สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1551

"เซียวเสวี่ย! อย่าพูดจาเหลวไหลน่า คนนี้คือคุณหลิน เขาไม่ใช่แฟนของฉันซะหน่อย" ฉีเฉี่ยวถงหน้าแดงและมองผู้หญิงผมสั้นพร้อมอธิบาย

"อิอิ ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งมีพิรุธ ยิ่งปกปิดก็ยิ่งสร้างเรื่องขึ้นมา!" ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นหัวเราะ

"ฉันบอกพวกเธอก็ได้ พวกเธอไม่รู้อะไร เที่ยงวันนี้เฉี่ยวซินอาการกำเริบขึ้นอีกแล้ว เรื่องราวเกิดขึ้นกะทันหันมาก ตอนที่ฉันกำลังรีบพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลก็ได้ไปชนรถของคุณหลินเข้า ไม่คิดเลยว่าคุณไม่หลินนอกจะไม่โทษฉันแล้ว เขายังยื่นมือเข้ามาช่วยเฉี่ยวซิน ฉะนั้นสำหรับฉันแล้ว คุณหลินคือผู้มีพระคุณของฉัน!" ฉีเฉี่ยวถงกล่าว

"จริงเหรอ?"

ทุกคนต่างตกใจ

"ฉะนั้นหมายความว่าคุณหลินคือหมอ?" ผู้หญิงผมสั้นที่ชื่อเซียวเสวี่ยอดไม่ได้และมองไปที่หลินหยาง

"ใช่ครับ" หลินหยางยิ้มและพยักหน้า "ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ"

"โอ๊ะ สุภาพซะด้วย สวีเยว่ นายมีคู่แข่งแล้วนะ!" เซียวเสวี่ยหัวเราะและหันไปพูดกับชายคนหนึ่งร่างกายกำยำและสวมแว่นตา

ชายคนนั้นเอาแต่จ้องมองหลินหยางและแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หลินหยางค่อนข้างเหนื่อยใจ

ตัวเองไม่เคยมีปัญหากับชายคนนี้?

"คุณหลิน คุณบอกว่าคุณเป็นหมอ? คุณเรียกทางด้านไหนมาและจบจากที่ไหนเหรอครับ?" ชายคนนั้นถามอย่างเคร่งขรึม

"สวีเยว่! นายว่าทำอะไรบ้าๆ นะ!" ฉีเฉี่ยวถงกล่าวสีหน้าจริงจัง

ผู้ชายที่ชื่อสวีเยว่ส่ายหน้าและกล่าว "เฉี่ยวถง ผมไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย ก็แค่เจอคนในสายงานเดียวกันเลยถามไปก็เท่านั้นเอง"

"สายงานเดียวกัน?"

"คุณหลิน ขอโทษนะคะ สวีเยว่ก็เป็นเพื่อนของฉัน ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าแผนกอายุรกรรมของโรงพยาบาลในเครือที่สองของมหาวิทยาลัยเยี่ยน ปกติเขามักเป็นคนหยิ่ง คุณอย่าไปสนใจเขาเลยนะคะ" ฉีเฉี่ยวถงกล่าว

หลินหยางพยักหน้าและนับว่าดูออกว่าสวีเยว่น่าจะชอบฉีเฉี่ยวถง เลยคิดว่าเขาเป็นศัตรูหัวใจ จึงได้จงใจหาเรื่องแบบนี้

ฉีเฉี่ยวถงพูดออกมาขนาดนี้แล้ว ทว่าสวีเยว่ยังไม่ยอมหยุด

"ทำไมเหรอ? คุณหลิน ตำแหน่งงานของคุณยากที่จะพูดออกมาให้ทุกคนได้รู้อย่างนั้นเหรอ? หรือว่าไม่กล้าพูดถึงทักษะทางการแพทย์ของตัวเองให้คนอื่นได้รู้? ไม่เป็นไรหน่า ไม่ว่าเรียนมาทางด้านไหนผมก็ไม่ดูถูกหรอก" สวีเยว่กล่าว

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ทุกคนที่นั่งโต๊ะเดียวกันต่างหัวเราะออกมา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาฟังออกถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของสวีเยว่

กลัวว่าจะไม่ใช่โรงพยาบาลเฉพาะสำหรับผู้หญิงหรือผู้ชาย

"สวีเยว่!" ฉีเฉี่ยวถงโมโห

ทว่าหลินหยางกลับพูดขึ้นมาก่อน "คุณสวี คุณไม่ต้องทายหรอก สายงานของผมก็ไม่ใช่ว่าจะพูดถึงไม่ได้ ผมเรียนการแพทย์แผนจีนทั่วไปเท่านั้น ส่วนโรงพยาบาลที่ทำงานนั้น...ตอนนี้ยังไม่มี"

