สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 157

ชายผมน้ำเงินร้องออกมาด้วยเสียงที่เจ็บปวดอย่างมาก เขากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น จอดเข่าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ของตัวเอง และร้องอย่างรุนแรง

นายท่านสองตระกูลหลิวจับแท่งเหล็ฏอีกครั้ง จากนั้นก็ตีไปที่ขาของเขาอีก

ปัก!

เสียงดังที่ชัดเจนดังออกมาอีกครั้ง

ชายผมน้ำเงินสลบลงไปเพราะความเจ็บปวดที่รุนแรง

"นายท่านสอง!"

คนตระกูลหลิวทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว

อย่างไรก็ตามนายท่านสองตระกูลหลิวไม่ได้สนใจ มองไปทางหลินหยาง ก้มหน้า: "ประธาน...ประธานหลิน แบบนี้...คุณพอใจไหม?"

หลินหยางกวาดสายตามองชายผมน้ำเงินที่สลบไป จากนั้นก็ส่ายหน้า

นายท่านสองตระกูลหลิวไม่กล้าลังเล และรู้ว่าตัวเองจะลังเลไม่ได้ เขายกแท่งเหล็กขึ้นมาอีกครั้งและตีไปที่แขนทั้งสองข้างของชายผมน้ำเงิน

คลิก!

คลิก....

เสียงที่น่าตกใจดังขึ้นมาอีกครั้ง

ชายผมน้ำเงินที่สลบลงไปตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด และเป็นลมลงไปอีกครั้ง

สภาพของเขาดูไม่เหมือนคนแล้ว

"ประธานหลิน...คุณ...พอใจไหม?" แท่งเหล็กในมือของนายท่านสองตระกูลหลิวสั่นเทา

ถ้าหลินหยางยังไม่พอใจอีก เขาก็ไม่รู้จะตีตรงไหนแล้ว

เกรงว่าต่อไปก็คงต้องฆ่าชายผมน้ำเงินแล้ว

"พอแล้ว"

ในที่สุดหลินหยางก็ส่งเสียงออกมา

เสียงนี้ทำให้นายท่านสองตระกูลหลิวโล่งใจอย่างมาก

เขาหลับตาทั้งสองข้างลง เหมือนเขาได้ตัดสินใจอะไรแล้ว สองเข่างอลงและคุกเข่าลงบนพื้น

ทุกคนตรงนั้นอึ้งตาค้าง

"ประธานหลิน ผมยินดีที่จะนำทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลิวออกมามอบให้กับประธานหลิน นอกจากนี้ ตระกูลหลิวของพวกเรายินดีที่จะออกจากเมืองเจียงเฉินภายในคืนนี้ และสัญญาว่าจะไม่กลับมาที่เมืองเจียงเฉินอีก! หวังว่าคุณหลินจะยอมอภัยให้กับคนโง่และไม่รู้เรื่องอย่างผม ให้อภัยตระกูลหลิวของเราด้วย!"

เมื่อพูดจบ เขาก็เขกหัวอย่างแรงให้กับหลินหยาง

ฟู่หวู่อ้าปากค้าง ลมหายใจแรงขึ้น

ดวงตาของคนอ้วน หญิงผมสั้นและกลุ่มลูกคนรวยแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา

นั่นคือนายท่านสองตระกูลหลิวเลยนะ!

แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับยักษ์ใหญ่ทั้งสาม แต่ในเขาก็เป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองเจียงเฉิน! แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนๆ นี้กลับทำตัวต่ำต้อยน่าสงสารเช่นนี้...

ประธานหลินคนนี้...มีอำนาจมากเพียงใด?

ทุกคนเหงื่อไหล ไม่กล้าหายใจ

ครั้งนี้เกรงว่าฟู่หวู่จะตระหนักได้ว่าที่นายท่านสองตระกูลหลิวพูดทั้งหมดนั้น...เป็นเรื่องจริง...

หลินหยางปัดควันบุหรี่บนตัวของตัวเอง จากนั้นก็มองนายท่านสองตระกูลหลิว: "ที่บูชาบรรพบุรุษปกติอยู่ที่ไหน?"

"ผม...ผมจะจัดการย้ายหลุมฝังศพไปด้วย" นายท่านสองตระกูลหลิวพูดเบาๆ

"ไม่จำเป็น" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย: "ผู้ตายคือผู้ยิ่งใหญ่ และพื้นดินก็พังทลาย ทุกๆ ปีตระกูลหลิวสามารถกลับมาเพื่อบูชาบรรพบุรุษได้ อีกอย่างทรัพย์สินตระกูลหลิวของพวกคุณครึ่งหนึ่งนำไปด้วยละกัน และอีกครึ่งหนึ่งจะนำไปบริจาคให้กับพื้นที่ภูเขาที่ยากจน! พรุ่งนี้ห้าโมง นี่คือกำหนดส่งของคุณ และนี่คือโอกาสสุดท้ายของคุณ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นายท่านสองตระกูลหลิวก็พยักหน้าเหมือนลูกเจี๊ยบ เขกหัวด้วยความตื่นเต้น: "ขอบคุณประธานหลิน ขอบคุณประธานหลินอย่างมาก!"

