้มีผลกระทบที่ร้ายแรงตามมาทีหลัง นั่นก็คือพิษเป็น!”

“วิชาต้องห้าม? เป็นวิชาต้องห้ามแบบไหน?”

“ทักษะขั้นสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้” หลินหยางเงียบไปสักพัก แต่ก็พูดความจริงออกมา

คำพูดประโยคนี้ทำให้สีหน้าของอาวุโสสามเปลี่ยนไปทันที สีหน้าของเจ้าสำนักโม่ซินก็เคร่งขรึมลง

“เป็นไปไม่ได้! หลินหยาง! คุณจะเป็นวิชาต้องห้ามระดับนี้ได้ยังไง?” อาวุโสสามพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมผมถึงใช้วิชาแบบนี้เป็นไม่ได้?” หลินหยางหันไปมองเขา

“ทักษะขั้นสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้เป็นวิชาต้องห้ามที่ผู้อาวุโสฟาหนานคิดค้นขึ้นเมื่อหนึ่งพันปีก่อน! ในนั้นมีวิชาต้องห้ามทั้งหมดเก้าเก้าแปดสิบเอ็ดแบบ วิชาต้องห้ามพวกนี้ค่อนข้างซับซ้อน อย่าว่าแต่ผมเลย ถึงเป็นอาวุโสใหญ่ก็ไม่สามารถเข้าใจเนื้อหาทั้งหมด ส่วนคุณ…กลับสามารถทำได้ถึงระดับนี้? เป็นไปได้ยังไง?” อาวุโสสามไม่สามารถยอมรับความจริง

อันที่จริงไม่เพียงแต่เขา แม้กระทั่งเจ้าสำนักโม่ซินก็ไม่อยากเชื่อ

“หลินหยาง คุณเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ แต่กลับสามารถใช้วิชาต้องห้ามระดับนี้? คุณ…ไม่ได้โกหกฉันจริงเหรอ?”

“เจ้าสำนักคิดว่าหลินหยางมีเหตุผลที่ต้องปิดบังด้วยเหรอ? แต่ที่พวกคุณไม่เชื่อก็ถือเป็นเรื่องสมเหตุสมผล เพราะก่อนหน้านี้ผมต้องใช้ยาสมุนไพรที่ไม่ธรรมดาไปไม่น้อย”