"อะไรนะ? แพทย์แผนจีน? นั่นไม่ใช่กลอุบายในการหลอกคนหรอกเหรอ? แทบไม่มีหลักการด้านวิทยาศาสตร์เอาซะเลย!" สวีเยว่เบิกตาเล็กน้อยและพูดอย่างดูถูก

"สวีเยว่ อย่าพูดแบบนี้ นายลืมหมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉินไปแล้วเหรอ? เขาก็ใช้ทักษะการแพทย์แผนจีนนะ! แถมยังรักษาผู้คนได้เป็นจำนวนมาก นายว่าแพทย์แผนจีนไม่มีประโยชน์ได้ยังไง?" เซียวเสวี่ยรีบตอบกลับ

"เอ่อ เท่าที่ฉันรู้ สิ่งที่หมอเทวดาหลินใช้ไม่เพียงแค่ทักษะแพทย์แผนจีนเท่านั้น อันที่จริงแล้วยังมีผสมผสานกับการแพทย์ตะวันตกเข้าไปด้วย พวกนายอย่าถูกหลอกไปหน่อยเลย" สวีเยว่หัวเราะ

ทุกคนต่างไม่พูดอะไร

"คุณสวีต้องการจะบอกอะไรเหรอครับ" หลินหยางถามกลับ

"ไม่ได้หมายความว่ายังไง แค่จะบอกว่าไม่แปลกที่คุณไม่ยอมบอกที่ทำงานของคุณ เกรงว่าหมออย่างคุณคงไม่มีใครต้องการละสิ?" สวีเยว่หัวเราะและกล่าวอย่างเย็นชา

"สวีเยว่ นายพอได้แล้วนะ! หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!" ฉีเฉี่ยวถงกล่าวอย่างโมโห

"ผมไม่ได้พูดไร้สาระ! เฉี่ยวถงคุณต้องระมัดระวังให้ดีล่ะ คนที่เรียนการแพทย์แผนจีนแบบนี้มักจะชอบโกหกหลอกลวงอยู่แล้ว! ผมคิดว่าเขาต้องจงใจเข้าใกล้คุณ จากนั้นก็โกหกและหลอกใช้คุณ หลอกเอาผลประโยชน์ไปจากคุณ! เฉี่ยวถงงคุณต้องระมัดระวังดีๆ ล่ะ! คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ!" สวีเยว่รีบกล่าว

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง ทว่าทั้งเชื่อและสงสัยขึ้นมา

"สวีเยว่! หุบปากเดี๋ยวนี้เลย!" ฉีเฉี่ยวถงโกรธจนหน้าแดงและน้ำตาเกือบไหลออกมา

เซียวเสวี่ยก็รีบพูดขึ้นมา "สวีเยว่ นายไม่หัดใช้สมองคิดเลยหรือไง? เขาถูกเฉี่ยวถงชนท้ายรถ และยื่นมือเข้ามาช่วยเฉี่ยวซิน! ทำไมนายถึงเอาเรื่องทั้งหมดนี้มาพูดว่าเป็นแผนการที่เขาวางไว้?"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ขับรถตามจะเป็นแผนการไม่ได้งั้นเหรอ? คิดว่าเป็นแผนการที่คิดขึ้นมาเพื่อโกหกคนอื่นไม่ได้เหรอ?" สวีเยว่กล่าวและยังคงยืนยันความคิดของตัวเอง

ฉีเฉี่ยวถงโกรธจัดจนไม่อยากทะเลาะกับสวีเยว่อีกต่อไป จากนั้นจึงลุกขึ้นและพาหลินหยางออกไป

คิ้วของหลินหยางกระตุกเล็กน้อยแต่เขาไม่โกรธ และเตรียมจะเดินจากไป

แต่ตอนนี้เอง

"อ๊า!!!"

เสียงกรีดร้องดังก้องขึ้นมาทั่วทั้งห้องโถงในคฤหาสน์

จากนั้นสถานการณ์ก็โกลาหลวุ่นวาย ผู้คนจำนวนมากต่างรวมตัวกันอยู่ตรงกลางห้องโถง

"ใครเป็นหมอ? ไม่ทราบว่ามีหมอไหม? มีคนเป็นลม! มีคนเป็นลม!"

ขณะนี้เอง ผู้จัดงานเลี้ยงก็ได้ถือไมค์และตะโกนถามผู้คนในงาน