หลินหยางพยักหน้า จากนั้นก็มองไปทางฟู่หวู่

ฟู่หวู่และคนอ้วนตกใจจนถอยออกไป พวกเขายืนไม่มั่นคง

"ใครเป็นนักเรียน? ก้าวออกมาหนึ่งก้าว"

ทุกคนตัวสั่น ไม่รู้ว่าหลินหยางจะทำอะไร แต่ก็ทำตามที่เขาพูด

หลินหยางกวาดสายตา สายตาของเขามาหยุดที่ฟู่หวู่หลายครั้งและเอ่ยปาก: "นักเรียกทุกคนวิ่งไปตามถนน 100 รอบ ถ้าวิ่งไม่ครบห้ามไปไหน ส่วนคนที่เหลือ นายท่านสองตระกูลหลิวคุณจัดการละกัน! อย่าฆ่าใคร!"

เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปที่รถ สตาร์ทรถและออกไป

เมื่อเห็นหลินหยางออกไป นายท่านสองตระกูลหลิวก็ทรุดและนั่งลงกับพื้น ถอนหายใจยกใหญ่

"นายท่านสอง!"

คนด้านหลังรีบเข้ามาพยุงเขา

"เร็ว รีบเอาไอสัตว์นรกนี่ไปส่งตัวรักษาที่โรงพยาบาล ไม่ต้องรักษาให้หายอย่างสมบูรณ์ แค่พันแผลและรีบออกไปจากเมืองให้เร็วที่สุด!" นายท่านสองตระกูลหลิวพูดอย่างเร่งรีบ

หลินหยางนั่งลงข้างเตียง หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาบนโต๊ะข้างเตียงแล้วปอกเปลือกออก

ชวี่ซวงซวนดูเหมือนจะรู้ว่ามีคนมา หลังจากเห็นหลินหยางม่านตาของเธอหดตัวและพูดเสียงแหบ: "ทำไม? คุณมาเพื่อเยาะเย้ยฉันหรอ?"

"ใช่"

หลินหยางปลอกแอปเปิ้ลเสร็จก็กัดเข้าไปในปาก เขาเคี้ยวแล้วพูด: "เป็นยังไง? ชวี่ซวงซวน คุณเสียใจไหม?"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง ลมหายใจของชวี่ซวงซวนก็เร็วขึ้นอย่างมาก

เธอจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ จากนั้นใบหน้าที่บอบบางนั้นก็กลายเป็นป่าเถื่อน โกรธและเจ็บปวด

"คุณ...คุณหุบปากไปเลย! ไสหัวไป! ไป! !"

เธอตะโกนเสียงดัง

ถ้าาเธอสามารถเคลื่อนไหวได้ เธอจะกระโดดขึ้นจากเตียงของโรงพยาบาลโดยไม่ลังเล หยิบของที่อยู่ข้างๆ แล้วทุบไปที่หลินหยางอย่างดุเดือดอย่างแน่นอน

แต่น่าเสียดาย นอกจากปากแล้ว เธอก็ไม่สามารถขยับส่วนอื่นของร่างกายได้อีก..

หลินหยางไม่พูดอะไร จ้องมองเธอต่อ

เธอทำได้เพียงมองหลินหยางอย่างอ่อนแรง

ในที่สุด ชวี่ซวงซวนก็ร้องไห้ออกมา

น้ำตาของเธอไหลออกจากมุมตา

แม้ว่าเธอจะร้องไห้หลายครั้งในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่ก็ไม่รุนแรงเท่าครั้งนี้เลย

เพราะไม่มีใครกล้าถามคำถามเหมือนหลินหยาง

เสียใจหรอ?

เธอมีโรคประจำตัวซ่อนอยู่แต่เพื่อรักษาหน้าตาของเพื่อนคนอื่นและรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของเธอให้มั่นคง เธอจึงบังคับให้ตัวเองดื่มเหล้าเข้าไปและกลายเป็นสภาพแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อีก เธอจะเทเหล้าในแก้วใส่หน้าเพื่อที่พยายามให้เธอดื่ม

และจากเหตุการณ์นั้น เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ที่เกลี้ยกล่อมให้เธอดื่มก็ไม่ได้มาเยี่ยมเธอเพราะกลัวโดนตำหนิ

ในเวลานี้ชวี่ซวงซวนเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ และเพื่อนจอมปลอมคืออะไร...

เสียงร้องไห้ของชวี่ซวงซวนดังในห้อง หลินหยางกินแอปเปิลต่อไป ไม่ได้สนใจเธอ

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ชวี่ซวงซวนก็หยุดร้องไห้

เธอสำลัก: "เสียใจตอนนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร? ฉันกลายเป็นแบบนี้แล้ว ถ้าคุณอยากจะเยาะเย้ย ก็ทำไปเถอะ..."