สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1518

ชายชราดูมีอายุมากแล้วและมีเครายาว แต่ร่างกายของเขาซีดและซูบผอมจนเห็นกระดูก

ดูออกว่าชายชราอายุประมาณแปดสิบเก้าสิบปีแล้ว แต่ยังดูแข็งแรงดี ทว่าเขาคนนี้กลับใช้ชีวิตมากว่าสองร้อยปีและนับเป็นเทวดาที่มีอยู่จริง

"โธ่คุณพ่อ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ถูกวางยาพิษ ตอนนี้ร่างกายของผมแข็งแรงดีมาก เราถูกนายหลินคนนั้นหลอกเข้าแล้วล่ะ" หลงเจียงเฟิงหัวเราะขำขัน

"ไม่ คุณถูกวางยาพิษ" หมอเทวดาชิวพูดขึ้นมาทันที

จู่ๆ ร่างกายของหลงเจียงเฟิงก็สั่นสะท้าน

หลงซินรีบยกกำปั้นขึ้น "หมอเทวดาชิวช่วยลูกชายของผมด้วย"

"วางใจได้ คุณหลง ไม่ไม่มีทางปล่อยไว้เฉยๆ โดยไม่ช่วยหรอก" หมอเทวดาชิวพูดขึ้นมา จากนั้นกวักมือเรียกหลงเจียงเฟิง "หลงเจียงเฟิงมานี่"

"ครับ...หมอเทวดาชิว..." หลงเจียงเฟิงยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนักและเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

หมอเทวดาชิวจับมือของเขาและตรวจวัดชีพจร

เขาหลับตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังพยายามสัมผัสอะไรบางสิ่ง

เวลาผ่านไปนานและทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

"อะไรกัน?"

เขาอุทานเสียงหลงและหยิบเข็มออกมาทำการฝังเข็มไปบนร่างกายของหลงเจียงเฟิงจำนวนหนึ่ง จากนั้นคอยสังเกตการเปลี่ยนสีของเข็มเงิน

เวลาผ่านไปนาน สีหน้าของหมอเทวดาชิวก็ดูตื่นตระหนกและเหลือเชื่อ

เมื่อเห็นแบบนั้น หลงซินจึงรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้น

"หมอเทวดาชิว ลูกชายของผมเขา...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หมอเทวดาชิวไม่ตอบและจ้องสังเกตใบหน้าของหลงเจียงเฟิงอย่างครุ่นคิด "พวกคุณไปมีเรื่องบาดหมางกับใครมา?"

"หมอเทวดาชิว? คุณหมายความว่า?" หลงซินถามขึ้นด้วยความสงสัย

"พิษที่อยู่ในร่างกายของลูกชายคุณ...เป็นพิษที่ไม่ธรรมดาเลยนะ! หากคิดจะถอนพิษเกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น" หมอเทวดาชิวกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"อ๋า?" สีหน้าของหลงซินเปลี่ยนไปอย่างมาก

หลงเจียงเฟิงตกตะลึงเล็กน้อย ทว่ายังคงหัวเราะยิ้มออกมา "หมอเทวดาชิว คุณล้อเล่นอะไรกัน? ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมมีความสุขและแข็งแรงมาก ผมไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต ผมคิดว่าต่อให้มีเสือมายืนตรงหน้าสักร้อยตัว ผมก็สามารถจัดการด้วยมือเปล่าได้อย่างสบายเลย...ผมจะถูกวางยาพิษได้ยังไง? ฮ่าๆ คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ!"

"คุณหมายความว่ายังไง? คิดว่าทักษะการรักษาของผม...ไม่สามารถจัดการพิษในร่างกายของคุณได้ยังงั้นเหรอ?" หมอเทวดาชิวพูดอย่างเย็นชา

"ไม่ๆๆ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น..." หลงเจียงเฟิงตื่นตระหนก

หลงซินรีบขอโทษขอโพย "หมอเทวดาชิว ลูกชายของผมอายุยังน้อย ไม่รู้กาลเทศะอะไร คุณอย่าได้ถือสาเลยนะ!"

"ผมไม่ถือสาอะไรลูกชายของคุณ! ผมของพูดกับคุณเรื่องพิษที่คุณโดนในครั้งนี้แล้วกัน!

อันที่จริงพิษนี้ก็ไม่ได้แปลกประหลาดอะไร แต่กลับเป็นพิษที่มีความซับซ้อนมาก ซับซ้อนขนาดไหนนะเหรอ...พูดง่ายๆ ก็คือ ผมใช้ชีวิตอยู่มากว่าสองร้อยปียังไม่เคยเจอใครพัฒนาพิษชนิดนี้ได้ถึงระดับขั้นนี้มาก่อน!"

"พัฒนา?" หลงซินและทุกคนต่างตกตะลึง

"ใช่! พัฒนา! อันที่จริงพิษนี้ไม่ได้มาจากตัวยาบนเข็มเงินของคนคนนั้น แต่มาจากร่างกายภายในของหลงเจียงเฟิงเองต่างหาก!" หมอเทวดาชิวกล่าว

"ร่างกายของผม?" หลงเจียงเฟิงตกตะลึงอย่างมาก "ผม...ร่างกายของผมมีพิษอยู่ตั้งแต่เมื่อไร?"

"ร่างกายของเราทุกคนล้วนมีสารพิษ! แต่สารพิษเหล่านี้ไม่ได้มากมายอะไร มันมาจากอาหารที่เรารับประทานเข้าไปในแต่ละวัน ผ่านการหายใจ บุหรี่มีพิษ และอาหารที่ใช้นำมันทอดก็มีพิษด้วยเช่นกัน แต่สารพิษเหล่านี้มีปริมาณเพียงน้อยนิด โดยปกติแล้วมันไม่มีผลกระทบอะไรต่อร่างกายของเรา แต่หากทำให้พวกมันขยายใหญ่ขึ้น จะต่างออกไป มันจะกัดเซาะอวัยวะภายในของร่างกายมนุษย์อย่างรวดเร็ว ซึ่งสามารถทำให้คนเป็นมะเร็งต่างๆ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ และทำให้โรคที่ซ่อนอยู่ในร่างกายรุนแรงขึ้นจนถึงขั้นเสียชีวิตได้!"

"หมายความว่า หมอเทวดาหลินคนนั้นทำให้สารพิษปริมาณน้อยนิดในร่างกายของลูกชายผมขยายเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และทำให้เขาต้องตายด้วยโรคมะเร็ง?" หลงซินถามขึ้นด้วยสีหน้าแทบไม่เชื่อ

"เอ่อ หากวิธีกำจัดพิษออกง่ายดายขนาดนี้ ผมยังจะพูดแบบนี้ทำไมกัน?" หมอเทวดาชิวหัวเราะและส่ายหน้า