สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1511

หลังจากที่หยานชางไห่ตายลง ยอดเขากูเฟิงก็ไร้ซึ่งผู้นำและคนที่เหลืออยู่มีหรือจะกล้าต่อสู้อีก? จากนั้นทั้งหมดก็ได้แยกย้ายกันหนีออกไป

หัวหน้าของพรรคอื่นๆ ที่เหลืออยู่ก็ตื่นตระหนกและต่างไม่กล้าออกมาสู้

แม้แต่หยานชางไห่ก็ถูกฆ่าตาย พวกเขาจะยังกล้าออกมาต่อสู้กับหลินหยางอีกเหรอ?

ระยะเวลาเพียงไม่นานทุกคนก็ต่างถดถอยออกไป และบริเวณรอบตัวของหลินหยางก็เหมือนกับเป็นสุญญากาศที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เมื่อหลินหยางเห็นแบบนี้ก็ได้หันหลังขวับและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณเจิ้ง!"

"อยู่นี่..." เจิ้งฮั่นซานรีบตอบรับหลังจากดึงสติได้

"ไปกันเถอะ!"

หลินหยางหันหลังกลับและเดินออกไปทันที

"อ๋า?"

เจิ้งฮั่นซานตกตะลึง

หลินหยางที่นมีพละกำลังแข็งแกร่งและฆ่าผู้คนอย่างโหดเหี้ยมที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำไมจู่ๆ ถึงบอกยกเลิกการต่อสู้ง่ายดายแบบนี้?

ทว่าดูเหมือนเชียนเย่จะเข้าใจอะไรบางอย่างจึงได้ตะโกนไปยังลูกศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บ "รีบตามหลินหยางออกไป เร็วเข้า!"

จากนั้นคนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็ได้แยกย้ายกันออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อมีหลินหยางนักฆ่าผู้ไม่ปรานีใครอยู่ ทำให้ใครก็ไม่อาจมาขัดขวางเขาได้

เป็นผลให้ภายนอกของสำนักสวรรค์นิรันดรที่มีกลุ่มลูกศิษย์จำนวนมากรายล้อมอยู่ ทว่ากลับไม่มีใครกล้าเข้ามาขัดขวางหลินหยางสักคน และกลับเปิดทางปล่อยให้เขาออกไปอย่างง่ายดาย

"อะไรกัน?"

อาวุโสห้า เจิ้งถงหยวนและคนอื่นๆ ต่างพากันตกตะลึงหน้าถอดสี

"อย่าให้พวกเขาหนีไป! เร็วเข้า! รีบขัดขวางพวกเขาเดี๋ยวนี้!" เจ้าตำหนักเวินตะโกนสุดเสียง

ทว่า...กลับไม่มีใครขานรับ

"พวกคุณมัวทำอะไรกัน? รีบขัดขวางพวกเขาไว้! เร็วเข้า!" เจิ้งถงหยวนร้อนใจจนกระโดดโลดเต้นและตะโกนออกไปอย่างต่อเนื่อง

ทว่าลูกศิษย์ทั้งหมดกลับก้มหน้าลงและยืนอยู่กับที่ด้วยอาการตัวสั่น

ล้อเล่นกันใช่ไหม!

เขาเพิ่งจะตัดศีรษะของรองหัวหน้าพันธมิตรของยอดเขากูเฟิงไป

พวกเราเป็นเพียงลูกศิษย์กระจอกงอกง่อยธรรมดาที่มีความสามารถน้อยนิดเท่านั้น จะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้?

อีกอย่างแม้แต่คนที่เป็นอาวุโสและเจ้าตำหนักก็ยังไม่สามารถขัดขวางได้ และปล่อยให้ลูกศิษย์ธรรมดาอย่างพวกเขาไปขัดขวาง? เรียกให้พวกเขาไปตายเหรอ?

จึงส่งผลให้ ไม่ว่าบรรดาเจ้าตำหนักและอาวุโสจะตะโกนออกไปยังไงก็ไม่มใครกล้าขยับ

ทำให้โม่ซินที่กำลังเตรียมเข็มร้อนใจอย่างมากและจ้องเขม็งมองไปที่หลินหยางที่กำลังเดินจากไป แววตาของเธอแดงก่ำและร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั่ว

และในที่สุด

อั่ก!

โม่ซินอ้าปากและกระอักเลือดออกมา

การใช้ทักษะวิชาเข็มเทพทำลายล้างไม่สามารถหลุดจากสมาธิได้ แต่การที่หลินหยางเดินหนีออกไปแบบนี้ จะไม่ทำให้เธอหลุดจากสมาธิได้ยังไง?

เมื่อเห็นโม่ซินกระอักเลือดออกมาก็ทำให้ทุกคนรู้ได้ว่า การทำงานของวิชาเข็มเทพทำลายล้างไม่เป็นผลสำเร็จ

เมื่อเป็นแบบนี้ ทำให้แผนการสุดท้ายในการกำจัดหลินหยางของสำนักสวรรค์นิรันดรก็ไม่มีเหลืออยู่เลย

"คนสารเลว! อย่าคิดจะได้ออกไปจากที่นี่เลย! คืนเลือดวิญญาณลั่วหลินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!"

โม่ซินตะโกนออกไปสุดเสียงและไม่สนใจร่างกายที่บาดเจ็บจากผลกระทบของวิชาเข็มเทพทำลายล้างที่ล้มเหลวลง จากนั้นได้ลุกขึ้นไล่ตามหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

"เจ้าสำนัก! อย่าทำแบบนั้น!"

"เจ้าสำนักใจเย็นเข้าไว้! อย่าประมาท! การทำงานของวิชาเข็มเทพทำลายล้างล้มเหลวลงแล้ว และตอนนี้เราไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของชายคนนั้นได้แล้ว หากยังประมาทอยู่แบบนี้ก็มีแต่จะตาย!"

"เจ้าสำนักใจเย็น!"

ทุกคนต่างพากันไปขัดขวางโม่ซินและพากันเกลี้ยกล่อมเธอ

โชคดีที่แม้ว่าโม่ซินจะโกรธจัดและอารมณ์เดือดพล่าน แต่เธอยังไม่เสียสติและมีเหตุผลอยู่

แม้การทำงานของวิชาเข็มเทพทำลายล้างจะไม่เป็นผล และต่อให้ไล่ตามชายคนนั้นได้ทันก็ไม่สามารถรั้งเขาเอาไว้ได้ ตอนนี้เธอก็ได้สูญเสียเลือดวิญญาณลั่วหลินไป หากยังต่อสู้กับเขาอีกจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่

"พวกคุณไร้ประโยชน์!" โม่ซินกัดฟันกรอดและผลักหลังมือออกไป รัศมีบางอย่างกระทบไปยังบรรดาอาวุโสและเจ้าตำหนัก

"อ๊า!"

ทุกคนต่างร้อนอุทานอย่างคร่ำครวญและกระอักเลือดออกมา

"คนจำนวนมากขนาดนี้ แต่กลับรั้งคนคนเดียวไว้ไม่ได้! สำนักสวรรค์นิรันดรเลี้ยงพวกคุณที่ไร้ความสามารถแบบนี้ไปเพื่ออะไร?" โม่ซินด่าทอออกมาด้วยความโกรธ