สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1550

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีคนมาเคาะประตูห้องที่โรงแรม

หลินหยางที่กำลังพูดคุยปรึกษากับจ้านอี้ตาวก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและเปิดประตูออกก็พบว่าเป็นผู้หญิงที่ขับรถตามเขามาคนนั้น...

"คุณ คุณมาที่นี่ได้ยังไง?" หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ

"คุณคะ ฉันมาเพื่อขอบคุณโดยเฉพาะค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ ถ้าไม่ใช่คุณน้องสาวของฉันต้องตายแน่ๆ" เมื่อพูดจบก็โค้งคำนับให้กับหลินหยาง

"คุณครับคุณไม่ต้องทำขนาดนี้ ผมบอกแล้วว่าผมเป็นหมอ การช่วยชีวิตคนถือเป็นหน้าที่ของผม ในเมื่อน้องสาวของคุณไม่เป็นอะไรนั่นก็ถือเป็นเรื่องดีมากๆ คุณก็รีบกลับไปพักผ่อนและดูแลน้องสาวของคุณให้ดีเถอะครับ"

"คุณคะ ฉันยังไม่ชดเชยค่าเสียหายให้คุณเลยค่ะ"

"เรื่องนั้นไม่เป็นไรครับ แค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องชดเชยอะไรหรอกครับ"

"ไม่ค่ะ คุณช่วยชีวิตน้องสาวของฉันไว้และฉันยังชนรถคุณอีก ถ้าคุณไม่ให้ฉันชดเชย แบบนี้ดูเหมือนฉันเอาเปรียบคุณมากเกินไป ไม่ว่ายังไงฉันก็จะต้องชดเชยให้คุณค่ะ" หญิงคนนั้นยืนหยัด

หลินหยางรู้สึกหนักใจและถอนหายใจ "แบบนี้ งั้นผมให้ผู้ช่วยของผมติดต่อคุณเรื่องค่าชดเชยแล้วกัน! ตอนนี้ผมติดธุระ ผมไม่สะดวกคุยกับคุณเท่าไร"

"เหรอคะ...ก็ได้ค่ะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นค่ำนี้ขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหมคะ?" หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างคาดหวัง

หลินหยางเห็นแบบนั้นก็ได้แต่แอบถอนหายใจ

เขารู้ว่าหากเขาไม่ตอบตกลง ผู้หญิงคนนี้คงไม่ยอมไปง่ายๆ

"ก็ได้ครับ งั้นทานอะไรง่ายๆ ก็พอนะครับ! หกโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มเป็นยังไงครับ? ผมก็มีเวลาไม่มากเท่าไร"

"ได้ค่ะ ฉันไม่รบกวนเวลาคุณมาก ฉันแค่ต้องการตอบแทนที่คุณช่วยเหลือฉันและน้องสาว"

หญิงคนนั้นทั้งดีใจและตื่นเต้น จากนั้นยื่นมือออกมา "ฉันชื่อฉีเฉี่ยวถงค่ะ คุณชื่ออะไรคะ?"

"ผม...หลินเซิงอี้ครับ"

"หลินเซิงอี้? คุณหลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! งั้นตามนี้ หกโมงเย็นฉันจะมารับคุณที่นี่ ได้ไหมคะ?"

"ครับ"

เมื่อฉีเฉี่ยวถงจากไป หลินหยางก็ถอนหายใจและปิดประตูลง

"คุณหลิน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะสนใจคนอื่น เรื่องเหล่านี้ปล่อยเอาไว้ก่อนดีกว่าครับ" จ้านอี้ตาวลุกขึ้นและพูดเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวัง

"ไม่เป็นไร"

หลินหยางยิ้มเล็กน้อย "มีบางเรื่องไม่ได้ง่ายเหมือนที่คุณคิดหรอกนะ"

จ้านอี้ตาวสะดุ้งและเหมือนจะรู้ความหมายในคำพูดของหลินหยาง หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป "คุณหลิน คุณหมายความว่า..."

"เรื่องอื่นผมจะให้พวกคุณจัดการ ผมจะเตรียมตัวออกไปทานข้าวกับเธอ"

"ครับ คุณหลิน!"

คนของหลินหยางได้กลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลหลิน

สำหรับท่าทีของตระกูลหลิน คนคนนั้นพูดได้เพียงคำเดียว

"อีกฝ่ายปิดประตูไม่ต้อนรับ"

"ผมรู้แล้ว"

หลินหยางพยักหน้า

สิ่งที่เขาต้องการก็คือการไม่ต้อนรับของตระกูลหลิน

การทำแบบนี้ก็ดูพอมีเหตุผลของตัวเองเช่นกัน

ที่นี่คือเยี่ยนจิง คือดินแดนแห่งพยัคฆ์หมอบและมังกรซ่อนเร้น

ที่นี่มีความลึกลับซับซ้อนอย่างมาก และแม้ว่าหลินหยางจะไม่เหมือนเดิม แต่เมื่อมาถึงสถานที่แบบนี้ ก็ยังต้องระมัดระวังอย่างมาก

หกโมงเย็น หลินหยางสั่งให้จ้านอี้ตาวและคนอื่นๆ เตรียมพร้อมอยู่ที่โรงแรม และหลังจากเขาเปลี่ยนชุดเสร็จก็ได้เดินลงไปข้างล่าง

หน้าโรงแรมมีคันสีแดงคันหนึ่งจอดอยู่ ฉีเฉี่ยวถงกำลังยืนอยู่หน้ารถและเล่นโทรศัพท์

จากนั้นหลินหยางก็เพิ่งเห็นหน้าตาของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน

ดวงตาหิมะ จมูกโด่งและริมฝีปากสีแดง ผิวขาว ผมยาวถึงเอวราวกับน้ำตกสาย เธอสวยงามมาก สวมใส่ชุดเดรสสีดำที่ดูเย้ายวนและสมบูรณ์แบบมาก

อดพูดไม่ได้ว่านี่คือความสวยงามที่น่าทึ่ง ไม่แปลกที่ผู้ชายที่เดินผ่านไปมาผ่านพากันมองคล้อยตาม

หากหลินหยางเป็นคนหลงใหลในความสวยงามของผู้หญิง เกรงว่าคงถูกมอมเมาด้วยความงามของผู้หญิงคนนี้แน่ๆ